Γιώργος Γιαννούσης

Στο πλαίσιο της εξελικτικής συστημικής προσέγγισης ερμηνεύουμε τα ψυχικά φαινόμενα ως μορφές που εμπεριέχονται σε ευρύτερους σχηματισμούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς, ιστορικούς. Οι ψυχικές διεργασίες δηλαδή αποτελούν μέρος μιας ολότητας και μόνο ως τέτοιες μπορούμε να τις κατανοήσουμε.

Ο Χάρης είναι ευαίσθητος, έξυπνος, φιλότιμος και ονειροπόλος. Από μικρός φαντάζεται τον εαυτό του να πετυχαίνει κάτι σημαντικό για το οποίο όλοι θα τον επευφημούν και εκείνος θα νιώθει υπερήφανος, μα όσο το ονειρεύεται τόσο αυτό απομακρύνεται. Μεγάλωσε με τη χάρη να νιώθει σημαντικός και ηττημένος παράλληλα.

Μεγαλώνοντας σε μια παραδοσιακή οικογένεια άμεσα συνδεδεμένος τόσο με το φυσικό περιβάλλον όσο και το ανθρωπογενές περιβάλλον της κοινότητας, συνειδητοποίησα από πολύ μικρός, μέσα από τα όρια της φυσικής πραγματικότητας και την αμεσότητα των κινδύνων, ότι ο άνθρωπος είναι ενσωματωμένος κι όχι επικυρίαρχος της φύσης και ότι μπορεί να ισορροπήσει μέσα στο φυσικό του περιβάλλον μονάχα αν συνειδητοποιήσει το «συμφέρον» του, δηλαδή πως μόνο σε πλήρη αρμονία με αυτό μπορεί να επιβιώσει και να εξελιχθεί ως είδος.

Φλερτ είναι η διάθεση να κατακτήσεις κάτι, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, μια νέα εργασία, ένα νέο στόχο κλπ., σηματοδοτεί δηλαδή οτιδήποτε επιθυμεί κανείς να πετύχει, οτιδήποτε ξεκινά με τη φράση «φλερτάρω με την ιδέα να…».

Βεβαίως το φλερτ αναδύει πρωτίστως την ανάγκη και την επιθυμία της σεξουαλικότητας και της συντροφικότητας και με αυτή συνδέεται στην κυριολεξία του.

Πολλοί άνθρωποι αναζητούν τον/την σύντροφο που θα τους συντροφεύσει στην πορεία πραγμάτωσης της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τους κι ως εκ τούτου ο σημαντικός άλλος μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης της επαναβίωσης των τραυματικών εμπειριών ή/και επώδυνων συναισθημάτων. Ο άλλος δηλαδή γίνεται το τραύμα και συνάμα η ευκαιρία να ξαναβιωθεί, μέσα από τη συντροφική σχέση, επιχειρώντας μια τραγική λύση στο αδιέξοδο του βιωμένου πόνου.

Η Ελλάδα ακολούθησε ένα μοντέλο διαχείρισης της κρίσης της πανδημίας που κατά γενική ομολογία είναι επιτυχημένο και εξαίρεται από τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι παράμετροι αυτής της επιτυχίας είναι πολλές κι εντοπίζονται στη στάση τόσο των θεσμικών οργάνων της πολιτείας όσο και σ’ αυτή των πολιτών.

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», είναι μια φαινομενικά αθώα ερώτηση που κάνουμε στα παιδιά, θέλοντας να τους ωθήσουμε να έχουν όνειρα και στόχους για τη ζωή. Είναι όμως μια αγχωτική ερώτηση προς τα παιδιά, και σίγουρα προβολική, μια που μεταφέρει τις προσδοκίες των μεγάλων στις επιθυμίες των παιδιών.