Όπως αναφέρω στο βιβλίο μου Βιωματικός οδηγός ψυχοθεραπείας «Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι ιστορίες ανθρώπων που επιχειρούν την αυτονομία και την ενηλικίωση. Υπό αυτή την έννοια η ενηλικίωση είναι ένα εγχείρημα προς την αυτοπραγμάτωση και την κοινωνικοποίηση, το οποίο εγχειρείται πάντοτε στο φάσμα των επιρροών από την οικογένεια καταγωγής, καθώς και της απόπειρας για προσωπική διαφοροποίηση από αυτή.

Στο πλαίσιο της εξελικτικής συστημικής προσέγγισης ερμηνεύουμε τα ψυχικά φαινόμενα ως μορφές που εμπεριέχονται σε ευρύτερους σχηματισμούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς, ιστορικούς. Οι ψυχικές διεργασίες δηλαδή αποτελούν μέρος μιας ολότητας και μόνο ως τέτοιες μπορούμε να τις κατανοήσουμε.

Έπειτα από κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα παρατηρείται το εξής σουρεαλιστικό φαινόμενο: όλοι είναι νικητές, ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν. Η συμμετοχή βέβαια, καθώς και η προσωπική έκθεση, η προσπάθεια και ο «αγώνας» του κάθε συνδυασμού και υποψηφίου, έχουν τη δική τους βαρύτητα και παρόλες τις αδυναμίες συνθέτουν το λεγόμενο δημοκρατικό μας περιβάλλον. Τι γίνεται, όμως, με τη διαχείριση της αποτυχίας από τη μία και της επιτυχίας από την άλλη για όσους αναμετρώνται στον πολιτικό στίβο;

Η Ελλάδα ακολούθησε ένα μοντέλο διαχείρισης της κρίσης της πανδημίας που κατά γενική ομολογία είναι επιτυχημένο και εξαίρεται από τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι παράμετροι αυτής της επιτυχίας είναι πολλές κι εντοπίζονται στη στάση τόσο των θεσμικών οργάνων της πολιτείας όσο και σ’ αυτή των πολιτών.

Ο Χάρης είναι ευαίσθητος, έξυπνος, φιλότιμος και ονειροπόλος. Από μικρός φαντάζεται τον εαυτό του να πετυχαίνει κάτι σημαντικό για το οποίο όλοι θα τον επευφημούν και εκείνος θα νιώθει υπερήφανος, μα όσο το ονειρεύεται τόσο αυτό απομακρύνεται. Μεγάλωσε με τη χάρη να νιώθει σημαντικός και ηττημένος παράλληλα.