Στους περισσότερους από εμάς μπορεί να υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή μας που αισθανθήκαμε να βγαίνουμε εκτός εαυτού και να μην μπορούμε να ελέγξουμε το θυμό μας. Τι συμβαίνει όμως εάν αυτό είναι κάτι που υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα μας;

Όταν οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις μας γίνονται για εμάς καθημερινό μαρτύριο…

"Να ελέγξω τα μάτια της κουζίνας εάν είναι κλειστά, όμως αυτό χρειάζεται να το κάνω 8 φορές αλλιώς δε νοιώθω καλά"
"Να πλύνω τα χέρια μου 5 φορές, επαναλαμβάνοντας με λεπτομέρεια την κάθε διαδικασία"
"Να σφουγγαρίσω το πάτωμα 3 φορές"
"Να ελέγξω αρκετές φορές εάν κλείδωσα την εξώπορτα του σπιτιού μου"

Εάν το είχαμε μπροστά μας πιθανόν θα μας έλεγε: "Ξέρετε πόσο δύσκολο για μένα είναι να είμαι σε μια κοινωνική εκδήλωση; Καταρχάς, αισθάνομαι ότι είμαι το επίκεντρο της προσοχής και ότι οι γύρω με παρατηρούν συνέχεια. Είμαι σε ετοιμότητα στο εάν σχολιάσουν αρνητικά κάθε μου κίνηση, κάθε τι που θα πω". 

Η κατάθλιψη είναι κάτι που βιώνουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας ή έχουν κάποιον δικό τους που το βιώνει. Η κατάθλιψη είναι κάτι παραπάνω από μία απλή θλίψη. Το συναίσθημα; "κενό",  "άδειασμα", "μια απέραντη θλίψη και λύπη",  "ένα αίσθημα αβοήθητου", "σαν μπροστά να υπάρχει μια μαύρη κουρτίνα που δεν υπάρχει διέξοδος και δε σε αφήνει να δεις προς τα έξω".  

Οι εμπειρίες που έχουμε ως παιδιά και ως έφηβοι μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο να διαστρεβλώσουν την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η αυτοεκτίμηση προκύπτει σταδιακά μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκτούμε και μέσα από τη σχέση μας με τους ‘’σημαντικούς άλλους’’ για εμάς που πιθανόν είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, τα αδέλφια μας, ίσως και κάποιοι φίλοι μας και συνομήλικοι μας.