Ακρόαση άρθρου......

Πάντοτε αναρωτιόμουν, πώς θα ήταν η τελευταία μέρα εν ζωή, αν ξυπνούσα το πρωί και ήξερα. Ήξερα, ότι μόλις το βράδυ τα μάτια κλείσω, κοιμηθώ, όλα θα έχουν τελειώσει για μένα.

Πως δεν θα ξυπνήσω ποτέ ξανά. Πως δεν θα ξαναδώ ποτέ ξανά, το φως της ημέρας, του ήλιου, το πράσινο των φύλλων, τα πρόσωπα των αγαπημένων. Πως εκείνοι, όλα του κόσμου τα ζωντανά, θα συνεχίζουν κανονικά και 'γω θα είμαι ένα κουφάρι. Το οποίο, μέρα με τη μέρα θα…

Εκεί σταμάτησα να γράφω. Πάνε δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που άνοιξα το συγκεκριμένο σημειωματάριο. Είχε τίτλο: “Η τελευταία μέρα εν ζωή.” 

Ήταν τότε που έψαχνα αγωνιωδώς, θα έλεγα, το νόημα της ζωής. Το νόημα της ζωής μου. Διάβαζα… διάβαζα… ώσπου έπεσα πάνω σε έναν διάλογο του Σωκράτη με τον Γλαύκωνα: “Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.”

Έμεινα να κοιτώ την πρόταση αυτή, δεν ξέρω πόση ώρα. Τη διάβαζα και την ξανά διάβαζα. Προσπαθούσα να αντιληφθώ τι εννοούσε ο “ποιητής”. 

Τη μέρα εκείνη ό,τι και να 'κανα, γύριζα πίσω στη μελέτη του θανάτου. Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να κατανοήσω καλύτερα το φαινόμενο του θανάτου… κι αν το κατάφερνα, πώς θα με ωφελούσε; Θα είχε για μένα νόημα; Θα ωφελούσε τη ζωή μου αν ήξερα καλύτερα; Αν έβλεπα κατάματα τον θάνατό μου; 

Η αλήθεια είναι, με είχε συνεπάρει τούτη η εργασία. Σκεφτόμουν περιπτώσεις ανθρώπων, που έφτασαν πολύ κοντά στον θάνατο. Κλινικά νεκρούς που γύρισαν πίσω. Ανθρώπους που είδαν τον χάρο με τα μάτια τους! Που βέβαιοι ότι αποχαιρετούν τα εγκόσμια, είδαν τη ζωή τους να περνά αστραπιαία μπροστά στα μάτια τους. 

Αρκετοί από αυτούς γύρισαν πίσω στη ζωή βλέποντάς τη με άλλα μάτια. Το φιλοσόφησαν που λέμε. Κατάλαβαν την αξία της ζωής. Την αξία του να μη ζουν. Πόσο πολύτιμη και εύθραυστη είναι. Πως δεν υπάρχει λόγος να τη σπαταλούν. Να μην τη ζουν πραγματικά. Να μεμψιμοιρούν για πράγματα μικρά, ανούσια. Πως απ' τη μία είμαστε απ' την άλλη δεν είμαστε.

Μετά σκεφτόμουν πόσο αναζωογονητικό είναι, σύμφωνα με την επιστήμη, να παίρνουμε ρίσκα στη ζωή, να ερχόμαστε κοντύτερα στον θάνατο. 

4ος Κύκλος Αυτροβελτίωσης από το PSYCHOLOGY.GR
3 Ημέρες, 6 διαδικτυακά βιωματικά εργαστήρια. Γενική είσοδος: 25 ευρώ, για εγγραφές έως 31 Μαρτίου 2024

Ώσπου, είδα το παρακάτω όνειρο:

Ξυπνάω από ένα ταρακούνημα. Νόμιζα σεισμό έκανε. Σαν η βιβλιοθήκη στο δωμάτιο μου να κουνήθηκε απ' τη δόνηση. Σηκώνω το κινητό μου απ' το κομοδίνο, κλικάρω το πλαϊνό κουμπί, έξι προ μεσημβρίας. Κοιτάζω μέσα απ' τις ημιδιάφανες κουρτίνες, ελαφρύ το φως του ήλιου. Να σηκωθώ; Μονολογώ. Σκέφτομαι το ξυπνητήρι το 'χω στις επτά. Ύπνο άλλο όμως δεν έχω.

Σηκώνομαι, χτυπάω τον φραπέ, πέντε παγάκια, νερό κρύο. Πιάνω τα φιλτράκια, τα χαρτάκια, τον καπνό, τον αναπτήρα, στο μπαλκόνι βγαίνω. Η γαρδένια δίπλα μου αμίλητη μου λέει: “Μόλις το βράδυ κοιμηθείς, δεν θα ξανά ξυπνήσεις.”

Ξυπνάω αμέσως. Πιάνω το κινητό, όπως όπως απ' το κομοδίνο, έξι προ μεσημβρίας. Ελαφρύ το φως του ήλιου, μέσα απ' τις ημιδιάφανες κουρτίνες. Πετάγομαι πάνω, στη σκέψη της γαρδένιας. Χτυπάω τον φραπέ, νερό κρύο, παγάκια πέντε. Πιάνω τα φιλτράκια, τα χαρτάκια, τον καπνό, τον αναπτήρα, στο μπαλκόνι βγαίνω και κοιτάζω τη γαρδένια. Αυτοκίνητα, μηχανές περνούν, αψηφώντας τη σιωπή της. 

“Η τελευταία μέρα εν ζωή”, απέκτησε και πάλι, σάρκα και οστά. Τη μέρα την επόμενη, έξι προ μεσημβρινής, ήμουν παρέα της γαρδένιας· μαζί να μελετούμε τον θάνατο. Σύμφωνα με το ημερολόγιο, εκείνη θα ζούσε την επόμενη του τέλους μου. Πόσο οδυνηρό— σκέφτηκα. Εκείνη να συνεχίζει, ξέροντας ότι εγώ όχι. Να το ξέρουμε κι οι δύο· ή μόνο εκείνη· ή μόνο εγώ. 

Άστο γι’ αύριο! Ξεπερνώντας την αναβλητικότητα στο χώρο εργασίας
Το διαδικτυακό σεμινάριο διοργανώνεται από το PSYCHOLOGY.GR, με εισηγήτρια την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, Άρτεμις Αντωνίου.

Άρχισα να σκέφτομαι ανθρώπους - άτυχοι στη σκέψη μου - που γνωρίζουν ότι επίκειται ο θάνατός τους. Κάποιοι που μαθαίνουν ότι τους απομένουν λιγοστοί μήνες ζωής. Βέβαια, εξακολουθούν να ελπίζουν· σ’ ένα θαύμα ενδεχομένως. Σε λάθος των γιατρών; Στον Θεό; Στον εαυτό τους; 

Συνέχισα να σκέφτομαι - πάνω από το ημερολόγιο του “θανάτου” - ότι, είμαστε, όλοι, ανόητοι!

Πώς γίνεται να λοιδορούμε τον εαυτό μας διαρκώς, σε κάθε ευκαιρία, αγνοώντας επιδεικτικά την αλήθεια; Να επιδιδόμαστε κυρίως ως συναγωνιστές, αν όχι πρωταγωνιστές, της καταστροφολογίας και της αυτοκαταστροφολογίας, της καταστρεπτικότητας και της αυτοκαταστρεπτικότητας…

Κι έτσι, άρχισα να ψάχνω στο λεξικό του μυαλού μου, λέξη αντίθετη της “φιλοσοφίας”. Αν ο φιλόσοφος είναι εκείνος, εκείνη ή εκείνο, που αγαπά τη σοφία, εμείς οι λοιποί εραστές - ενασχοληστές αστόχων συμπεριφορών, σκέψεων, γνωσιών, πεποιθήσεων και αξιών περί φιλοσοφίας, πώς θα έπρεπε να ονομαστούμε; 

Κι έτσι, έπιασα το στυλό…

Αν είναι αύριο να μη ζω, μήπως προλαβαίνω να μελετήσω τον θάνατό μου; Ίσως προλαβαίνω να κατανοήσω τη σοφία περί θανάτου, που τόσοι και τόσοι απέκτησαν βλέποντας τον θάνατο να τους γλυκοκοιτάζει.

Άλλωστε, φαίνεται ότι εκείνοι που πάτησαν το κατώφλι του, ως επισκέπτες, φιλοξενούμενοί του, γύρισαν πίσω φωτισμένοι. Δώρο τη ζωή τους πήγαν να του προσφέρουν κι εκείνος τους αντάμειψε με σοφία. Με αγάπη για τη ζωή. Με αγάπη για την ουσία. Πώς στο καλό έγινε αυτό; Κάποιοι λένε από φόβο. Ότι βλέποντας ιδίοις όμματι το σκοτάδι, το φως γίνεται φωτεινότερο. Πιο γλυκό. Πιο όμορφο. Πιο λαμπερό.

Εκτιμάς.

Εκτιμάς τα πράγματα τα μικρά. Τους ανθρώπους που αγαπάς. Τη φύση. Τη φύση σου. Τη ζωή στην πληρότητά της.

Όχι πως σταματάς να πονάς, να λυπάσαι, να θλίβεσαι, να φοβάσαι, να αγχώνεσαι, να σκέφτεσαι, μα πως γίνεται πλέον πιο δύσκολο να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό. Άλλωστε, επέζησες από βέβαιο πνιγμό.

Ξέρεις πλέον, πως μόνο παράλογο μπορεί να είναι, να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο. Κάτι πολύ μεγαλύτερο να σε οδηγήσει στον πνιγμό.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Σύμβουλος & Ψυχοθεραπευτής | Συγγραφέας | Bsc in Psychology, Msc in Integrative Counseling & Psychotherapy