Παρατηρώ πως η πλειοψηφία αυτών που παρακολουθούν σεμινάρια ψυχολογίας, διαβάζουν εκλαϊκευμένα βιβλία για την ψυχοθεραπεία, και διάκεινται ευνοϊκά προς τα σύγχρονα ρεύματα της ψυχοπνευματικής αναζήτησης, υποσυνείδητα ψάχνουν να ακούσουν:

Στην αρχή της καριέρας μου ως ψυχοθεραπευτής, κάθε φορά που συνέβαινε να νιώθω έντονα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. οργή, εχθρότητα, απέχθεια, απαξίωση, κλπ.) για έναν θεραπευόμενο μου, έτεινα να σκεφθώ πως είμαι κακός κι ανάξιος ψυχοθεραπευτής.
Εξάλλου, σύμφωνα με τον Freud, οι ισχυρές συναισθηματικές αντιδράσεις ενός ψυχοθεραπευτή προς τους ασθενείς του συνιστούσαν ένδειξη της ατελούς του αυτογνωσίας και της ανικανότητας του να διατηρήσει μια συναισθηματικά ατάραχη, ιατρική στάση απέναντι στο άλλο άτομο.

Από την θέση του θεραπευόμενου, πριν πολλά χρόνια, περιέγραφα στον ψυχοθεραπευτή μου αυτό που τότε βίωνα ως βαθιά πληγή μου. Την πληγή που εκείνη η γυναίκα είχε αναζωπυρώσει μέσα μου αθετώντας την υπόσχεσή της απέναντί μου. Πως δηλαδή θα ναι το ίδιο ερωτευμένη όπως ήταν και στην αρχή της σχέσης μας.

Ζήτησα από τα μέλη ψυχοθεραπευτικών ομάδων να ανακαλέσουν μνήμες τους. Συγκεκριμένα, εμπειρίες τους κατά τις οποίες ένιωθαν πάρα πολύ ζωντανοί, σε μεγάλη επαφή με το σώμα και τα συναισθήματα τους. Σε γεμάτη επαφή με τις αισθήσεις τους. Κατόπιν τους ζήτησα να μιλήσει ο ένας στον άλλον για τις εμπειρίες τους αυτές, και ο καθένας, από την θέση του ακροατή, να παρατηρήσει πως βίωνε ο ίδιος το σώμα του κατά την διάρκεια της αφήγησης του άλλου.

Έχουμε την ψευδαίσθηση πως εξαρτιόμαστε από τους άλλους ανθρώπους σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ αυτόν στον οποίο πραγματικά συμβαίνει. Οι άλλοι ασκούν εξουσία κι επιρροή πάνω μας στον βαθμό που εμείς οι ίδιοι είμαστε προσκολλημένοι στους φόβους και τα ψυχικά μας συμπλέγματα.