Θυμάμαι πως με τους γονείς μου δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Ο καθένας ήταν αποκομμένος στο χώρο του.
-Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Ήταν πολύ απασχολημένοι με διάφορες υποχρεώσεις. Ο πατέρας μου δούλευε πολλές ώρες, η μητέρα μου είχε να αναθρέψει εμένα και την αδελφή μου. Τους καταλαβαίνω.

Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχαν ναοί «ύπνου», οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για θεραπευτικούς σκοπούς. Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες, Κινέζοι, Πέρσες φαίνεται να χρησιμοποιούσαν θεραπείες που βασίζονταν στην συγκέντρωση της προσοχής, παρόμοιες με την ύπνωση.

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας, ως γνωστόν, συνιστά την πορεία εκείνου του ατόμου, το οποίο αποφασίζει να αλλάξει την παθητική στάση που έχει προς τον εαυτό του σε κριτική, με σκοπό να βελτιώσει ή να αλλάξει εξ ολοκλήρου τον τρόπο ζωής του. Βεβαίως μια τέτοια τακτική συνεπάγεται και το να πάρει ο θεραπευόμενος την ευθύνη που έχει για τη ζωή, την οποία επιθυμεί να αλλάξει, και να κινητοποιηθεί.

Το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μας, είναι σίγουρα η διαδρομή που καλούμαστε να κάνουμε στο βάθος του ίδιου μας του εαυτού. Πολλές φορές ωστόσο, ο φόβος, οι προκαταλήψεις και τα δικά μας προσωπικά, στενά όρια μέσα στα οποία έχουμε από πολύ μικροί παγιδευτεί, καθιστούν αυτό το ταξίδι δύσκολο, ίσως και αδύνατο.

Τα ζητήματα που προβληματίζουν περισσότερο τους ανθρώπους που αναζητούν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη αφορούν -ασυνείδητα στα αρχικά στάδια της θεραπείας- τη διαδικασία ψυχικής ωρίμανσης, δηλαδή την προσωπική εξέλιξη και ωριμότητα του ατόμου, καθώς και τη λειτουργική του συμβίωση στο γάμο, την οικογένεια και τις άλλες του σχέσεις.

Η θεωρία δεσμού παρέχει ένα πλαίσιο για την κατανόηση σημαντικών πτυχών της διαπροσωπικής λειτουργίας στα παιδιά και στους ενήλικες και τα τελευταία χρόνια έχει βρει πρόσφορο πεδίο στον χώρο της ψυχοθεραπείας. Αυτό το κεφάλαιο περιγράφει τη θεωρία δεσμού και τις εφαρμογές της στην ψυχοθεραπεία.

Στο ξεκίνημα της ψυχιατρικής μου εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο “Τζον Χόπκινς” σ’ ένα συμπόσιο με παρουσιάσεις ψυχαναλυτικών περιστατικών παρακολούθησα έναν ομιλητή να ασκεί έντονη κριτική στον νεαρό θεραπευτή που παρουσίαζε ένα περιστατικό, επειδή βοήθησε την ασθενή του (μια ηλικιωμένη γυναίκα) να φορέσει το παλτό της στο τέλος της συνεδρίας. Ακολούθησε μια μεγάλη παθιασμένη συζήτηση.

Οι Mearns, D. & Cooper, M προτείνουν κάποιους τρόπους που μπορούν να διευκολύνουν μία σε βάθος σχεσιακή συνάντηση με τον θεραπευόμενο. Ακολουθούν οι τρόποι διευκόλυνσης που προτείνουν: