Ακρόαση άρθρου......Συχνά οι άνθρωποι στις αφηγήσεις τους αναφέρονται στο παιδικό τους αίτημα για φροντίδα από την πλευρά των γονέων. Συγκεκριμένα, η συναισθηματική και πρακτική φροντίδα, η υποστήριξη, η καθοδήγηση, η αναγνώριση είναι κάποια από τα βασικά αιτήματα των ενηλίκων που ως παιδιά αιτούνται προς τους γονείς τους.
Όταν το αίτημα για φροντίδα και αναγνώριση ικανοποιείται, τα πράγματα στην ενήλικη ζωή βαίνουν, λίγο πολύ, καλώς. Τι γίνεται όμως όταν όλα τα παραπάνω μένουν ανικανοποίητα ή δόθηκαν με έναν λειψό και ανεπαρκή τρόπο;
Τι αναζητούν οι ενήλικες που δεν είχαν ποτέ ως παιδιά από τους γονείς
Συνήθως στην περίπτωση αυτή, οι ενήλικες βιώνουν ένα αίσθημα ελλείματος, ανεπάρκειας και ανικανοποίητου. Βλέπουν τον εαυτό τους σε μια συνεχή αναζήτηση των όσων δε μπόρεσαν οι γονείς τους να τους δώσουν. Μοιάζει σα να παίρνουν μέρος σε έναν συνεχή αγώνα για αναγνώριση, αγάπη, αποδοχή και φροντίδα.
Έναν αγώνα που στην ουσία εξαντλεί ή διατηρεί το αίσθημα του ανικανοποίητου, καθώς ο,τιδήποτε μπορεί να καταφέρνουν στην ενήλικη ζωή τους δεν είναι ποτέ αρκετό. Πάντα θα βρίσκουν κάτι καλύτερο, κάτι πιο ενδιαφέρον, κάτι πιο ελκυστικό που ελπίζουν ότι θα τους γεμίσει αυτό το συναίσθημα και μόλις ίσως το κατακτούν με μεγάλη ματαίωση αντιλαμβάνονται ότι ούτε αυτό είναι αρκετό. Είναι ενήλικες που προσπαθούν σαν παιδιά να «χορτάσουν την ανικανοποίητη πείνα τους» για αγάπη, φροντίδα και αναγνώριση. Τα μπράβο, τα σ' αγαπώ και τα δώρα που ίσως δεν πήραν από τους γονείς τους τα αναζητούν στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους (προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές) με κόστος την καλή τους συμπεριφορά, την υψηλή τους επίδοση ή τη συνεχή δίψα τους πάντα για κάτι «άλλο» ή για κάτι «περισσότερο» που ποτέ όμως δεν είναι αρκετό.
Ένας άνθρωπος που στερήθηκε ως παιδί, θα αναζητά ως ενήλικας να λάβει. Θα αναζητά να λάβει αναγνώριση, αγάπη, φροντίδα με τρόπο που ίσως είναι ματαιωτικός ή εξαντλητικός για τον ίδιο.
Τι μπορεί να κάνει ένας ενήλικας προκειμένου να συμπληρώσει τα κενά που δημιουργήθηκαν από τους γονείς
Άραγε τι θα γινόταν αν αυτήν τη βαθιά του ανάγκη για αναγνώριση και αγάπη δεν την αναζητούσε εναγωνίως από τους άλλους, αλλά προσπαθούσε να τη δώσει ο ίδιος στον εαυτό του;
Τι θα γινόταν αν ο ενήλικας φρόντιζε ο ίδιος το εσωτερικό του παιδί ως ο γονιός;
Τι θα συνέβαινε αν ξεκινούσε να δίνει «χάδια και δώρα» στον εαυτό του ως καλός γονιός;
Τι θα άλλαζε στις σχέσεις του με τον ίδιο του τον εαυτό και τους άλλους, αν ο ίδιος καθησύχαζε τον εαυτό του ως φροντιστικός γονιός στα δύσκολα, αν ο ίδιος κανάκευε και φρόντιζε τον εαυτό του ως τρυφερός γονιός, αν ο ίδιος συγχωρούσε τον εαυτό του ως γενναιόδωρος γονιός, αν ο ίδιος αναγνώριζε την αξία του ως γεμάτος αγάπη γονιός; Από τι βάρος, αγωνία, άγχος και συνεχόμενο αίσθημα ανικανοποίητου άραγε θα απάλλασσε τον ίδιο του τον εαυτό;
Δείτε το βιβλίο Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας, στο εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας της Πύλης μας.
Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την "αγάπη" τους.
Ως ενήλικες μπορεί να κυνηγούν την επιτυχία, έχουν όμως ταυτόχρονα μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα.
Ζητήματα Ηθικής και Δεοντολογίας στην Άσκηση της Ψυχοθεραπείας
Κύκλος Σεμιναρίων για Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας | Γενική είσοδος: 35 ευρώ
Θεματικές Ενότητες: Διπλές σχέσεις θεραπευτή – θεραπευόμενου | Ψυχική ανθεκτικότητα του θεραπευτή | Υπέρβαση – παραβίαση ορίων στην ψυχοθεραπευτική σχέση | Ειδικές προκλήσεις στην ψυχοθεραπεία | Ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας | Διαχείριση εξω-θεραπευτικών πληροφοριών | Διατήρηση και άρση του απορρήτου
Ο ενήλικας που γίνεται γονιός του εαυτού του είναι ένας ενήλικας που δεν αλλάζει συνεχώς ανθρώπους, συντρόφους, φίλους, δουλειές ψάχνοντας τον «καλό γονιό», αλλά μπαίνει σε διαδικασία να μάθει ο ίδιος πώς να γίνει καλός γονιός του εαυτού του. Στην περίπτωση αυτή, ο ενήλικας μαθαίνει να βιώνει τις σχέσεις του με χαρά, να αποδέχεται τα θετικά και τα αρνητικά μιας σχέσης, χωρίς συνεχώς να βιώνει αίσθημα ανεπάρκειας και ανικανοποίητου. Ο ενήλικας αυτός αρχίζει να νιώθει ικανοποιημένος γιατί μαθαίνει ότι πλέον αυτός είναι ο γονιός του εαυτού του και ελεύθερος, από την αγωνιώδη του ανάγκη για επιβράβευση και αποδοχή, μπορεί πλέον να συνδεθεί ουσιαστικά με τον εαυτό του και με τους άλλους ανθρώπους σε ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης και ουσίας.
Όταν αποφασίσεις λοιπόν και επιλέξεις να γίνεις εσύ ο στοργικός γονιός του εαυτού σου, θα διαπιστώσεις ότι ζεις στο εδώ και τώρα, όχι στο τότε και ότι οι σχέσεις σου είναι πηγή σύνδεσης, όχι φόβου και ανασφάλειας.
Tη μαγική στιγμή για το πότε θα αναλάβεις Εσύ τον εαυτό σου ως καλός γονιός θα την αποφασίσεις εσύ, γιατί εσύ είσαι ο Γονιός του Εαυτού σου!
