Η έξαρση του κορωνοϊού την άνοιξη έθεσε σε lockdown και την ψυχοθεραπεία. Με εξαιρέσεις κάποιων περιπτώσεων συμβουλευτικής που μπορεί να έγιναν εξ αποστάσεως εκείνη την περίοδο για το χειρισμό κυρίως του άγχους που αφορούσε αυτήν την άγνωστη και απειλητική κατάσταση, πολλοί ήταν οι ψυχοθεραπευτές που έκριναν πως η εξ αποστάσεως συνέχιση μιας ψυχοθεραπείας βάθους δεν θα ήταν εφικτή.

Λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου, συμβαίνει συχνά να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που μου περιγράφουν διάφορα προβλήματα που ζουν, τα οποία σχετίζονται με τις οικογενειακές και τις ερωτικές τους σχέσεις. Τα προβλήματα αυτά κάποτε περιλαμβάνουν παράπονα συνεργατών ή εργοδοτών στο χώρο εργασίας και κάποτε δυσλειτουργικές συμπεριφορές προσώπων από το περιβάλλον των οικογενειακών, των φιλικών και των ερωτικών σχέσεων.

Το να ασκείς το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή σίγουρα δεν είναι μια εύκολη επαγγελματική επιλογή. Όπως όλα τα επαγγέλματα έχει τις δυσκολίες, τις προκλήσεις αλλά και τις ανταμοιβές του. Για αυτές τις ανταμοιβές θα ήθελα να προσπαθήσω να μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Χρησιμοποιώ στο λόγο μου το α' πληθυντικό, χωρίς να έχω ξεκάθαρη εικόνα για το πόσους συναδέλφους μπορεί να αντιπροσωπεύουν οι απόψεις μου, πιστεύοντας ωστόσο ότι αρκετοί θεραπευτές θα ταυτίζονται με αυτές.

Ένα σύνηθες ερώτημα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας αλλά και στη ζωή γενικότερα είναι αν ο άνθρωπος και η προσωπικότητά του μπορούν να αλλάξουν. Υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με το αν η προσωπικότητα του ανθρώπου σταματά να αναπτύσσεται κάποια στιγμή στη ζωή ή αν συνεχίζει να διαμορφώνεται και να αλλάζει με βάση τα βιώματα αλλά και τις επιθυμίες του ατόμου.

Παρά το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια η έννοια του ψυχολόγου έχει γίνει πολύ γνωστή, πολλοί άνθρωποι διστάζουν να επισκεφθούν έναν ειδικό και να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία. Αυτό συμβαίνει γιατί ίσως δεν ξέρουν ακριβώς τι είναι ψυχοθεραπεία και τι θα αντιμετωπίσουν εκεί. Αρκετοί θεραπευόμενοι με ρωτάνε εάν θα πρέπει να ξεκινήσουν να μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια σε μια ψυχοθεραπεία ή τι θα καταφέρουν τελικά εάν ξεκινήσουν. Έτσι καταλαβαίνω πως για πολλούς είναι μια έννοια άγνωστη, αν και την έχουν ακούσει πολλές φορές.

Η έννοια των ονείρων έχει απασχολήσει τη φιλοσοφική σκέψη από την εποχή του Πλάτωνα, ο οποίος βασιζόμενος στην ονειρική διεργασία στήριζε τα επιχειρήματα του κατά της αξιοπιστίας της πραγματικότητας. Την άποψη αυτή συμμερίζεται και ο Schopenhauer, ο οποίος έχει εκφράσει τον προβληματισμό του για την ίδια την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Σύμφωνα με τον Donald Winnicott (2009:80) «η ψυχοθεραπεία έχει να κάνει με δύο ανθρώπους που παίζουν μαζί». Ο Γιόχαν Χουιζίνγκα (1989:49) ορίζει από την πλευρά του το παιχνίδι ως «[…] μια εθελοντική δραστηριότητα ή απασχόληση, η οποία πραγματοποιείται μέσα σε κάποια καθορισμένα τοπικά και χρονικά όρια, σύμφωνα με κανόνες ελεύθερα αποδεκτούς αλλά απολύτως δεσμευτικούς, αποτελώντας αυτοσκοπό και συνοδευόμενη από ένα αίσθημα έντασης, χαράς και από τη συνείδηση ότι είναι κάτι «διαφορετικό» από την «συνήθη ζωή».

Ο όρος Life coaching (προπονητική ζωής) έχει μπει στη ζωή μας τελευταία χρόνια. Αρκετοί ίσως έχετε γνωρίσει διάφορες πτυχές του και έχετε συνεργαστεί με ανθρώπους που ειδικεύονται σε συγκεκριμένους τομείς.