Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι λέμε αυτό που θέλουμε και εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε; Έναν κόσμο που δεν υπάρχει ανείπωτο, που όλα λέγονται στο εδώ και τώρα, έναν κόσμο με συναισθήματα;
Ο τρόπος που ζούμε έχει δημιουργήσει δύο διαστάσεις, μία μέσα μας και μία έξω μας...

Στο πεδίο της φιλίας, όλοι είμαστε ερασιτέχνες ψυχολόγοι. Με την έννοια ότι λίγο ή πολύ, δεν υπάρχει κανείς απο εμάς που κάποια στιγμή στη ζωή του να μην κλήθηκε να υποστηρίξει ψυχολογικά κάποιον φίλο του, που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του.

Στο σημείωμα αυτό θα ήθελα, δια μέσου της προσωπικής εμεπιρίας -αφού δεν έχω ειδικές γνώσεις ψυχολογίας παρά μόνο εμπειρικές- να σας μεταφέρω το πως ένας φίλος μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικότερα το φίλο του τη στιγμή της κρίσης.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται συχνά στη βάση της πυραμίδας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις, στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα. Όπως σε όλες τις ψυχικές διαταραχές, στο άγχος στην κατάθλιψη έτσι και στο ζήτημα της αυτοεκτίμησης εμείς είμαστε αυτοί που διαιωνίζουμε μια κατάσταση και κανείς άλλος.

Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι ορισμένες φορές να πούμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε… Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός μας μάς καταλαβαίνει… Πόσο φορές έχουμε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός μας κατανοεί και συναισθάνεται αυτό που νιώθουμε εμείς… Πόσες φορές έχουμε εκνευριστεί με τον εαυτό μας μη μπορώντας να εκφράσουμε με λέξεις αυτό που πραγματικά νιώθουμε κι όχι αυτό που σκεφτόμαστε…

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ακρογωνιαίο λίθο σε μια θεραπευτική σχέση αποτελεί η ενδελεχής διερεύνηση των προηγούμενων ψυχοθεραπειών του θεραπευομένου/ης από το θεραπευτή/τρια. Εντούτοις, σύμφωνα με τον Yalom, οι περιγραφές της επιτυχημενης ή αποτυχημένης προγενέστερης θεραπείας είναι καθόλα "δυναμικές", υπό την έννοια ότι τροποποιούνται με την ίδια λογική που αλλάζει η άποψη των ασθενών για γεγονότα του παρελθόντος τους.

Στο σύγχρονο κόσμο, όπου οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες συχνά διαμορφώνουν την καθημερινή μας ζωή, το ερώτημα της αυτονομίας αναδύεται ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχολογίας. 

Ας ξεκινήσουμε δίνοντας έναν σύντομο ορισμό για την Επαγγελματική Συμβουλευτική και Προσανατολισμό: το εύρος των δραστηριοτήτων που διευκολύνουν τους πολίτες, κάθε ηλικίας και σε οποιοδήποτε περίοδο της ζωής τους, να προσδιορίσουν τις δυνατότητές τους, τις ικανότητές τους και τα ενδιαφέροντά τους, να λάβουν εκπαιδευτικές και επαγγελματικές αποφάσεις και να διαχειριστούν την πορεία τους στην μάθηση, στην εργασία και σε άλλα πλαίσια στα οποία αυτές οι ικανότητες, δυνατότητες χρησιμοποιούνται (Council of the European Union, 2004).

Συχνά υποθέτουμε πως οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις καθορίζονται από την κατάσταση, το γεγονός, το συμβάν. Όταν βιώνουμε ένα δυσάρεστο γεγονός, πιστεύουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντιδράσουμε σε αυτό, οποιαδήποτε άλλη αντίδραση μας φαίνεται αφύσικη, ή έστω απίθανη. Είναι όμως;

Το παρακάτω είναι η Έρευνα και η Μελέτη της Γεωργίας Χατζηνικολάου, Ψυχολόγου-Msc στην Αντιμετώπιση του Πόνου (αντιμετώπιση οξέων και χρόνιων καταστάσεων πόνου) για τα αποτελέσματα της Expansion Method. Η παρούσα εργασία αναφέρεται στην Expansion Method, και παρουσιάζει την έρευνά μας για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων που την εφάρμοσαν.

Έρως ανίκατε μάχαν! Όπως έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι ο έρωτας νικά τα πάντα, είναι ο στεφανωτής όλων των αγώνων γιατί κινητοποιεί την καρδιά να υπερβεί τον εαυτό της και να προβεί σε άλματα και τολμήματα σε όλες τις εκφάνσεις του βίου.

Βαδίζοντας ανάμεσα στο πλήθος ένιωσα το χέρι ενός περαστικού να με σκουντάει βίαια στο μπράτσο. Θυμός και οργή άρχισαν να με πλημμυρίζουν καθώς το σώμα μου άρχισε να αναβιώνει κάποιες βίαιες καταστάσεις του παρελθόντος. Ήθελα να γυρίσω πίσω και να αρχίσω να κοπανάω αυτό το άτομο, που ούτε καν κατάλαβε ότι με άγγιξε, καθώς συνέχιζε αμέριμνο την πορεία του.

Όπως παρατηρείται στην σύγχρονη εποχή μας και λόγω της πολυπλοκότητας των ρόλων που μας έχουν ανατεθεί από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που είμαστε ενταγμένοι, παρατηρείται το φαινόμενο της δύσκαμπτης προσαρμογής σε ότι έχει να κάνει με την διατήρηση της ισορροπίας στην ζωή μας εν γένει, τις περισσότερες φορές δείχνει εύθραυστη οριακά, αντιπαρέρχεται το εφικτό μέσω αντιφατικών κοινωνικών επιταγών ή και έντονων συναισθημάτων που βιώνουμε και που έρχονται σε πλήρη ρήξη με αυτό που πρεσβεύουμε ο καθένας μας.

Ας υποθέσουμε, ότι συναντάτε τυχαία ένα δημοσιογράφο στο δρόμο, ο οποίος έχει αναλάβει ένα ρεπορτάζ με θέμα την ευτυχία και σας ρωτά: "Είστε ευτυχισμένος/η;" Τι πληροφορίες θα αναζητούσατε ώστε να δώσετε μια σαφή και ειλικρινή απάντηση; Θα σκεφτόσασταν για παράδειγμα, εάν είχατε μια καλή μέρα στη δουλειά σας, αν πριν από λίγες μέρες σας ανακοινώθηκε η απόλυσή σας, εάν πήρατε προαγωγή, εάν είχατε χωρίσει ή γνωρίσει πρόσφατα τον έρωτά σας, εάν είχατε τσακωθεί με έναν οδηγό στο μποτιλιάρισμα;

Ο έρωτας συνδέεται έντονα με την επιθυμία να έρχονται σε επικοινωνία άμεση τα πρόσωπα τα οποία βιώνουν αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Αυτό σημαίνει ότι ο ένας λαχταρά, προσμένει, χαίρεται να βλέπει το χαμόγελό του άλλου, να αντικρίζει τα μάτια του και να μπορεί να έχει μία διαπροσωπική επικοινωνία μαζί του.

Στην εποχή μας, σχεδόν καθημερινά ακούμε εκφράσεις όπως: "Αγάπησε τον εαυτό σου" ή "Για να μπορείς να επενδύσεις στους άλλους, πρέπει πρώτα να επενδύσεις σε εσένα". 

Όταν λέμε αγάπη για τον εαυτό, δεν εννοούμε τον ναρκισισμό. Αγάπη είναι η φροντίδα και το ειλικρινές ενδιαφέρον για το κομμάτι εκείνο, το δώρο που έχει ο καθένας για να πορευτούμε στη ζωή μας. Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν, όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα όλους μας διέπουν οι ίδιοι νόμοι, αυτοί της έννοιας άνθρωπος.

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από την διάθεση εσωτερικής ανακάλυψης όχι μόνο του εαυτού μας αλλά και του προσώπου το οποίο βρίσκεται κοντά μας.

Είναι μία δοκιμασία, η οποία απαιτεί να απεγκλωβιστούμε από το περιχαρακωμένο κάστρο της αυτάρκειας μας και να αποπειραθούμε να προσπαθήσουμε το εμείς.

Όλα στη ζωή ξεκινούν από ένα θαυμασμό. Επιθυμούμε να ακολουθούμε και να ομοιάζουμε προς αυτό που θαυμάζουμε. Έτσι γεννιέται η φιλοσοφία. Μας ωθεί να θέτουμε ερωτήματα.

Ήταν το 1930 όταν ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ, αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το βιβλίο του "Η κατάκτηση της ευτυχίας", στη δυνητική αξία της πλήξης: "Ένα παιδί αναπτύσσεται καλύτερα όταν, όπως ένα νεαρό φυτό, μένει ανενόχλητο στο έδαφος. Η τεράστια ποικιλία ερεθισμάτων δεν είναι καλή για τα μικρά παιδιά καθώς μπορεί στην ενήλικη ζωή τους να τους προκαλέσει ανικανότητα στο να διαχειριστούν τη γόνιμη μονοτονία την αφόρητη πλήξη και τον ίδιο τους τον εαυτό".

«Νιώθω» «Αισθάνθηκα» «Συγκινήθηκα». Φόβος, άγχος, αγωνία, προσμονή, εγρήγορση. Θυμός, αγανάκτηση, εκνευρισμός, οργή. Χαρά, υπερηφάνεια, αισιοδοξία, παρορμητισμός. Λύπη, απογοήτευση, πόνος, απελπισία. Ντροπή, κατωτερότητα, ενοχές. Αγάπη, πάθος, τρυφερότητα, στοργή. Συναισθήματα, χρώματα και αποχρώσεις. Χρωματίζουν τις πράξεις μας, αλλά και την καθημερινή ζωή μας.