Αν ο χρόνος ήταν έφηβος, θα ήταν διαρκώς θυμωμένος, ερωτευμένος, επαναστάτης και όμορφος. Αλλά δεν είναι. Το μόνο που προσφέρει στον έφηβο είναι αυτή η απατηλή αίσθηση του ατέρμονου και του ατελείωτου, για αυτό και έχει ιδιαίτερη σχέση μαζί του.

Η παχυσαρκία δεν είναι επιλογή ούτε αδυναμία χαρακτήρα. Είναι μια χρόνια πολυπαραγοντική διατροφική διαταραχή με σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία, στην κοινωνικοποίηση και την ψυχολογία του ατόμου. Ο Π.Ο.Υ. το 1998 την χαρακτήρισε παγκόσμια επιδημία. Και οι επιστήμονες την αναγνωρίζουν ως νόσο, αφαιρώντας το στίγμα που κρυβόταν πίσω από αυτή, αφού συνδέεται με γενετικές επιρροές και κοινωνικούς παράγοντες.

«Τι έγκλημα έχουμε κάνει για να αξίζουμε να γεννηθούμε;» Λαμαρτίνος, Γάλλος ποιητής. Και αφού γεννηθήκαμε, ποια άραγε αμαρτία ξεπληρώνουμε και μας αφαιρείται το δικαίωμα στην ευχαρίστηση, το δικαίωμα στον έλεγχο του οργασμού μας και του σώματός μας;

Ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο σύνθετο και πολύπλοκο που εμφανίζεται σε όλες τις κοινωνίες ιστορικά. Παρόλα αυτά, για τους κοινωνικούς επιστήμονες, άλλος ήταν ο ορισμός του μέχρι τον 20ο αιώνα, και άλλος μετέπειτα. Έτσι, ενώ ο κλασσικός ορισμός του ρατσισμού, αναφέρεται και εστιάζει σε διαφορετικά φυλετικά χαρακτηριστικά με την πεποίθηση ότι αυτά καθορίζουν την ανώτερη ή κατώτερη διάκρισή τους, σήμερα μιλάμε για κοινωνικό ρατσισμό.

Δεν υπάρχει  άνθρωπος που να μην έχει νοιώσει άγχος. Καθένας από εμάς το βιώνει και το περιγράφει με τον δικό του τρόπο, όμως η αίσθηση έντασης και φόβου απέναντι σε έναν πραγματικό  αναγνωρίσιμο κίνδυνο είναι χαρακτηριστική και είναι δυσάρεστη.