Είναι δύσκολο στις μέρες να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς δεύτερες σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Προβάλλουμε μία εικόνα του εαυτού στους γύρω μας, μέσα από τη κοινωνική μας ζωή, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υψώνουμε τείχη και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι. Έτσι, ο άλλος καλείται να πάρει έναν δευτερεύοντα ρόλο, μοιραία.

Μιλώντας για φόβο ή άγχος εγκατάλειψης αναφερόμαστε την διάχυτη και έντονη πεποίθηση που διακατέχει κάποιον ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν και είναι δίπλα του ή ακόμα και αυτοί που μπορεί να τον γνωρίσουν στο μέλλον, θα τον εγκαταλείψουν.

Η σκέψη ότι ο άλλος θα απομακρυνθεί από κοντά τους, γεννά έντονα συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας, μεταφράζεται ως προσωπική απόρριψη και το άτομο την δικαιολογεί στην βάση της προσωπικής του αναξιότητας.

Από τη στιγμή που το παιδί ξεκινά το σχολείο, αρχίζει να απασχολεί έντονα το θέμα της επίδοσής του στα σχολικά μαθήματα. Γονείς και εκπαιδευτικοί διαμορφώνουν ορισμένες προσδοκίες, που εάν το παιδί κατορθώσει να ανταποκριθεί με επιτυχία, έχει καλώς.

Θα έχεις ήδη  ακούσει πολλές φορές την φράση «οι εποχές έχουν αγριέψει». Είναι μια γενικόλογη διαπίστωση που κολλάει σχεδόν σε κάθε σκέψη που εκφράζεται ανοιχτά  και αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή.