Εύη Ανδρέου

Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται, είχε πει ο Horace Walpole.

Νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά και παραμένεις σε μια κατάσταση που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αναρωτιέσαι για το κατά πόσο βλέπεις ορθά τα πράγματα, αμφισβητείς τη λογική σκέψη σου, προβληματίζεσαι και κινείσαι με ανασφάλεια σε ένα ομιχλώδες τοπίο φόβου, αμφιβολίας και σύγχυσης που μόνο εντάσεις και θλίψη σού προκαλεί. 

Όχι, δε μου μιλάς για ένα «προβληματικό» παιδί ούτε για έναν «κακό» πατέρα. Φυσικά, θα μπορούσε να ήταν κι έτσι μα υπάρχει και μια άλλη διάσταση που ίσως σου διαφεύγει. Μου μιλάς για μια κακόβουλη και τοξική μητέρα. Κοίτα πώς, μερικές φορές, δηλητηριάζονται οι παιδικές ψυχές και πώς λειψοί ενήλικες δημιουργούνται.

Η ζήλεια είναι ένα φυσικό συναίσθημα. Ένα φυσικό συναίσθημα που είναι καθαρά δικό σου. Δεν έχει να κάνει με τον εκάστοτε σύντροφο, φίλο, συνεργάτη ή με όποιον άλλο ή ό,τι άλλο πέραν του εαυτού σου τη συνδέεις.

Προβλήματα και δυσάρεστες καταστάσεις είναι αναπόφευκτα μέρη της ζωής. Η διαχείρισή τους διαφέρει από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση. Η αίσθηση της «απειλής» σε ψυχικό ή σωματικό επίπεδο,πολλές φορές, θέτει σε λειτουργία εσωτερικούς μηχανισμούς που στόχο έχουν την προστασία από οτιδήποτε φαινομενικά ή πραγματικό βλαβερό και αυτό μπορεί να γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα.