Σκέψεις ενός ατόμου με αγχώδη διαταραχή που προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του

Ακρόαση άρθρου......

Πολλές οι συνειδητοποιήσεις, λίγες οι ώρες. Είναι απίστευτο πόσα μπορείς να σκεφτείς όταν δεν κάνεις απολύτως τίποτα και μάλιστα σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πόσα μπορεί να νιώσεις κάνοντας απολύτως τίποτα.

Αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να δουλεύω πολύ, να βγαίνω συνέχεια, να ψάχνω συνέχεια το κάτι διαφορετικό.

Τι οξύμωρο! Να σκέφτεσαι και να νιώθεις τόσα μη κάνοντας τίποτα και να μην νιώθεις τίποτα κάνοντας τόσα πολλά.

Κενό! Μήπως η ζωή είναι αυτό; Ένα λευκό χαρτί που κάθε μέρα μπορείς να το γεμίσεις με ζωγραφιές και γράμματα ή να το αφήσεις κι εντελώς κενό;

Νομίζω πως δεν κρύβεται η μαγεία στη ζωή αλλά πως όλα είναι ζωή και όλα είναι μαγεία. Όταν αγγίζω την άμμο, όταν νιώθω τον αέρα, όταν ακούω το θρόισμα των δέντρων, όταν με σκέφτεται ένας φίλος, όταν μου χαμογελάει ένας άγνωστος, όταν μ αγκαλιάζεις, όταν ακούω μπράβο, όταν μοιράζεσαι κάτι δικό σου, όταν σε κοιτάω, όταν κάποιος γεννιέται ακόμα κι όταν κάποιος πεθαίνει.

Τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα γεγονότα γεννούν δυνατά συναισθήματα. Και τα δύο τα φοβάμαι και τα καλά και τα κακά. Κι αν δεν καταφέρω να τα σηκώσω;

Προτιμώ λοιπόν, τις περισσότερες φορές, να μένω εκτός από αυτά. Δεν θέλω να ξεκουράζομαι ούτε να περνώ πολλές στιγμές κάνοντας απολύτως τίποτα γιατί τότε θα τις γεμίσουν οι σκέψεις μου και τότε ακριβώς ειναι που μπορεί να αρχίσω να νιώθω έντονα. Κι αν κάνω κάτι που θα αναστατώσει τη ρουτίνα μου;

Φοβάμαι! Ακόμα κι αν κάθε στιγμή που ζω είναι μαγική φοβάμαι!

Κι αν θέλω κι άλλο απ αυτήν, κι αν θέλω περισσότερα και δεν θέλεις να μου τα δώσεις ή δεν μπορείς; Τότε τι θα απογίνω εγώ; Που θα παω να βρω τέτοιες στιγμές;

Δεν ξέρω γιατί αλλά η μόνη λέξη που μπορεί να με συνεφέρει απο την αγωνία μου είναι Ευγνωμοσύνη.

Ευγνωμοσύνη για όλα τα μικρά «θαύματα" που συνέβησαν ακόμα κι αν τα φοβόμουν και δεν τόλμησα να κάνω και πολλά για να συμβούν. Με κάνουν βέβαια να θυμόμαι την μαγεία που θέλω να αφήσω απεγνωσμένα απ έξω κάποιες φορές. Αν την πάρω μαζί μου κινδυνεύω να την χάσω ανα πάσα στιγμή.

Μήπως τελικά είναι έτσι η ζωή; Μικρές στιγμές που αν δεν τις προσέξεις γίνονται ένα με το «κενό»; Εκείνο δηλαδή το αόρατο κομμάτι της υλικής ζωής. Χάθηκαν όντος τελικά  ή μήπως κάνω πως δεν τις βλέπω;

Μήπως αυτό σημαίνει ζωή; Πολλές μικρές στιγμές που δεν πρέπει να τις χάσω; Τοσο απλα! Όλες έχουν τη σημασία τους, είναι η ιστορία μου. Μικρές ,μεγάλες, δύσκολες, εύκολες, δυσάρεστες, ευχαριστες; Αν δεν τις δω, δεν έχω ζωή. Όσο τις βλέπω όμως γεμίζω από ζωή.

Πάλι έρχονται στο μυαλό μου οι ζωγραφιές στο λευκό χαρτί. Τι θα ζωγραφίσω αν συνέχεια κάνω ότι δεν ζω;

Υπάρχω απλά κι επιβιώσω σαν καλοκουρδισμένη παιδική κουκλα;

Αν δεν θέλω να δεχτώ κατι τετοιο χρειάζεται να θυμηθώ την ιστορία μου κι αν θέλω ν την θυμηθώ πρέπει να δώσω σημασία στις στιγμές μου. Κι όσο δίνω τότε θα έρχεται περισσότερη μαγεία.

Κι αν πονέσω;

Δεν έχω άλλη επιλογή!

Ότι κι αν κάνω όσο κι αν προσπαθω να προστατευτώ πάλι στενοχωριεμαι. Οπότε;

Κάνω πραγματα και μπορεί να απογοητευτώ δεν κάνω πράγματα νιώθω ένα κενό.

Πόσο ζόρι!

Προσπαθώ να ελέγχω την πορεία της ζωής μου και δεν καταφέρνω τίποτα. Αν τα κατάφερνα δεν θα είχα τωρα δυσάρεστες σκέψεις ούτε συναισθήματα.

Μάλλον είναι μάταιο να ελέγχεις. Η βεβαιότητα και η ασφάλεια είναι δύο έννοιες που επινοήσαμε για να αντέχουμε τις αλλαγές της ζωής και να αναπάντεχα που μας συμβαίνουν.

Δεν μπορώ να ελευθερωθώ αν δεν παραδεχτώ τη φύση μου. Είναι στη φύση μου η αλλαγή, το απροσδόκητο και το αβεβαιο. Είναι στη φύση μου ν αλλάζω όψη μέχρι και να χάσω το ίδιο μου σώμα.

Αν δεν το αποδεχτώ δεν μπορώ να ζήσω. Δεν γίνεται να ελέγξω το γεγονός ότι γεννήθηκα ανθρωπος και δεν θα τα καταφέρω καλύτερα στην ανθρώπινη ζωή μου όσο προσπαθώ να ζω σαν Θεός που όλα τα έχει υπό έλεγχο.

Είναι πολύ βαρύ δεν το αντέχω.

Κάπου άκουσα πως ο ανθρώπινος οργανισμός παρουσιάζει κάτι που λέγεται ομοιόσταση. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος. Κάποια στιγμή θα έρθουν  τα δυσάρεστα συναισθήματα να σε συναντήσουν.

Να θυμηθώ να μην τα διώξω. Να πείσω τον εαυτό μου να μείνει εκεί να τα γευτεί. Είναι άλλωστε μέρος της φύσης μου κι αυτά. Χρειάζονται για να μείνω σε ισορροπία. Χρειάζονται για να συνεχίσω να νιώθω κάτι.

Ξεγιελιεμαι κάποιες φορές και πιστεύω πως αν καταφέρω να μην νιώθω τα δυσάρεστα θα νιώθω μόνο ευχάριστα. Τελικά δεν νιώθω τίποτα. Δεν νιώθω τα δυσάρεστα και δεν νιώθω ούτε τα ευχάριστα. Το καλύτερο που μπορώ να πετύχω μπαίνοντας σε αυτή τη προσπάθεια ειναι να νιώθω ένα κενό. 

Πάλι λυπάμαι γι αυτα που δεν ένιωσα. Μα πως να νιώσω αφού πασχίζω να μην νιώθω τίποτα;

Τι να κάνω;

Να το παρω απόφαση πως δεν θα ξεφύγω. Πως η ζωή  φέρνει μαγεία μεσα από τη λύπη.

Περίεργο αλλά εκεί που κλαίω γιατί συνειδητοποιήσα κατι που με πόνεσε μετα από λίγο βρισκω αρκετούς καλούς λόγους για να ελπίζω. Να ελπίζω πως εκεί έξω κρύβονται όμορφες στιγμές.

Εξω, δηλαδή έξω από την ζώνη ασφαλείας.

Δεν υπάρχει ασφαλής δρόμος, δεν ξέρω καν αν υπάρχει δρόμος, δε ξέρω αν είνα καλό να υπάρχει δρόμος. Και γιατί να μην φτιάξουμε; γιατί χρειάζεται να περιορίστουμε σε κατι παλαιότερο και γνώριμο που όμως μας έφερε εδω.

Δεν τρελαίνομαι με το εδώ.

Κοίτα να δεις που θα είναι αληθεια τελικά…

Μην προσπαθείς να σκεφτείς “έξω από το κουτί”. Αυτό είναι αδύνατον. Απλώς συνειδητοποίησε την αληθεια; ότι δεν υπάρχει κουτί. (The Matrix, 1999)