Αρκετοί, στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν τις διάφορες ψυχοπνευματικές αντιξοότητες και αδιέξοδα, προβληματίζονται για το αν θα πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιον Ψυχοθεραπευτή ή σε έναν Ιερέα Πνευματικό (Εξομολόγο).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, περιγράφοντάς τα με όσο το δυνατόν πιο κατανοητό τρόπο.

Ο όρος τηλεψυχιατρική χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη διαδικασία ψυχιατρικής εκτίμησης και θεραπείας εξ αποστάσεως. Η ιδέα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών εξ αποστάσεως κάθε άλλο παρά καινούρια είναι. Ο ίδιος ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Sigmund Freud, αλληλογραφούσε συχνά με τους ασθενείς του, θεωρώντας τη μέθοδο αυτή ως υποβοηθητική της όλης ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.

Μέσα από την εμπειρία μου στην ψυχοθεραπεία με ενήλικες, διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι όταν αποφασίζουν να επισκεφτούν έναν ειδικό ψυχικής υγείας είναι περισσότερο πρόθυμοι να μοιραστούν την αλήθεια τους γύρω από τη ζωή τους παρά οποιοδήποτε ψέμα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που θεραπευτικά θα μπορούσε ένα άνθρωπος να αποκρύψει ένα μέρος της ψυχικής του κατάθεσης μέσα στην θεραπεία.

Πώς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον άνθρωπο που ζητά να δουλέψει με τον εαυτό του ψυχοθεραπευτικά;
Ψυχοθεραπεία και ψυχανάλυση είναι το ίδιο πράγμα; Και, τι ακριβώς σημαίνει art-therapy (θεραπεία μέσω τέχνης”);

Στις μέρες μας, η παλέτα των διαθέσιμων ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων με τις διάφορες παραλλαγές τους είναι απέραντη και δυστυχώς λαβυρινθώδης.

Υπάρχουν ψυχοθεραπείες που είναι υπεύθυνα στηριγμένες σε ξεκάθαρα και δομημένα συστήματα σκέψης, με σαφείς αρχές, στόχους και μεθοδολογία, ενώ η πρακτική τους πλαισιώνεται από έγκυρα θεσμικά όργανα και προϋποθέτει συστηματικές, μακρόχρονες, δαπανηρές και επώδυνες σπουδές.

Στις μέρες μας, ακούμε συχνά, την εξής φράση: «δεν έχω ανάγκη να επισκεφθώ ψυχολόγο, εγώ τα λέω στους φίλους μου» ή «η παρέα μου, είναι ο καλύτερος ψυχολόγος». Είναι μια αντίληψη, η οποία εκφράζεται με περίσσεια ευκολία που την κάνει να φαίνεται λογική, στην αρχή τουλάχιστον, ενώ δεν είναι καθόλου.

Πολύ συχνά ακούμε ανθρώπους να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να μπουν σε μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία και να μιλήσουν με κάποιον «ξένο» αφού, όπως λένε οι ίδιοι, έχουν φίλους που τους αγαπούν και θα τους ακούσουν με προσοχή. Και ναι, μέχρι ένα σημείο ίσως η σκέψη του μοιράσματος ενός προβλήματος με έναν αγαπημένο άνθρωπο να είναι πιο ασφαλής από την αναζήτηση ενός θεραπευτή. Είναι όμως το ίδιο;

Σε έναν όμορφο κόσμο, ιδανικό, αγγελικά πλασμένο πιθανότατα σε σκηνικό ταινιών, τα ζευγάρια είναι ερωτευμένα, κάνουν σεξ, μαλώνουν σπάνια και δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα προς επίλυση. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει πάντα στην πραγματική ζωή.