Πολλοί άνθρωποι αναζητούν τον/την σύντροφο που θα τους συντροφεύσει στην πορεία πραγμάτωσης της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τους κι ως εκ τούτου ο σημαντικός άλλος μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης της επαναβίωσης των τραυματικών εμπειριών ή/και επώδυνων συναισθημάτων. Ο άλλος δηλαδή γίνεται το τραύμα και συνάμα η ευκαιρία να ξαναβιωθεί, μέσα από τη συντροφική σχέση, επιχειρώντας μια τραγική λύση στο αδιέξοδο του βιωμένου πόνου.

Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει σύνορα, δεν έχει ιδεολογικό υπόστρωμα, δεν καθορίζεται από κοινωνικές επιταγές και σίγουρα δεν προσαρμόζεται στα τηλεοπτικά καλούπια.

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», είναι μια φαινομενικά αθώα ερώτηση που κάνουμε στα παιδιά, θέλοντας να τους ωθήσουμε να έχουν όνειρα και στόχους για τη ζωή. Είναι όμως μια αγχωτική ερώτηση προς τα παιδιά, και σίγουρα προβολική, μια που μεταφέρει τις προσδοκίες των μεγάλων στις επιθυμίες των παιδιών.

Η ψυχοθεραπεία ως μια διαλεκτική διεργασία θα πρέπει να είναι συνυφασμένη με τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα του καιρού της και να κινητοποιεί όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και την διανόηση του θεραπευόμενου.

Η ψυχοθεραπεία, έχοντας ακόμη πάνω της την βαριά κληρονομιά του 20ου αιώνα, καλείται τώρα να βρει τρόπο να προσαρμοστεί στην ιστορική στιγμή που ανήκει.