Άρτεμις Αντωνίου

Στη ζωή του καθενός – σε κάθε μορφή ζωής – συμβαίνουν απροσδόκητα γεγονότα ή δυσάρεστες αλλαγές στις οποίες έχουμε λίγο ή και καθόλου έλεγχο. Καμία ''ποσότητα'' θεωρίας, θεραπείας, σοφίας, κατανόησης, ασφάλειας, οικογένειας, προσδοκίας, σχεδιασμού, στρατηγικής, φήμης, ομορφιάς, διανόησης, χρημάτων, θετικών σκέψεων, προσωπικότητας, ταλέντου, αφοσίωσης, σκληρής δουλειάς ή καλής τύχης μπορεί να μας εμβολιάσει ή να μας απαλλάξει πλήρως εμάς –ή αυτούς που αγαπάμε – από ατυχίες ή από τις αντιξοότητες της ατυχίας.

Ο Sigmund Freud ήταν εκείνος που έβαλε σε λέξεις και προσδιόρισε μέσα από τις παρατηρήσεις του έναν ψυχολογικό «μηχανισμό άμυνας», όπως τον ονόμασε, του ανθρώπου, την άρνηση.

«Όταν κοιτάζεις τους ανθρώπους κι απορείς, Τι να’ναι αυτό, Που αυτόν ‘αυτόν’ και αυτήν ‘αυτήν’ τους κάνει. Πρόσεχε είν’εύκολο να πλανηθείς. Και να χαθείς μέσα στην ίδια σου την πλάνη.» (απόσπασμα από ποίημα Judson, 2002, μτφ. Άρτεμις Αντωνίου)

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των ανθρωπιστικών και υπερπροσωπικών θεραπευτικών προσεγγίσεων είναι ότι ο/η θεραπευτής/τρια πρέπει να δουλεύει συνεχώς με τον εαυτό του/της και να μην στηρίζεται μόνο σε κάποιες τεχνικές και θεωρίες.

Υπάρχει λίγο μίσος σε κάθε αγάπη και λίγη αγάπη σε κάθε μίσος - Rowan, 2000, “on inter-penetration of opposites”

Ζούμε σε μια εποχή όπου η πρόσβαση από ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη σε ένα άλλο, η μεταφορά αγαθών και η επικοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία πιο άμεσα και δυνατά.