Η έννοια της ταχύτητας έχει αναχθεί σε προσόν της προσωπικότητας στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Προσόν που συγκεντρώνει υψηλή βαθμολογία από τους απανταχού «ειδικούς» και «σοφούς» του κόσμου μας. Οποιοσδήποτε άλλος ρυθμός εκτός από το «τάχιστα» λογίζεται από ιδιαιτερότητα εως πρόβλημα. Αυτή η αντίληψη έχει απλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και προσωπικής ζωής.

Πολλές φορές η σκέψη μιας μελλοντικής επίσκεψης σε ένα ψυχοθεραπευτή συνοδεύεται κι από το συνηθισμένο ερώτημα - απάντηση «μα γιατί να πάω σε ψυχοθεραπευτή; δεν είμαι τρελός». Ωστόσο, στις μέρες μας τέτοιους είδους στερεοτυπικές αντιλήψεις ταλανίζουν ένα αρκετά μικρότερο μέρος του πληθυσμού σε σχέση με το παρελθόν, ενώ αποφεύγοντας τη ψυχοθεραπεία κάποιος εξαιτίας αυτών μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στον εαυτό του.

Τον τελευταίο κυρίως χρόνο συνεχώς ακούμε και διαβάζουμε από αρκετές πηγές διάφορους όρους γύρω από την Υπνοθεραπεία, όπως για παράδειγμα Κλινική Υπνοθεραπεία /Ύπνωση/ Υπνωτισμός.Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι όλοι οι παραπάνω όροι είναι το ίδιο πράγμα, αλλά στην πραγματικότητα διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους. 

Είναι απαραίτητο να σημειωθεί αρχικά, πως όταν γίνεται λόγος για την «Κλινική Υπνοθεραπεία», οποιοσδήποτε παραλληλισμός αυτής με την παραψυχολογία, την αστρολογία, τη μαγεία ή ακόμα και με μυστήρια παραθρησκευτικού περιεχομένου απέχει παρασάγγας από την αλήθεια. 

Συχνά στην κλινική μου πράξη συναντώ ανθρώπους που απευθύνονται σε έναν ψυχοθεραπευτή για πρώτη φορά. Κάποιοι από αυτούς έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία, κάποιοι από την άλλη επιθυμούν να απαλλαγούν από κάποιο δυσάρεστο σύμπτωμα μη έχοντας κατά νου όμως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η θεραπεία.

Από τις απαρχές της ζωής μας, από την πρώτη-πρώτη στιγμή που βλέπουμε το φως, το οικογενειακό δίκτυο που μας περιβάλλει πασχίζει να μας εντάξει σε αυτόν τον κόσμο. Οι μητέρες μας πολεμούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε νωρίς και με ωράριο ως βρέφη, να κρατάμε σωστά το στήθος της, όσο μας θηλάζει.

Μέσα στο ρεπερτόριο των παρεμβάσεων ενός ψυχοθεραπευτή βρίσκεται μια από τις πιο παράδοξες, υποτιμημένες αλλά και παρεξηγημένες έννοιες. Η σιωπή. Μάλιστα μερικές από τις πιο ισχυρές στιγμές σε μια «ομιλούμενη θεραπεία» μπορεί να μην περιλαμβάνουν καν την ομιλία. Η έννοια της σιωπής έχει αναπτυχθεί και αλλάξει με το χρόνο.

Κάθε τόσο, κάποιος θεραπευόμενος, τελειώνοντας τη συνεδρία με ρωτάει τι δουλειά να πάρει για το σπίτι. Δε βρίσκω και τόσο παράξενο αυτό το αίτημα. Υπάρχουν θεραπευτικές μέθοδοι για τις οποίες η δουλειά στο σπίτι είναι μεγάλο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας στο σύνολό της. Και επειδή οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει να έχουμε μαθήματα για διάβασμα από τότε που πηγαίναμε σχολείο, είμαστε μαθημένοι να το βλέπουμε ως ένα αναπόφευκτο κομμάτι της μαθησιακής διαδικασίας και της προόδου μας.