Από τις απαρχές της ζωής μας, από την πρώτη-πρώτη στιγμή που βλέπουμε το φως, το οικογενειακό δίκτυο που μας περιβάλλει πασχίζει να μας εντάξει σε αυτόν τον κόσμο. Οι μητέρες μας πολεμούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε νωρίς και με ωράριο ως βρέφη, να κρατάμε σωστά το στήθος της, όσο μας θηλάζει.

Ποια είμαι στα αλήθεια εγώ; Πώς ξέρω ότι αυτό που επιλέγω είναι δική μου απόφαση κι όχι μια επιλογή  με κριτήριο τις προσδοκίες των άλλων; Τέτοια ερωτήματα με απασχολούσαν για πολλά χρόνια, μέχρι που, μελετώντας για τις κατατακτήριες, ανακάλυψα πως τους είχε δώσει κεντρική θέση στη θεωρία του κάποιος Carl Rogers. Αποφάσισα μάλιστα να κάνω το masters μου στη συγκεκριμένη μέθοδο, και είμαι ευγνώμων για την επιλογή μου αυτή.

Μέσα στο ρεπερτόριο των παρεμβάσεων ενός ψυχοθεραπευτή βρίσκεται μια από τις πιο παράδοξες, υποτιμημένες αλλά και παρεξηγημένες έννοιες. Η σιωπή. Μάλιστα μερικές από τις πιο ισχυρές στιγμές σε μια «ομιλούμενη θεραπεία» μπορεί να μην περιλαμβάνουν καν την ομιλία. Η έννοια της σιωπής έχει αναπτυχθεί και αλλάξει με το χρόνο.

Κάθε τόσο, κάποιος θεραπευόμενος, τελειώνοντας τη συνεδρία με ρωτάει τι δουλειά να πάρει για το σπίτι. Δε βρίσκω και τόσο παράξενο αυτό το αίτημα. Υπάρχουν θεραπευτικές μέθοδοι για τις οποίες η δουλειά στο σπίτι είναι μεγάλο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας στο σύνολό της. Και επειδή οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει να έχουμε μαθήματα για διάβασμα από τότε που πηγαίναμε σχολείο, είμαστε μαθημένοι να το βλέπουμε ως ένα αναπόφευκτο κομμάτι της μαθησιακής διαδικασίας και της προόδου μας. 

Για την Satir δύο ήταν οι ερωτήσεις που της καθιστούσαν δυνατό να αντιληφθεί την οικογενειακή κατάσταση των ανθρώπων που την επισκέπτονταν για θεραπεία. Αισθάνεσαι καλά μέσα στην οικογένεια σου αυτή τη στιγμή; Χαίρεσαι, ενθουσιάζεσαι που είσαι μέλος της οικογένειας σου; Ανάλογα από την απάντηση που της δινόταν από τον ερωτηθέντα συμπέραινε αν ανήκει στον παιδαγωγικό ή στον διαταραγμένο οικογενειακό τύπο, όπως η ίδια τους είχε ορίσει.

Η γνωσιακή θεραπεία, βασίζεται στη σημασία της ερμηνείας, καθώς ο καθένας μας αντιλαμβάνεται και κατανοεί με διαφορετικό τρόπο. Ο στόχος είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης (γνωστική αλλαγή), των δυσλειτουργικών πεποιθήσεων και των αυτόματων σκέψεων, με τελικό αποτέλεσμα τη συναισθηματική και συμπεριφορική αλλαγή. 

Η κλινική υπνοθεραπεία είναι μια βαθiά κατάσταση χαλάρωσης, κατά τη διάρκεια της οποίας με θετικές υποβολές και οραματισμό επέρχονται ευεργετικές αλλαγές συμπεριφοράς. Σε κάθε συνεδρία, το άτομο έχει τον πλήρη έλεγχο και υπάρχει διάλογος.  

Η αλήθεια είναι ότι συχνά δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την ψυχοθεραπεία και την αναγκαιότητά της. Νομίζω ότι, μάλλον, τη φοβόμαστε. Τη φοβόμαστε, γιατί έχουμε συνηθίσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις, τη φοβόμαστε, γιατί την αλλαγή όλοι τη θέλουμε, αλλά δύσκολα την αποφασίζουμε, τη φοβόμαστε, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη μας, με τα άγχη μας, με πράγματα με τα οποία έχουμε μάθει να συμπορευόμαστε και να συμβιώνουμε. Άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι. Δε σημαίνει ότι δε βασανιζόμαστε, όταν συμβιώνουμε με αρνητικά πράγματα, απλά συχνά κυριαρχεί ο φόβος της αλλαγής.