Όταν έρθει η στιγμή της ενηλικίωσης, φαντάζει δύσκολο σε πολλούς γονείς να αναγνωρίσουν και να αποδεχθούν ότι το μικρό τους, πλέον είναι ένας ανεξάρτητος νεαρός ενήλικας, με κριτική σκέψη, έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του, να διαχειριστεί και να κάνει τις επιλογές του. Διανύοντας τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η δική μας στάση ως γονείς, τα όρια που θέτουμε και το περιβάλλον που δημιουργούμε για το παιδί, στην αυτονομία του.

Νομίζω ότι η ερωτική διεκδίκηση αποτελεί μια ψευδαίσθηση. Παλεύω ενάντια σε φανταστικούς ανεμόμυλους. Θεωρώ ότι, αν και αυτού του είδους η ψευδαίσθηση συχνά μου χαρίζει μια ευφορία και με παρηγορεί, στην ουσία με αποδυναμώνει και με αποξενώνει. ― Irvin D. Yalom, Ο Δήμιος του Έρωτα κι άλλες Ιστορίες Ψυχοθεραπείας

Συμφωνά με το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης το συναίσθημα ορίζεται ως «οποιαδήποτε αναταραχή ή αναστάτωση του νου, αίσθημα, πόθος. Οποιαδήποτε σφοδρή ή εξημμένη ψυχική κατάσταση». Θυμός, θλίψη, φόβος και αγάπη είναι μερικά από τα βασικά συναισθήματα που βιώνουμε ανάμεσα στα εκατοντάδες άλλα συναισθήματα μας, που ίσως δεν είναι εύκολο να αποδοθούν με λέξεις.

Φίλος, συνάδελφος, σύντροφος, παιδί, γονέας, επαγγελματίας. Αυτοί είναι κάποιοι από τους ρόλους που λίγο πολύ όλοι στην καθημερινότητα μας καλούμαστε να αναλάβουμε. Ρόλοι οι οποίοι εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε στην κάθε δεδομένη περίπτωση.

Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι οι γύρω μας, μας αδικούν και μας φέρονται άσχημα, παραδείγματος χάριν ένας ζηλόφθονος σύντροφος, ένας επικριτικός γονέας, ένας ανυπόφορος συνάδελφος. Βλέπουμε παντού εχθρούς και μας διαφεντεύει το αίσθημα της αδικίας νιώθοντας ανήμποροι να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.
Τι συμβαίνει όμως όταν ο κύριος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός;