Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι οι γύρω μας, μας αδικούν και μας φέρονται άσχημα, παραδείγματος χάριν ένας ζηλόφθονος σύντροφος, ένας επικριτικός γονέας, ένας ανυπόφορος συνάδελφος.

Βλέπουμε παντού εχθρούς και μας διαφεντεύει το αίσθημα της αδικίας νιώθοντας ανήμποροι να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.

Φίλος, συνάδελφος, σύντροφος, παιδί, γονέας, επαγγελματίας. Αυτοί είναι κάποιοι από τους ρόλους που λίγο πολύ όλοι στην καθημερινότητα μας καλούμαστε να αναλάβουμε. Ρόλοι οι οποίοι εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε στην κάθε δεδομένη περίπτωση.

Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

Είναι δύσκολο στις μέρες να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς δεύτερες σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Προβάλλουμε μία εικόνα του εαυτού στους γύρω μας, μέσα από τη κοινωνική μας ζωή, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υψώνουμε τείχη και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι. Έτσι, ο άλλος καλείται να πάρει έναν δευτερεύοντα ρόλο, μοιραία.

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, ξεκινώντας μία νέα σχέση, τι μπορεί να θέλει το άλλο πρόσωπο από εμάς, πόσο ειλικρινείς είναι οι προθέσεις του και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε μαζί του;

Ποικίλα σενάρια, άλλοτε αυτοκαταστροφικά και βασανιστικά, άλλοτε όμορφα και ανακουφιστικά. Σπάνια όμως αναρωτιόμαστε τι είμαστε εμείς σε θέση να προσφέρουμε στον επιθυμητό άλλο, αν είμαστε πραγματικά διαθέσιμοι για εκείνον και αν μπορούμε ειλικρινά να αντέξουμε τη συναισθηματική εγγύτητα που ορίζει μία σχέση.