Όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας επιθυμούμε την αποδοχή των άλλων. Eιδικότερα, στη παιδική αλλά και στη εφηβική μας ηλικία επιδιώκουμε την επιβράβευση από τους γονείς, τους δασκάλους αλλά και από τους φίλους μας. Όμως, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το υγιές συναίσθημα της αναγνώρισης από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περίγυρο, από την ανάγκη για αποδοχή που λειτουργεί σαν ένα «επικίνδυνο ναρκωτικό» και καταστρέφει τη ζωή και την εξέλιξη του ατόμου.

Προ ημερών βρισκόμουν σε ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας, σταματημένη στο φανάρι με το αυτοκίνητο μου. Στο διπλανό ακριβώς αυτοκίνητο, ο άντρας στη θέση του οδηγού είχε γυρισμένο το κεφάλι έξω από το παράθυρο και δίπλα του μια γυναίκα χτυπούσε τα χέρια της στο ταμπλό του αυτοκινήτου, φωνάζοντας: "Επιτέλους! Κοίταξε με, μίλα μου λίγο τρυφερά".

Στην πραγματικότητα, λίγοι άνθρωποι στην σύγχρονη εποχή έχουν απαλλαγεί από τις αγωνίες των ερωτικών σχέσεων. Αυτές οι αγωνίες έρχονται σε πολλές μορφές: φιλώντας πάρα πολλούς βατράχους στον δρόμο προς τον γοητευτικό πρίγκηπα ή την όμορφη πριγκίπισσα, προσηλωμένη αναζήτηση στο διαδίκτυο, μοναχική επιστροφή από μπαρ, πάρτι ή ραντεβού στα τυφλά.

Ο όρος για την τοξικότητα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, χρησιμοποιείται ευρέως στον ξένο επιστημονικό τύπο για να δηλώσει κάποιους ανθρώπους που εκδηλώνουν την τάση να δυσαρεστούν και να απογοητεύουν με τη συμπεριφορά τους, τους άλλους, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν μέσα σε σχέσεις και να προκαλούν συναισθηματική ή ψυχολογική φθορά σε όσους τους έχουν στη ζωή τους.

Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο αλλά η επικοινωνία, ένα από τα βασικότερα συστατικά μίας υγιούς σχέσης, απαιτεί από εμάς να δηλώνουμε ξεκάθαρα τις ανάγκες και τα προβλήματά μας στον/στην σύντροφό μας. Καθώς δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε πραγματικά τι σκέφτεται ο άλλος, ο μόνος τρόπος είναι να ρωτήσουμε και καθώς ούτε ο σύντροφός μας (όσο κι αν θα το θέλαμε) μπορεί μαγικά να γνωρίζει τις επιθυμίες μας, ο μόνος τρόπος για να γνωστοποιήσουμε τις ανάγκες μας είναι το να τις εκφράσουμε.