Ακρόαση άρθρου......

Πολλές φορές στη ζωή καλούμαστε να επιλέξουμε. Μόνο που τότε κάθε επιλογή μας φέρνει μπροστά σε έναν διαχωρισμό. Έναν αποκλεισμό. Στερούμαστε έτσι την δυνατότητα να γνωρίσουμε μέσα από αυτά που έχουμε αποκλείσει.

Συνήθως αυτά που αποκλείουμε είναι αυτά που απαιτούν περισσότερο κόπο. Ο άνθρωπος επιδιώκει το εύκολο, το εύληπτο, αρκεί να μην κοπιάσει για το αντίθετο. Να βρει δηλαδή τρόπους να συγκεράσει αυτά που φαινομενικά είναι αντίθετα.

Η οπτική του Παρμενίδη για τους ανθρώπους

Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης καλεί τους ανθρώπους «δίκρανους»:

«..δίκρανοι· ἀμηχανίη γὰρ ἐν αὐτῶν στήθεσιν ἰθύνει πλακτὸν νόον· οἱ δὲ φοροῦνται. Κωφοὶ ὁμῶς τυφλοί τε, τεθηπότες, ἄκριτα φῦλα, οἷς τὸ πέλειν τε καὶ οὐκ εἶναι ταὐτὸν νενόμισται κοὐ ταὐτόν, πάντων δὲ παλίντροπός ἐστι κέλευθος».(απ.6-5-6.9)

[(6.5)…είναι δίγνωμοι (και χωρίζονται εις δυο), μη γνωρίζοντας τι να πράξουν και από που απορρέει τι (μέσα τους).

(6.6) Από την έδρα της καρδιάς και την σταθερή δύναμη των αισθημάτων κυβερνώνται, ενώ παρασύρονται πλανεμένοι στην αστάθεια και τις περιπλανήσεις των σκέψεων.

(6.7) Φέρονται ως κουφοί (άλαλοι και ανίσχυροι να συμμετέχουν) και  τυφλοί (κλεισμένοι στην ασάφεια του σκότους, χωρίς εξόδους στο φως) σαστισμένοι, ως μη δυνάμενοι να ποιήσουν διάκρισιν μεταξύ αλλήλων.

(6.8) Για αυτούς το είναι και το μη είναι νομίζουν ότι προέρχονται από διαφορετική πηγή

(6.9) και ότι δεν αποτελούν (αυτά τα δυο) ταυτότητα (μεταξύ τους), ως κάτι ενιαίο. Ενώ σε όλα ο δρόμος είναι παλίνδρομος (και είναι στραμμένο το ένα προς το άλλο και επανέρχονται ρέποντας προς το έτερο μέρος) επιστρέφοντας εκεί απ’ όπου εκκινούν (αν και φαίνονται αντιφατικά)]. (Μετφρ. Βαλιώζης).

Ο δρόμος είναι ο εαυτός μας

4ος Κύκλος Αυτροβελτίωσης από το PSYCHOLOGY.GR
3 Ημέρες, 6 διαδικτυακά βιωματικά εργαστήρια. Γενική είσοδος: 25 ευρώ, για εγγραφές έως 31 Μαρτίου 2024

Κάθε διαίρεση για τον Παρμενίδη είναι πλάνη, διότι όλα προέρχονται έτσι και αλλιώς από την ίδια νοητική πηγή.

Η γνώμη που έχουμε για τα πράγματα είναι προϊόν προκατάληψης, και αυτή χαράσει συμπεριφορές που ακολουθούνται από τις επιλογές μας. Τότε έρχεται το βίωμα, μέσω του οποίου βρίσκουμε στοιχεία αυτών που έχουμε αποκλείσει.

Όποιον δρόμο και αν ακολουθούμε στον ίδιο προορισμό θα φτάναμε: τον εαυτό μας. Η ζωή δεν μας ζητά να φτάσουμε κάπου για να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά να την ζήσουμε. Να βάλουμε πάθος σε ότι και να κάνουμε.

Να μην ακολουθούμε την αναζήτηση μας προς την ευτυχία, αλλά να την εκφράζουμε, σαν να είμασταν ήδη εκεί (εκφράζω = επιτρέπω την φανέρωση).

Φέρνοντας στο φως ό,τι κρύβουμε από τον εαυτό μας

Όταν κοιτάς κάτι, το κάνεις γιατί δεν είσαι εκεί που κοιτάς, αλλά εκεί που θέλεις να βρεθείς. Και αν κάποτε το φτάσεις, θα είναι παροδικό και έτσι πάλι θα αρχίσεις να υπολείπεσαι. Είναι γιατί κάτι έχεις ξεχάσει από αυτό να φέρεις στις αποσκευές μαζί σου. Είναι όλα αυτά που έχεις απαρνηθεί. Γι’ αυτό καλό είναι στην ανάπαυλα της διαδρομής, συχνά να ψάχνεις στις αποσκευές να δεις αν φέρεις αυτό που έχεις αφήσει ξεχασμένο πίσω και έχεις απαρνηθεί.

Άστο γι’ αύριο! Ξεπερνώντας την αναβλητικότητα στο χώρο εργασίας
Το διαδικτυακό σεμινάριο διοργανώνεται από το PSYCHOLOGY.GR, με εισηγήτρια την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, Άρτεμις Αντωνίου.

Καλό είναι στη ζωή να μην ακολουθούμε αυτά που κοιτάμε, αλλά αυτά που μας κοιτάνε. Αυτά δηλαδή που η ζωή φέρνει εμπρός μας. Όχι για να τα επιλέξουμε, αλλά για να τα τιμήσουμε, ακολουθώντας τα με την κατάθεση του πάθους μας.

Έτσι ακριβώς γεφυρώνονται οι αντιθέσεις, όπως ακριβώς κάνει και η αγάπη.

Τότε, δεν θα έχει σημασία ο όποιος δρόμος, αλλά αυτό που ζούμε σε κάθε δρόμο. Στις αποσκευές θα βρίσκουμε αυτό που ξεδιψά κάθε άνυδρο κύτταρο μας. Εκεί φύεται η ζωή, στον βωμό της αγάπης. Εκεί που υπηρετείται το ενιαίο του Ζειν, μέσα από την προσφορά του ενός για τον έτερο του. Τότε το ασθενές μεταλλάσσεται σε σθένος. 

Βλέπουμε εν τέλει, ότι το δώρο της ζωής δεν μας δίνεται ανέξοδα. Ζητά από εμάς την ευτυχία μας. Μόνο όταν κάνουμε κάτι με πόθο γινόμαστε «καλοί», γιατί τότε αυτό που κάνουμε το ζούμε. Έτσι οδηγούμαστε προς την ευτυχία του Ζειν Αληθώς. Διαφορετικά θα πολεμάμε τους «καλούς» ή όλους τους άλλους.

Ψύχωση

Η ψύχωση είναι πρόδηλη εκδήλωση ενός αποχωρισμού, αλλά και της αδυναμίας γεφύρωσης. Προτιμούμε να υποφέρει ο διπλανός μας, παρά να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας ενεργειών, οι οποίες θα επέτρεπε να εδραιώνουν σχέσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί θεωρούμε ότι ο διπλανός είναι κάποιος άλλος από εμάς. Κάτι ξένο.

Είναι βλέπετε πιο εύκολο να αντέξουμε την αρρώστια, όταν μάλιστα αφορά τον διπλανό-άλλον, παρά όταν συμβαίνει σ’ μας τους ίδιους. Ίσως γιατί αγνοούμε πως: όταν νοσεί το μερικό, σε όποιο σύστημα, νοσεί το όλον.

Στους αποκλεισμένους και ασθενείς μπορούμε να αναζητήσουμε τους λόγους διατάραξης της συνοχής σε μια κοινωνία.

Ύψιστη μορφή ύπαρξης είναι αυτό που μας δίδαξε η Αντιγόνη στο έργο του Σοφοκλή, όπως και κάθε μάνα που χαρίζει ζωή από τα σπλάχνα της: με τη θυσία για τον άλλον. Μέσα από μια ασθένεια, ελευθερώνεται ο χώρος για να γίνει ορατή η Αγάπη και μέσω αυτής να υπάρχει σε εμάς υγεία.

Η σχέση της ασθένειας με την αγάπη

Όταν δεν αναλαμβάνουμε να σηκώσουμε το βάρος των ευθυνών μας, με πρόθυμη ευκολία τις μετακυλούμε σε άτομα που αναλαμβάνουν να διαθέσουν το πλεόνασμα της Αγάπης τους και να μας το παραχωρήσουν. Η ασθένεια μας δείχνει το τεταμένο χέρι που ζητά βοήθεια, ενώ εμείς αρνούμαστε να το εκτείνουμε και να προσφέραμε το δικό μας. 

Όταν διακόπτεται με κάποιο τρόπο η ροή της Αγάπης, τότε αναδύεται η ασθένεια.

Βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην πιο πρόθυμη, ευαίσθητη ψυχή που συναινεί να θυσιαστεί, ως ένδειξη υπέρτατης Δικαιοσύνης. Έτσι μας φανερώνεται, ως ενθύμηση αγαπητικής φροντίδας του ασθενούς, ώστε να στρέψουμε την προσοχή μας εντός και να αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημα του Ζειν Αληθώς. 

Εν τέλει όλοι ενδέχεται να ασθενούμε και να μην το γνωρίζουμε. Ασθενούμε διότι πάντοτε κάτι επιθυμούμε. Ασθενούμε διότι συνεχώς μπαίνουμε στον πειρασμό να επιλέξουμε εμείς και δεν αφήνουμε την Ζωή να επιλέξει για εμάς. Όταν πεθαίνει όμως η επιθυμία, πεθαίνει και ο φόβος του θανάτου μαζί της. 

Τι όμως θα μπορούσαμε να κάνουμε ως πρώτο βήμα; Να ανταποκριθούμε. Να αποδεχόμαστε ως ένδειξη Αγάπης προς εμάς, αλλά και ευκαιρία πληροφόρησης στο παρ-Όν του Χρόνου- το κάθε συν-βαίνον.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Κωνσταντίνος Βαλιώζης
B.Sc. Ψυχολογίας
Pg. Dip. Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης, Προσωκρατικών Φιλοσοφικών Μελετών & Οντολογίας