Τα συναισθήματα είναι συγκινησιακές καταστάσεις που εκφράζονται μέσω σωματικών αισθήσεων και εντάσεων, μέσω της μη - λεκτικής επικοινωνίας (χειρονομίες, κινήσεις, εκφράσεις του προσώπου, στάση του σώματος, οπτική επαφή, κλπ.) και μέσω στοιχείων όπως ο ρυθμός, τόνος και ένταση της φωνής κ.λπ, ενώ ο τρόπος που τα αντιλαμβανόμαστε και τα περιγράφουμε, επηρεάζεται από τις εμπειρίες, τα κίνητρα και τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας.

Η απόδοση αιτίων παίζει σημαντικό ρόλο στις διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς πολύ συχνά προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά μας και εκείνη των άλλων προκειμένου να κατανοήσουμε, να δικαιολογήσουμε ή και να κατηγορήσουμε το δράστη.

Ο αγώνας για την ενηλικίωση, για το μεγάλωμα είναι από τους μεγαλύτερους αγώνες που δίνουμε στη ζωή. Ο πιο δύσκολος, ο πιο συνεχής.

Η επιθυμία να γίνουμε ένα άτομο ολοκληρωμένο που θα έχει μία θέση ξεκάθαρη και σταθερή την εκάστοτε στιγμή τόσο μέσα μας όσο και απέναντι στους άλλους, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Εμπεριέχει πόνο και κόπο.

Η αγάπη είναι μια λέξη τόσο απλή και τόσο μεγαλειώδης. Αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο της εξελικτικής μας πορείας, συνυφασμένο μέσα από μια σειρά πολλαπλών συναισθημάτων. Περιγράφεται ως ένα ισχυρό συναίσθημα, που περικλείει με ένα μοναδικό τρόπο την αυταπάρνηση και την ανιδιοτέλεια. Στις σχέσεις των ανθρώπων, ορίζεται μέσα από εκδηλώσεις στοργής, αφοσίωσης, συμπόνιας και θυσίας πολλές φορές.

«Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε» . Η αγκαλιά είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον χωρίς να του πεις ούτε μία κουβέντα.

«Αχ δεν μπορώ να πω όχι, θα τον/την στεναχωρήσω», «Δυσκολεύομαι να πω όχι και συχνά πιέζομαι, κάνοντας συνέχεια ό,τι θέλουν οι άλλοι», «Να πω όχι; Και αν με παρεξηγήσουν»;…. Και άλλες τόσες σκέψεις που κάνουν οι άνθρωποι καθημερινά στην προσπάθειά τους να κατευνάσουν τον ‘‘πόλεμο’’ που βιώνουν μεταξύ του «Ναι» και του «Όχι», με το "ναι" να υπερνικά, πολλές φορές, το "όχι".

Είναι αδιαμφισβήτητο πως ζούμε στην εποχή της «ψηφιακής εικόνας». Η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί με τέτοιον τρόπο όπου ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό επαγγελμάτων αναπτύσσουν τη λεγόμενη «ψηφιακή τους επιχείρηση». Τα πάντα κινούνται με απίστευτες ταχύτητες, η πληροφορία μεταφέρεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου από τη μία άκρη της γης στην άλλη, ενώ η γνώση εξαπλώνεται εκθετικά. 

Γιατί άραγε κάποιοι μας αρέσουν και κάποιοι άλλοι όχι;
Γιατί κάποιους θέλουμε να τους γνωρίσουμε και να σχετιστούμε μαζί τους και με κάποιους άλλους νιώθουμε από ουδέτερα έως άβολα, ή τους αποφεύγουμε;

Πόσο εύκολο μας είναι να λέμε ότι είμαστε «μαζί» με κάποιον ή πόσο δύσκολο είναι να είμαστε εν τέλει «μαζί» με τον άλλον; Και τι ακριβώς είναι τελικά αυτό το «μαζί»;
Αυτά τα ερωτήματα ίσως είναι και από τα βασικότερα στον κόσμο της ψυχοθεραπείας. Αρκετά άτομα ή ζευγάρια έρχονται για να διαπραγματευτούν τη σχέση τους, η οποία πέφτει στην παγίδα της καθημερινότητας ή των εγγραφών του εκάστοτε ατόμου και δηλητηριάζεται. 

Η εξέλιξη των επιστημών του ψυχισμού υπήρξε ραγδαία κατά τον 20ο αιώνα και στις μέρες μας αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο γνώσεων με διακριτές ειδικότητες. Στο πλαίσιο αυτό η έννοια του εαυτού εξετάζεται από διάφορες οπτικές γωνίες: για παράδειγμα μέσα από το πρίσμα της αναπτυξιακής Ψυχολογίας και της Κλινικής Ψυχολογίας.

H ενσυναίσθηση μπορεί να μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις, όπως είναι και αυτή που διανύουμε τώρα με τον εγκλεισμό στην πανδημία. Η ενσυναίσθηση προέρχεται από το εν και συναίσθηση που δημιουργήθηκε από τους Herman Lotze και Robert Vischer και μεταφράστηκε στα αγγλικά ως empathy.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει.

Μηνιαίος κύκλος ψυχοεκπαιδευτικών ομάδων που σκοπεύουν τόσο στην εκπαίδευση και την εξάσκηση όσο και στην ανάπτυξη δεξιοτήτων που σχετίζονται με της έννοιες της ενεργητικής επικοινωνίας, της διεκδικητικής συμπεριφοράς, της διαχείρισης του άγχους στις κοινωνικές περιστάσεις καθώς και την εύρεση του προσωπικού νοήματος μέσα από τις συντροφικές σχέσεις.

Πόσες οθόνες υπάρχουν στη ζωή μας; Η τηλεόραση, ο υπολογιστής, το κινητό; Πόσες ώρες περνάμε πίσω από αυτές τις οθόνες; Πόσες από αυτές τις ώρες είναι δημιουργικές, μάς προσφέρουν νέες γνώσεις και ερεθίσματα, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους; Πώς αισθανόμαστε όταν - επιτέλους - ξεκολλήσουμε από αυτές τις οθόνες;

Σκέφτομαι τον κύριο και την κυρία Ρόουζ. Η αλήθεια είναι ότι στην ταινία γελούσαμε, στην πραγματική ζωή όμως... δεν είναι καθόλου έτσι. Τα ζευγάρια που «πολεμάνε» μεταξύ τους υποφέρουν, δεν είναι αστείο, οι ζωές τους χαλάνε και μαζί χαλάει η ποιότητα ζωής και όσων εμπλέκονται στην διαμάχη τους: πρώτα από όλα τα παιδιά και δευτερευόντως οι οικογένειες.

Στην ψυχολογία, με τον όρο αποφυγή εννοούμε ένα δυσπροσαρμοστικό τρόπο διαχείρισης, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να αποφύγουμε ή να «αποδράσουμε» από ορισμένες δυσάρεστες σκέψεις ή/και συναισθήματα.Οι συμπεριφορές αποφυγής στα πλαίσια του κοινωνικού άγχους αποσκοπούν στη μείωση του άγχους που δημιουργείται στις κοινωνικές καταστάσεις. 

Η κρίση των τριάντα, γνωστή ως quarter-lifecrisis , κάνει την εμφανισή της στις ηλικίες 25-35. Είναι η ώρα, που αρχίζει η εσωτερική καταγραφή και αξιολόγηση του «τι έχω κάνει μέχρι τώρα». Φυσικά, δεν την βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό κι ένταση.

Όλοι μας έχουμε έρθει σε επαφή με ανθρώπους που εκφράζουν και εκπέμπουν αρνητισμό και τοξικότητα τόσο λεκτικά, όσο και μέσω της συμπεριφοράς τους. Και το αναπάντεχο ερώτημα, αναδύεται ενστικτωδώς. Τι να κάνω με αυτούς τους ανθρώπους; Να τους απορρίψω ή να τους κρατήσω στη ζωή μου;

Έχουμε περάσει ήδη τα μέσα Δεκεμβρίου και είμαστε μία ανάσα πιο κοντά στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Φέτος ειδικά, λόγω της υγειονομικής πανδημίας, θα βιώσουμε τις μέρες αυτές με ένα πρωτόγνωρο τρόπο. Παρόλα αυτά, όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ο τρόπος, που αυτές οι ημέρες των γιορτών έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μας είναι ίδιος.

Οι εορτές των Χριστουγέννων προκαλούν, σε πολλούς, αισθήματα θλίψης. Είναι η περίοδος, κατά την οποία ερχόμαστε περισσότερο αντιμέτωποι με τις ελλείψεις της ζωής μας. Το αίσθημα μοναξιάς, αδιέξοδου ή αποτυχίας, που προσπαθούμε να κρύψουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξεχύνεται ανεξέλεγκτο τις γιορτές. 

Η αναδυόμενη ενηλικίωση (emerging adulthood) αποτελεί μια διακριτή μεταβατική - αναπτυξιακή περίοδο μεταξύ της εφηβείας και της ενηλικίωσης που χαρακτηρίζεται από σημαντικές μεταβάσεις στη ζωή (Arnett, 2000).