Το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μας, είναι σίγουρα η διαδρομή που καλούμαστε να κάνουμε στο βάθος του ίδιου μας του εαυτού. Πολλές φορές ωστόσο, ο φόβος, οι προκαταλήψεις και τα δικά μας προσωπικά, στενά όρια μέσα στα οποία έχουμε από πολύ μικροί παγιδευτεί, καθιστούν αυτό το ταξίδι δύσκολο, ίσως και αδύνατο.

Τα ζητήματα που προβληματίζουν περισσότερο τους ανθρώπους που αναζητούν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη αφορούν -ασυνείδητα στα αρχικά στάδια της θεραπείας- τη διαδικασία ψυχικής ωρίμανσης, δηλαδή την προσωπική εξέλιξη και ωριμότητα του ατόμου, καθώς και τη λειτουργική του συμβίωση στο γάμο, την οικογένεια και τις άλλες του σχέσεις.

Η θεωρία δεσμού παρέχει ένα πλαίσιο για την κατανόηση σημαντικών πτυχών της διαπροσωπικής λειτουργίας στα παιδιά και στους ενήλικες και τα τελευταία χρόνια έχει βρει πρόσφορο πεδίο στον χώρο της ψυχοθεραπείας. Αυτό το κεφάλαιο περιγράφει τη θεωρία δεσμού και τις εφαρμογές της στην ψυχοθεραπεία.

Στο ξεκίνημα της ψυχιατρικής μου εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο “Τζον Χόπκινς” σ’ ένα συμπόσιο με παρουσιάσεις ψυχαναλυτικών περιστατικών παρακολούθησα έναν ομιλητή να ασκεί έντονη κριτική στον νεαρό θεραπευτή που παρουσίαζε ένα περιστατικό, επειδή βοήθησε την ασθενή του (μια ηλικιωμένη γυναίκα) να φορέσει το παλτό της στο τέλος της συνεδρίας. Ακολούθησε μια μεγάλη παθιασμένη συζήτηση.

Οι Mearns, D. & Cooper, M προτείνουν κάποιους τρόπους που μπορούν να διευκολύνουν μία σε βάθος σχεσιακή συνάντηση με τον θεραπευόμενο. Ακολουθούν οι τρόποι διευκόλυνσης που προτείνουν:

Μέχρι τα μέσα του 20oύ αιώνα κυριαρχούσε η άποψη ότι ο άνθρωπος είναι μια αυτόνομη ατομική μονάδα, σαφώς διαχωρισμένη από τους ανθρώπους γύρω του. Η συνάντηση-σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο ξεχωριστές υπάρξεις που διατηρούν την ατομικότητά τους. Η σύγχρονη δυτική βιομηχανοποιημένη κοινωνία επιμένει να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη πτυχών της ατομικότητας όπως είναι η αυτονομία, η ανεξαρτησία, η ταυτότητα και τα προσωπικά επιτεύγματα.

Η Δραματοθεραπεία αποτελεί μια μακρόχρονη ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπευτική αυτή προσέγγιση έχει τις ρίζες της στο Θέατρο. Το θέατρο είναι ο τόπος που επισκεπτόμαστε προκειμένου να έχουμε ένα «όραμα», τη θέα ενός πράγματος, πώς θα μπορούσε να είναι, πώς ήταν ή πώς πραγματικά είναι. Το θέατρο μπορεί να συμπυκνώσει μία ιστορία σε χρόνο, τόπο και δράση, έτσι ώστε να την αντιληφθούμε ως σύνολο.

Αρκετοί, στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν τις διάφορες ψυχοπνευματικές αντιξοότητες και αδιέξοδα, προβληματίζονται για το αν θα πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιον Ψυχοθεραπευτή ή σε έναν Ιερέα Πνευματικό (Εξομολόγο).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, περιγράφοντάς τα με όσο το δυνατόν πιο κατανοητό τρόπο.