Αναμφίβολλα, η τέχνη αποτελούσε ανέκαθεν το Άγιο Δισκοπότηρο του υποσυνειδήτου που μόλις το τελετουργικό της δημιουργίας έχει ολοκληρωθεί μπορεί κιόλας να επιφέρει τη θεραπεία. Σπουδαία ονόματα στο καλλιτεχνικό στερέωμα είχαν διαγνωσθεί με ψυχικές διαταραχές. Για παράδειγμα, ο Vincent Van Gogh ζωγράφιζε με πάθος, μεταξύ άλλων, τους έναστρους ουρανούς. Για εκείνον έμοιαζε η αγάπη να υπάρχει σε ό,τι αντίκρυζε.
Χαρακτηριστικά είχε πει:
Η αγάπη είναι κάτι αιώνιο! Μπορεί να αλλάζει η μορφή, αλλά όχι η ουσία.
Λίγο πριν το γύρισμα του χρόνου στις 31/12 ολοκληρώνεται η έκθεση έργων τέχνης ψυχικά ασθενών από το Μουσείο του Δρομοκαϊτείου Ψ.Ν.Α, στη ΣΤΟΑ art Κοραή (χώρος τέχνης της Εθνικής Ασφαλιστικής, Κοραή 4).
Χθες Δευτέρα (30/12 ώρα 6 μ.μ.) στον χώρο της έκθεσης πραγματοποιήθηκε συζήτηση ανάμεσα στο κοινό και τις ψυχιάτρους Χρυσή Γιαννουλάκη και Αργυρώ Κυριαζή, για την ποιητική δημιουργία του Γιώργου Βιζυηνού, ο οποίος δοκιμαζόμενος ψυχικά παρέμεινε ως ασθενής για μεγάλα χρονικά διαστήματα στο Δρομοκαϊτειο.
Η έκθεση ζωγραφικής ψυχικά ασθενών του Δρομοκαϊτείου είναι μία πρωτοβουλία του κλάδου «Τέχνη και Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, με έργα που έχουν επιζήσει του χρόνου και των δημιουργών τους επειδή είναι πραγματική τέχνη, ανάλογη με εκείνη που συναντάει κανείς στη συλλογή Prinzhorn στη Χαϊδελβέργη (ένα μέρος της με τίτλο «Αιτία θανάτου: Ευθανασία» είχε παρουσιαστεί το 2011 στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα και στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη), στο Μουσείο Art Brut στη Λωζάννη και στο Μουσείο του Dr Guislain στη Γάνδη.
Τα έργα της έκθεσης προέρχονται από το Μουσείο του Δρομοκαϊτείου, όπου στεγάζεται η ιστορία του νοσοκομείου. Ανάμεσα στους ανθρώπους του πνεύματος, της επιστήμης, της λογοτεχνίας που εισήχθησαν για νοσηλεία την ίδια τύχη είχαν πολλοί και αξιόλογοι ζωγράφοι όπως ο Ανδρέας Κρυστάλλης, που είχε προτίμηση στα θεσσαλικά τοπία και του οποίου η εύθραυστη καλλιτεχνική φύση δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί στην θέα νεκρών παιδιών στα πεζοδρόμια, στον μεγάλο λιμό του 1941-1942,στους βομβαρδισμούς ( διάσημο το έργο του ο «Βομβαρδισμός του Πειραιά»). Νοσηλεύτηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί ισορροπία έως τον θάνατό του (1951).
Άλλη περίπτωση είναι τα έργα του Βαλεντίνο Ίλβες (γεννήθηκε στη Ρωσία το 1900), ο οποίος την δεκαετία του '30 βρέθηκε στην Αθήνα να ζωγραφίζει προσόψεις κινηματογράφων και από το 1949 και για μια εικοσαετία νοσηλεύτηκε στο Δρομοκαϊτειο με φοβία και ακουστικές παραισθήσεις. Δραπέτευσε και χάθηκαν τα ίχνη του αφήνοντας στο νοσοκομείο πολλά έργα και σχέδια του .
Ο λόγιος και αυτοδίδακτος ζωγράφος Γεράσιμος Βώκος ( 1868-1927), νοσηλευόταν περιστασιακά από ηλικίας 40 ετών και έως τον θάνατο του. Άφησε στο Δρομοκαϊτειο προσωπογραφίες του.
Ο ζωγράφος Αριστείδης Λάβδας, έγκλειστος για μια εικοσιπενταετία με γνωμάτευση «αλκοολική ψύχωση, σοβαρές διαταραχές μνήμης», επιδιδόταν στην αγιογραφία και είναι επίσης ανάμεσα στους γνωστούς και άγνωστους ταλαντούχους καλλιτέχνες των οποίων έργα τους προέρχονται από αυτό το διαφορετικό και ασυνήθιστο μουσείο του Δρομοκαϊτείου, το οποίο ιδρύθηκε το 1995.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιώργου Βιζυηνού '' Στίχοι του φρενοκομείου'' :
Σαν μ᾿ αρπάχθηκε η χαρὰ
που εχαιρόμουν μια φορὰ
έτσι σε μίαν ώρα...
μεσ᾿ σ᾿ αυτὴν την χώρα
όλα άλλαξαν τώρα!
Κι᾿ απὸ τότε που θρηνώ
το ξανθὸ και γαλανὸ
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμὸς του κόσμου.
