Oλοι μας έχουμε νιώσει ένα ζηλότυπο τσιμπηματάκι σε κάποιο σημείο στη ζωή μας. Μια μικρή δόση ζήλιας σε μια συντροφική, επαγγελματική, φιλική, οικογενειακή σχέση είναι φυσιολογική. Παρά το ότι μιλάμε για ένα φυσιολογικό συναίσθημα, μπορεί μεγεθυμένο και εκτός ελέγχου να γίνει εξαιρετικά οδυνηρό.

Μέχρι ενός σημείου έχεις δίκιο. Τα μηνύματα της μη αυτοέκφρασης που έλαβες στην παιδική ήταν πολλαπλά και καταλυτικά. Ξέρεις, μερικές φορές κυριαρχεί μια σύγχυση ανάμεσα στη θέση των ορίων του σεβασμού προς τους άλλους και την ελεύθερη έκφρασης του εαυτού.

Κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ. Οι γονείς έκαναν τον καλύτερό τους σύμφωνα με την πληροφόρηση που είχαν τότε, με τις εμπειρίες τους και τις πεποιθήσεις τους.

Σε ακούω τόση ώρα να μου λες πως είσαι ενάντια στα στερεότυπα, πως εσύ έχεις ξεφύγει από όλα αυτά, πως δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες, πως για εσένα οι φυλετικές διακρίσεις ανήκουν στο παρελθόν, πως δεν έχει σημασία η πανεπιστημιακή μόρφωση, η καταγωγή, πως όλοι οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτά.

Το συναίσθημα προερχόμενο από την αρχαία ελληνική λέξη «συγκίνησης» (συν + κινώ) όπως αυτή αποδίδεται αποτελεί προτροπή για δράση στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης.

Είναι θέμα κατανόησης της προσωπικότητας του συντρόφου, φίλου, συνεργάτη σου μια αποτελεσματική και αρμονική αλληλεπίδραση. Η ανθρώπινη προσωπικότητα αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος στην ψυχολογία και ενώ οι θεωρίες της προσωπικότητας περικλείουν διάφορες πτυχές αυτής, η διάσταση της εξωστρέφειας - εσωστρέφειας έχει αποτελέσει βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη κάθε θεωρητικού πλαισίου.