Όταν τα χρήματα λιγοστεύουν, όταν οι σταδιοδρομίες μας κινδυνεύουν από απολύσεις ή οι αγαπημένοι μας άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες, οι περισσότεροι από εμάς, φυσιολογικά, αισθανόμαστε άγχος, φόβο και ανησυχία.

Η επιλεκτική αλαλία αποτελεί την άρνηση του παιδιού να μιλήσει έξω από το σπίτι ενώ, έχει φυσιολογική ή σχεδόν φυσιολογική χρησιμοποίηση του λόγου στο σπίτι.
Σύμφωνα με το DSM-IV τα προτεινόμενα κριτήρια διάγνωσης είναι:

“Οίνος ευφραίνει καρδίαν” και μάλιστα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η χρήση αλκοολούχων ποτών χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Ήδη στην Οδύσσεια π.χ. αναφέρεται η περίπτωση του Κύκλωπα Πολύφημου, τον οποίο ο Οδυσσέας μέθυσε, προκειμένου να θολώσει την κρίση του και να δραπετεύσει (Ομήρου Οδύσσεια).

Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και μόρφωσης, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, μπορεί να υποφέρει από άγχος. Χρησιμοποιούμε διαφορετικές λέξεις, για να το περιγράψουμε στην καθημερινότητά μας, όπως πανικός, νεύρα, ένταση.

Θα σας μιλήσω για μια μέρα, όχι πολύ καιρό πριν, που έκανα μια απλή ανακάλυψη. Την αποκαλώ «συνήθεια των 5» και πιστεύω ότι θα σας βοηθήσει να βελτιώσετε την πιο σημαντική σχέση στη ζωή σας – τη σχέση που έχετε με τον εαυτό σας.

Είτε θεωρείται ως περιστασιακή συμπεριφορά είτε ως μια χρόνια τάση συμπεριφοράς, η αναβλητικότητα είναι μια κοινή μορφή αποτυχίας αυτορρύθμισης, που συνδέεται με αρνητικά αποτελέσματα.

Η ικανότητα του να αντιλαμβάνεται κανείς την φωτεινή πλευρά στην ζωή των ανθρώπων καθώς και των καταστάσεων που δημιουργούνται όταν εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα που καθιστούν αδύνατη την επικοινωνία μεταξύ τους, όποτε είναι δυνατόν, αυτό ενισχύει θετικά την πορεία μιας διαδρομής.

Η επώδυνη και σκληρή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και σε ότι αφορά την παραγωγικότητα και την απασχόληση των ανθρώπων. Το σημαντικό ζήτημα της ανεργίας που έχει εξελιχθεί, δυστυχώς, σε τεράστιο πρόβλημα για τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, είναι η αιτία για την ύπαρξη τρομερής ανασφάλειας, άγχους σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων και συντελεί στην αύξηση των εντάσεων σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου.

Κι εσύ; Όταν βρίσκεσαι μόνος σου στο σκοτάδι με τις πιο μπερδεμένες σκέψεις σου, ανησυχείς μήπως κάποιος ανακαλύψει πως δεν είσαι αρκετά καλός, μήπως πληγωθείς, μήπως είσαι αταίριαστος;

Φοβάσαι πως είσαι κατώτερος από τους άλλους; Φοβάσαι πως είσαι ευάλωτος; Φοβάσαι πως αξίζεις την απόρριψη;

Αν υπήρχε κάποια απόδειξη ότι με το να ανησυχούμε, να αισθανόμαστε απογοητευμένοι, να υπεραναλύουμε, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε το δεδομένο και να ελέγχουμε τις καταστάσεις που θέλουμε, τότε θα είχαμε λύσει πράγματι τα προβλήματά μας. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να μπορούν να ελέγξουν τα περισσότερα πράγματα, αν όχι τα πάντα, στη ζωή τους. Η (ψευδ)αίσθηση του ελέγχου δίνει δύναμη, όμως αντίστοιχα απογοητευτική είναι η συνειδητοποίηση ότι ο έλεγχος των πάντων δεν είναι εφικτός.

Ο όρος «πάλη ή φυγή» πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Αμερικανό φυσιολόγο, Walter Cannon ώστε να περιγράψει την αντίδραση οργανισμών κάτω από αγχογόνες συνθήκες.

Στον σημερινό ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο, η αβεβαιότητα είναι σύνηθες φαινόμενο που έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα αγχωτική όταν πρόκειται για σημαντικά γεγονότα ή αλλαγές, όπως μια πανδημία, η απώλεια εργασίας ή μια σημαντική μετάβαση στη ζωή.

Εκεί που καθόμαστε ήρεμοι και πίνουμε το ποτό μας, ξαφνικά νοιώθουμε ότι ο κόσμος χάνεται, η καρδιά χτυπάει με τους πιο τρελούς ρυθμούς, ανασαίνουμε με τα βίας, μουδιάζουμε, ιδρώνουμε, όλες οι αρνητικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας. Νοιώθουμε ότι θα πάθουμε κάτι κακό. Αν λοιπόν έχετε βιώσει αυτά τα συναισθήματα ίσως να είναι μία κρίση πανικού.

Το stress μπορεί να μας ακινητοποιεί ή να μας κινητοποιεί. Είναι στο χέρι μας! Οι τρόποι αντιμετώπισης του στρες είναι αρκετοί. Οι προσωρινοί (αγχολυτικά, καταχρήσεις, αποφυγή) δεν είναι πολύ βοηθητικοί. Οι μακροπρόθεσμοι (αλλαγές στη ζωή, στη σκέψη, στη διαχείριση προβλημάτων, στον οργανισμό) απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια και υπομονή, αλλά αξίζουν τον κόπο!

Προέλευση της φοβίας για τη δημόσια ομιλία

Μια από τις πιο ιδιαίτερες φοβίες που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε είναι η φοβία για τη δημόσια ομιλία. Η φοβία για τη δημόσια ομιλία προέρχεται από πολλούς παράγοντες στη ζωή κάποιου. Μπορείτε να φοβάστε τη θέση, το ακροατήριο ή μόνο τον εαυτό σας. Εάν έχετε μιλήσει σε μεγάλο κοινό πριν και έχετε κάνει αρκετά λάθη στην ομιλία σας, θα είστε πιο επιρρεπείς στο φόβο.

Οι άνθρωποι που ανάρρωσαν από την Covid-19 μπορεί να υποφέρουν από ψυχιατρικές διαταραχές, όπως μετατραυματικό στρες, άγχος, αϋπνία και κατάθλιψη, σύμωνα με μια μελέτη που διενήργησε το νοσοκομείο Σαν Ραφαέλε του Μιλάνου.

Οι διαταραχές αποπροσωποποίησης και αποπραγματοποίησης ανήκουν σε μια μεγάλη κατηγορία διαταραχών που ονομάζονται Διασχιστικές διαταραχές. Βασικό χαρακτηριστικό των διασχιστικών διαταραχών είναι κάποια μεταβολή στις λειτουργίες της ταυτότητας, της μνήμης ή της συνείδησης.

Σίγουρα όλοι έχετε ακούσει έστω και μία φορά τον όρο «φοβία». Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο όρος «φόβος». Είναι, όμως, ο φόβος και η φοβία ταυτόσημες έννοιες; Η απάντηση είναι όχι. Για να μιλήσουμε για την αραχνοφοβία και τις γενετικές της καταβολές, θα πρέπει πρώτα να ξεδιαλύνουμε το μπέρδεμα που υπάρχει γύρω από αυτούς τους δύο όρους που προαναφέρθηκαν.

Το άγχος και ο θυμός μπορούν να προκαλέσουν συχνά έντονες αρνητικές σκέψεις, μετατρέποντας το σώμα και το μυαλό μας σε μια ωρολογιακή βόμβα. Οι αρνητικές σκέψεις έχουν αποτελέσει πρόβλημα για όλους τους ανθρώπους κάποιες φορές στη διάρκεια της ζωής τους. Όσο εύκολα μπορεί να καταβάλουν έναν άνθρωπο, άλλο τόσο μπορεί ο άνθρωπος να αντιδράσει με αλλόκοτο τρόπο.