Το να γίνει κάποιος καλός γονιός είναι ίσως η πιο δύσκολη αποστολή που έχει κληθεί κάποιος να αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή. Το να φέρεις μία καινούργια ζωή στον κόσμο πρέπει να είναι μία απόφαση ύψιστης ωριμότητας και προσωπικής θέλησης και όχι απλώς ένα τυχαίο γεγονός ή μία πράξη που απλώς θέλει να συμφωνήσει με τα κοινωνικά πρότυπα.

Η χώρα μας υπέστη τις τελευταίες ημέρες μία ανείπωτη τραγωδία, με πυρκαγιές να εξαπλώνονται σε διάφορες περιοχές της Αττικής, έχοντας ως αποτέλεσμα να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές και να καταστραφούν περιουσίες. Οι ώρες φόβου, ο τραγικός θάνατος τόσων ανθρώπων, η  απώλεια περιουσιών, αλλά και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, συνθέτουν μία πρωτόγνωρη εθνική τραγωδία.

Και έρχεται και εκείνη η στιγμή που απευχόμαστε: η στιγμή που μας πληγώνουν, μας απορρίπτουν, μας απογοητεύουν, μας εγκαταλείπουν. Ο πόνος που νοιώθουμε και είναι απόλυτα φυσιολογικός περιλαμβάνει συναισθήματα όπως η ενοχή, η απογοήτευση και αργότερα το αίσθημα της αδικίας που οδηγεί ενίοτε και σε μίσος.

Η απόρριψη είναι συναισθηματικά επώδυνη, ακόμα περισσότερο όταν αγαπάμε τον άνθρωπο που μας απορρίπτει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει μέσα στη φύση μας η ανάγκη για αποδοχή και η ανάγκη σύναψης σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους.

Στη ζωή, πολλοί άνθρωποι θα μας πληγώσουν, δε θα μας εκτιμήσουν και θα μας συμπεριφερθούν άσχημα. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν αρέσει σε κανένα, αλλά όσο και να προσπαθήσουμε, δε θα το αποφύγουμε. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί  περισσότερο δεν είναι το πώς οι άλλοι θα μας φερθούν. Είναι το πώς εμείς θα αντιδράσουμε στην άσχημη συμπεριφορά των άλλων.