Εδώ και πολλά χρόνια οι συμβολισμοί των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς σέρνονται πίσω από το άρμα της κατανάλωσης και της πρόσκαιρης ευδαιμονίας και τα νοήματά τους έχουν συρρικνωθεί στη χαρά της αγοραίας ευχαρίστησης.

Τα ζητήματα που προβληματίζουν περισσότερο τους ανθρώπους που αναζητούν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη αφορούν -ασυνείδητα στα αρχικά στάδια της θεραπείας- τη διαδικασία ψυχικής ωρίμανσης, δηλαδή την προσωπική εξέλιξη και ωριμότητα του ατόμου, καθώς και τη λειτουργική του συμβίωση στο γάμο, την οικογένεια και τις άλλες του σχέσεις.

Η εποχή γεννά τέρατα και δεισιδαιμονίες, γεννήματα ενός ακραίου ατομισμού και μιας ευθείας διάρρηξης κάθε ομαλής συλλογικότητας, εκπορευόμενα και τα δύο από κρυφούς ή φανερούς μηχανισμούς χειραγώγησης των ανθρώπων[1].

Όταν ένας άνθρωπος διακατέχεται από κρίσεις πανικού βιώνει με τρόμο έντονα συναισθήματα οδύνης, αγωνίας και αυξημένο άγχος. Τα συμπτώματα των κρίσεων προσομοιάζουν με αυτά ορισμένων σωματικών παθήσεων, όπως οι καρδιακές παθήσεις, το εγκεφαλικό, κ.α. ή με ορισμένων καταστάσεων, όπως η λιποθυμία, ο πνιγμός ή ακόμη και κάποιων ψυχικών παθήσεων, όπως η αποπροσωποποίηση ή ακόμη και η αίσθηση απώλειας του νου.

Ο άνθρωπος από πολύ παλιά προσπαθεί να καταγράψει την περιπέτεια της ψυχής, να την τοποθετήσει κάπου, να γνωρίσει τα μυστικά της και κυρίως να δει πως συνδέονται τα ψυχικά φαινόμενα με την εμφάνιση σωματικών παθήσεων, πως δηλαδή καταγράφονται οι πληγές της ψυχής στο σώμα. Στην προσπάθεια αυτής της κατανόησης έχουν επιστρατευτεί η φιλοσοφία, η επιστήμη, αλλά και οι τέχνες.