Από τον Nietzsche στον Kerouac

Τι είναι (η) άβυσσος;

Αυτή, η άβυσσος, για το υποκείμενο, είναι οντολογικά, και ερμηνευτικά, κραταιή σε σχέση με το θεμέλιο και την περιπλάνηση:

Γιατί, η άβυσσος είναι πάντοτε παρούσα: προηγείται της παρουσίας του θεμελίου, υπόκειται αυτού κατά την παρουσία του, αναγκάζει το υποκείμενο να κατακρημνισθεί μέσα της κατά την αποθεμελίωση / αφαίρεση του θεμελίου του.

Γιατί, η άβυσσος προηγείται της περιπλάνησης, είναι η οντολογική της προϋπόθεση και παραχρήμα η πρωταρχική ερμηνευτική κατηγορία σε σχέση με αυτήν.

Γιατί, η άβυσσος είναι ταυτόσημη με την πιο κρίσιμη διακύβευση για το υποκείμενο- την ακόλουθη: είτε τον περιορισμό του στον πάντοτε ενεργό τρόπο της: την απο-θεμελίωσή του, δηλαδή, την πολύτροπη και πολυώνυμη εκμηδένισή του (στην οποία περιλαμβάνεται και ο θάνατός του), είτε, στη συνέχεια, τη δυνατότητα ανα-νέωσης της ζωής του ως δημιουργίας ενός τόπου-θεμελίου ή ενός τόπου περιπλάνησης.

Από την έποψη αυτή, η παρούσα μελέτη δεν είναι παρά η απόπειρα υποτύπωσης μιας προβληματικής για το θεμέλιο, την άβυσσο και την περιπλάνηση, δηλαδή -και τελικά- μιας σχεσιολογικής πραγμάτευσης για την άβυσσο, και, συγχρόνως, δεν είναι παρά η δοκιμή της αποτύπωσης τεσσάρων υπομνημάτων για τους δρόμους περιπλάνησης των Nietzsche, Segalen, Eberhardt και Kerouac.