Υπογονιμότητα.. Μία πολύ συχνή κατάσταση, πολύ πιο συχνή από ότι πολλά ζευγάρια θέλουν να παραδεχτούν, με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα ζευγάρι.

Το 10-15% των ζευγαριών σε όλον τον κόσμο αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας (Deka & Sharma, 2010), με ένα επιπλέον 20% να αντιμετωπίζει αναίτια υπογονιμότητα (Anderson et al, 2010).

Μία από τις πρωταρχικές ανάγκες του ατόμου είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Στη πραγματικότητα, όμως, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν λάθος συντρόφους με αποτέλεσμα να νοιώθουν δυστυχισμένοι στη σχέση τους.
Μερικοί μπορούν εύκολα να φύγουν από μια άρρωστη σχέση, για μερικούς όμως είναι επώδυνο και εγκλωβίζονται σε μια λάθος επιλογή ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο σύντροφός τους δεν είναι ο κατάλληλος.

Είναι δύσκολο στις μέρες να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς δεύτερες σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Προβάλλουμε μία εικόνα του εαυτού στους γύρω μας, μέσα από τη κοινωνική μας ζωή, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υψώνουμε τείχη και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι. Έτσι, ο άλλος καλείται να πάρει έναν δευτερεύοντα ρόλο, μοιραία.

Ο ψευδής εαυτός, ή αλλιώς η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι μια παραπλανητική αίσθηση του εαυτού και μια συγκάλυψη του. Αυτή η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι αυτό στο οποίο ο Αλβέρτος Αϊνστάιν αναφερόταν ως «μια οπτική ψευδαίσθηση συνειδητότητας».

Στη φαινομενολογία της αντίληψης ο M. Ponty παρατηρεί ότι «το σώμα είναι το γενικό μέσον μας, προκειμένου να έχουμε έναν κόσμο». Υπάρχει όμως και ένας άλλος κόσμος όπου δεν ζουν τα σώματα, πρόκειται για την ηλεκτρονική μεθόριο, είναι ο κόσμος του διαδικτύου. Το διαδίκτυο εμφανίζεται ως μία ασώματη τεχνολογία που υπόσχεται ακριβώς την υπέρτατη απελευθέρωση μου από τον υλικό χώρο.

Η κοινωνία μας, έχει μάθει ως ένα βαθμό να ανέχεται και να διαιωνίζει κάποια στερεότυπα που προωθούν την επιθετικότητα και τη λεκτική ή ψυχολογική βία. Στη δουλειά, είναι αναμενόμενο, να «μου κάνουν καψόνια» αφού είμαι «ο νέος». Το αφεντικό μου είναι υβριστικό και προσβλητικό αλλά «έτσι φέρεται σε όλους».

Στην αρχαιοελληνική σύλληψη, ο Ερωτας πολιτογραφείται ως γιος του Πόρου και της Πενίας, φέρει το στίγμα της έλλειψης, της ένδειας. Πηγή της ακαταμάχητης ισχύος του είναι το ανεξάντλητο κοίτασμα της έλλειψης…

Έρωτας, ευλογία ή κατάρα; Ψυχική πληρότητα ή ξεπούλημα ψυχικό; Ότι και αν είναι βέβαια, μιλάμε για ένα μικρό αλλά ζαβολιάρη θεό, που παίζει συνεχώς με τις καρδιές των ανθρώπων. Όσοι βίωσαν αυτό το συναίσθημα, δεν μπορούν να το ξεχάσουν και όσοι δεν στάθηκαν τυχεροί, το αναζητούν εναγωνίως, ίσως και για ολόκληρη τη ζωή.