«Δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μάθουν να ζουν κάτω από το νερό;» ρωτάει η μικρή γοργόνα τον Φιξ, τον κάβουρα, αν και μαντεύει ήδη την απάντηση.

«Όχι...» λέει ο Φιξ.

«Αυτοί αναπνέουν αέρα, γιατί έχουν πνευμόνια που δεν ξέρουν να παίρνουν οξυγόνο απ' το νερό.»«Και δεν μπορούν να μάθουν;» λέει εκείνη με παράπονο.«Εσύ, μπορείς να μάθεις να περπατάς;»

«Όχι, βέβαια... Δεν μπορώ.»

«Γιατί;»

«Γιατί δεν έχω πόδια· μια ουρά έχω» του λέει η Οντίνα.«Ε, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ' αυτούς.»

Η γοργόνα του παραμυθιού μας είναι ένας απ' αυτούς τους γυναικείους χαρακτήρες οι οποίοι, σε αντίθεση με τις περισσότερες πριγκίπισσες των παραμυθιών, δεν χρειάζεται ούτε περιμένει να τη «διασώσει» ο αγαπημένος της πρίγκιπας.

Είναι μια γυναίκα που παίρνει τις αποφάσεις και τα ρίσκα της χωρίς να τρομάζει μπροστά στο τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει. Υπομένει στωικά τη μοίρα της και δεν μετανιώνει για όσα έκανε για την εκπλήρωση του ονείρου της.

Προσωπικά, το μήνυμα που μεταφέρει η ιστορία της «Μικρής γοργόνας» με χαροποιεί και με ενθαρρύνει να επαναλάβω όσα έμαθα απ' το σπίτι μου και πέρασα όλη τη ζωή μου να υποστηρίζω: Οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είμαστε ίδιοι.

Ευτυχώς! Συμπληρώνουμε θαυμάσια ο ένας τον άλλον.