Ο αγώνας για την ενηλικίωση, για το μεγάλωμα είναι από τους μεγαλύτερους αγώνες που δίνουμε στη ζωή. Ο πιο δύσκολος, ο πιο συνεχής. Η επιθυμία να γίνουμε ένα άτομο ολοκληρωμένο που θα έχει μία θέση ξεκάθαρη και σταθερή την εκάστοτε στιγμή τόσο μέσα μας όσο και απέναντι στους άλλους, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Εμπεριέχει πόνο και κόπο.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι στις σχέσεις πάντα φταίνε και οι δύο. Το ποσοστό όμως δεν είναι πάντα 50-50. Αν νιώθουμε ότι εμείς έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, χρειαζόμαστε δουλειά με τον εαυτό μας.

Τί μπορεί να σημαίνει η απιστία σε μία σχέση; Πως μπορεί να την επηρεάσει; Γιατί οι άνθρωποι απατούν; Αν κάνει κάποιος μία μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για την απιστία θα δει πως υπάρχει η άποψη των ερευνητών πως η απιστία βοηθά τη σχέση. Είναι όμως αυτή η ιδέα πραγματικότητα; Πώς μπορεί μια σχέση που έχει πληγεί από μία τέτοια προδοσία της εμπιστοσύνης να ανακάμψει και μάλιστα να δημιουργήσει νέες βάσεις στη σχέση ή σε ένα γάμο; 

Η έκφραση «τί παιχνίδι παίζεις;» είναι αυτή που χρησιμοποιείται συχνά, όταν κάποιος νιώθει ότι ξεγελάστηκε ή αδικήθηκε από ένα άλλο άτομο. Το παράδοξο, ωστόσο, είναι ότι o θεμελιωτής της Συναλλακτικής ανάλυσης, Eric Berne, υποστήριξε πως κάποτε όλοι μας υπήρξαμε πρωταγωνιστές σε ένα τέτοιο θεατρικό σανίδι, όπου η παράσταση, διέφερε κατά πολύ από το πραγματικό σενάριο των ζωών μας. 

Η διαμόρφωση της ποιότητας των συντροφικών σχέσεων που δημιουργούμε, συνδέεται με το είδος της σχέσης που είχαμε με τους γονείς μας, αλλά και με το είδος της σχέσης των γονιών μας μεταξύ τους. 

Κάθε χωρισμός λέμε ότι είναι ένα μικρό πένθος, ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε τον άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μας χωρίς τη θέλησή μας και μας άφησε, θρηνούμε την απώλεια εκείνου που νομίζαμε ότι είχαμε, την απώλεια των ονείρων μας, των σχεδίων μας.

Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που όλοι έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στην ζωή μας. Μπορούμε να την συναντήσουμε μέσα σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις –φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές αλλά κι επαγγελματικές. Συνοδεύεται συνήθως από συναισθήματα οργής, θυμού, θλίψης, ανεπάρκειας, απόγνωσης, καχυποψίας κι έλλειψη εμπιστοσύνης.

Όταν μιλάμε για «νταήδες» και «τραμπούκους» το μυαλό μας πηγαίνει σε σχολικό ή εργασιακό περιβάλλον, όμως μπορεί να υπάρχει εκφοβισμός και ψυχολογική βία και μέσα στις προσωπικές μας σχέσεις. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι να νιώθουμε δυστυχισμένοι, πληγωμένοι, παραμελημένοι, ανικανοποίητοι. Έτσι, δημιουργούμε και συντηρούμε μια τοξική σχέση.