Έχεις κάνει πολύ κόπο για να φτάσεις μέχρι εδώ. Έχεις επενδύσει σε μια ζωή που πίστεψες πως θα σου προσφέρει την ευτυχία. Είσαι επαγγελματικά καταξιωμένος και έχεις ένα εισόδημα που μπορεί να σου προσφέρει πολλά περισσότερα από μια αξιοπρεπή ζωή.

Εσύ ο απογοητευμένος, ο θλιμμένος, ο θυμωμένος με εμένα, είσαι άραγε έτοιμος να αναλάβεις το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί; Γιατί, ξέρεις, δεν είναι δικό μου το φταίξιμο όπως διατυμπανίζεις στα μέσα και τα έξω σου. Δεν είμαι εγώ που σε απογοήτευσα, που σε στεναχώρησα, που σε εξόργισα. Δεν έχω τέτοια γιγάντια δύναμη -αν και πολύ θα το ήθελα.

Nαι, ξέρω, φταίει που μεγάλωσες σε μια οικογένεια προβληματική που σου πέρασε λανθασμένες πεποιθήσεις, που δε σε όπλισε με τις δεξιότητες που θα ήθελες, δε σου έδωσε τα φτερά να πετάξεις. Φταίει και εκείνη η, για χρόνια, τοξική σχέση που είχες. Εκείνος ο άνθρωπος σε ρούφηξε, σε έκανε να πιστέψεις πως ήσουν μικρός. Βγήκες λαβωμένος και πιο λίγος από αυτήν.

Σίγουρα έχεις θαυμάσει και έχεις ζηλέψει όλους εκείνους τους ατάραχους τύπους διανύοντας καταστάσεις που σου φάνταζαν ιδιαίτερα πιεστικές ή πραγματικά χαοτικές.

Εκείνο το επείγον ιατρικό περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια σου, η καθόλου ρεαλιστική προθεσμία παράδοσης του έργου στο γραφείο, η δημόσια ομιλία μπροστά σε χιλιάδες θεατών, η συνέντευξη για την πολυπόθητη θέση, το οικογενειακό αδιέξοδο, η νυχτερινή οδήγηση στην κλειστή στροφή της επαρχιακής οδού που λίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγωδία και τόσες άλλες στιγμές που είναι λες και η ψυχραιμία επιλέγει το που θα πάει.

Νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά και παραμένεις σε μια κατάσταση που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αναρωτιέσαι για το κατά πόσο βλέπεις ορθά τα πράγματα, αμφισβητείς τη λογική σκέψη σου, προβληματίζεσαι και κινείσαι με ανασφάλεια σε ένα ομιχλώδες τοπίο φόβου, αμφιβολίας και σύγχυσης που μόνο εντάσεις και θλίψη σού προκαλεί.