Θέλω να με βλέπεις, όχι απλά να με κοιτάς

Ακρόαση άρθρου......

Και περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες είναι ακόμα εκεί. Τον βλέπεις όμως ή απλά τον προσπερνάς; Γιατί φεύγει ο έρωτας και έρχεται η ρουτίνα;
Χανόμαστε καθημερινά στις δουλειές μας, στις σκέψεις, σε ανθρώπους που μας τριγυρίζουν. Χάνουμε σταδιακά τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό μας και ο άνθρωπός μας γίνεται δεδομένος.

Ό,τι κι αν κάνουμε, όπως κι αν μιλήσουμε, όπως κι αν συμπεριφερθούμε, θεωρούμε πως θα είναι πάντα εκεί. Γνωριζόμαστε και παραγνωριζόμαστε κάνοντας πλέον την τυπικότητα και την αδιαφορία τρόπο ζωής.

Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι συνομιλίες, τα χάδια έχουν αυτοματοποιηθεί, «εκτελούνται» χωρίς σκέψη αλλά και χωρίς συναίσθημα, αφού είναι δεδομένα, «πρέπει» να γίνουν.

Όμως πώς θα ζήσουμε, πώς θα προχωρήσουμε, πώς θα κρατήσουμε μια σχέση μια ολόκληρη ζωή; Πώς παντρεύονται τα ζευγάρια και μένουν για πάντα μαζί;Πώς μένει η σπίθα αναμμένη, χωρίς να γίνουν δύο ξένοι που ζουν κάτω από την ίδια στέγη;

Ξεκίνα από την αρχή… Σκέψου τις πρώτες σου στιγμές με τον άνθρωπο αυτό. Δες τον με καινούρια μάτια, άγγιξέ τον με καινούρια χέρια, φίλησέ τον με καινούρια χείλη. Και κάτι μπορεί να συμβεί, κάτι το μαγικό. Βλέπεις τον άνθρωπο αυτό διαφορετικά, αυτόν τον τόσο ξεχωριστό και μοναδικό άνθρωπο που στέκεται δίπλα σου, σε κοιτάει, σε αγαπάει. Κάτι όμως έχει αλλάξει… Εσύ… Εσύ και ο τρόπος που τον βλέπεις. Γιατί τον βλέπεις, δεν τον κοιτάς απλά.

Ας είναι κάθε φορά με τον άνθρωπό μας πρώτη φορά. Και όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά με κάθε άνθρωπο. Γελάστε διαφορετικά, κλάψτε μαζί, κλείστε το μάτι, ανοίξτε την καρδιά σας, αγκαλιάστε με όλη σας τη δύναμη, χορέψτε μαζί, θαυμάστε την απίστευτη ομορφιά και τον πλούτο του. Ας μην αφήνουμε άλλο τις στιγμές να περνούν και να χάνονται. Ας τις κάνουμε δικές μας, ας τις κάνουμε μοναδικές. Η αγάπη είναι μαγική ∙ η αγάπη μάς αλλάζει. Δες τον άνθρωπό σου, μην τον κοιτάς απλά…