Ολοένα και περισσότερο έδαφος γενικότερα στον ερευνητικό χώρο της αιτιοπαθογένειας της εκάστοτε ψυχοπαθολογίας αλλά και ειδικότερα της ΔΕΠ-Υ φαίνεται να κερδίζει η επιγενετική θεώρηση η οποία κάνει λόγο για αμοιβαία αλληλεπίδραση βιολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Σύμφωνα με την επιγενετική, λοιπόν, συγκεκριμένοι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορούν να ασκήσουν επίδραση στην πρώιμη και στη μετέπειτα νευροβιολογική ανάπτυξη με έναν δυναμικό τρόπο επηρεάζοντας το πώς θα εκφραστούν τα γονίδια.

Αναφορικά με την αιτιοπαθογένεια της ΔΕΠ-Υ έχουν διατυπωθεί μια σειρά από υποθέσεις τόσο βιολογικές όσο και περιβαλλοντικές. Αυτό, πάντως, που φαίνεται να είναι κοινά αποδεκτό και να υποστηρίζεται από μια πληθώρα ερευνητικών ευρημάτων είναι ότι η ΔΕΠ-Υ συνιστά μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή με ισχυρή γονιδιακή βάση και ισχυρό ποσοστό κληρονομικότητας όσον αφορά τις κύριες διαστάσεις των πυρηνικών συμπτωμάτων της, για τις οποίες αναφέρεται σημαντική διαγενεαλογική μεταβίβαση.

Οι διαχρονικές μελέτες ατόμων με ΔΕΠ-Υ δείχνουν ότι τα συμπτώματα σε ακαδημαϊκό, συμπεριφορικό και διαπροσωπικό επίπεδο επιμένουν και στην ενήλικη ζωή. Έτσι, οι πανεπιστημιακοί φοιτητές με ΔΕΠ-Υ συνεχίζουν να εμφανίζουν δυσκολίες με τις υψηλές απαιτήσεις της τριτοβάθμιας πλέον εκπαίδευσης που έχουν να κάνουν με τη συγκέντρωση, την αυτοπαρατήρηση, την επεξεργασία πληροφοριών, τις στρατηγικές μελέτης, καταγραφής σημειώσεων και διαχείρισης χρόνου.

Το 1902 ο γιατρός George Still έδωσε μια σειρά από διαλέξεις στις οποίες περιέγραφε την έλλειψη "ηθικού ελέγχου" ανάμεσα σε μια μερίδα παιδιών χωρίς κάποια παρατηρούμενη οργανική βλάβη. Στο διάβα των ετών, μια σειρά από ποικίλες διαφορετικές ονομασίες, όπως σύνδρομο ελάχιστης εγκεφαλικής βλάβης, ελάχιστη εγκεφαλική δυσλειτουργία, αντίδραση υπερκινητικότητας στην παιδική ηλικία, ονομασίες που αντανακλούσαν τις εκάστοτε επικρατούσες επιστημονικές αντιλήψεις για την υποκείμενη αιτιολογία, έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν την διαταραχή που σήμερα είναι γνωστή ως διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και / ή υπερκινητικότητας, ΔΕΠ-Υ.

’Ήμουν σίγουρος ότι είχα φτάσει στην μονάδα με ένα κίτρινο τρένο και ότι ένα τέρας ήθελε να με καταβροχθίσει..” (Colville, 2012)

Αναφορικά με τις ψυχολογικές επιπτώσεις στα ίδια τα παιδιά που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ, ο σωματικός πόνος και το άγχος που βιώνει το παιδί κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στη ΜΕΘ αυξάνει την ανάγκη για την παρουσία της μητρικής φιγούρας αλλά η αδυναμία του να επικοινωνήσει, να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα ή η γνωστική του ανικανότητα να κατανοήσει τις εξηγήσεις που του δίνονται εντείνει το αίσθημα μοναξιάς του παιδιού.