Ο λόγος δεν είναι μόνο ένας ήχος ή ένα γραπτό σύμβολο. Ο λόγος είναι ισχύς, είναι η δύναμη που έχετε για να εκφράζεστε και να επικοινωνείτε, για να σκέφτεστε και, συνεπώς, να δημιουργείτε τα γεγονότα της ζωής σας.

Έχετε συνειδητοποιήσει τη δύναμη του λόγου σας;

Όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Να μιλάει ο περίγυρος μας πάντα με καλά λόγια για μας και να μας επαινεί. Πολλές φορές για να το επιτύχουμε αυτό είμαστε διατεθειμένοι να υιοθετήσουμε συμπεριφορές, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το κάναμε και καταλήγουμε να πιεζόμαστε, να καταπιεζόμαστε ή και να ασφυκτιούμε.

Θα με αποδεχτούν; Εάν τους φανώ περίεργος; Πώς αλήθεια με βλέπουν; Τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα; Μήπως έχω κάνει κάτι και δεν μου απαντάει στο τηλέφωνο; Εάν του αρνηθώ αυτό που μου ζήτησε μήπως επηρεαστεί η σχέση μου μαζί του; Εάν του πω τι με πειράζει μήπως θυμώσει και δε μου ξαναμιλήσει;

Τι είναι η ευτυχία και πως ορίζεται στην ζωή μας; αποτελεί έναν μύθο που έχουμε πλάσει οι σύγχρονοι άνθρωποι; τι είναι αυτό που αναζητούμε στην καθημερινότητά μας;

Είναι ένα άπιαστο όνειρο μόνο για λίγους. Ερωτήματα που βασανίζουν τους περισσότερους ανθρώπους, για το πώς μπορούν να βρουν αυτό που θα τους οδηγήσει στον δρόμο της πλήρωσης και της απέραντης ευτυχίας.

Οι ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις, αυτές δηλαδή που δομούνται με την αμοιβαία επικοινωνία και ενσυναίσθηση δεν είναι εύκολη υπόθεση, χρειάζονται αμφίδρομη προσωπική εργασία με τον εαυτό. Είναι προφανές φαντάζομαι ότι σχέσεις τέτοιου επιπέδου δηλώνουν ότι έχουν αφήσει πίσω τους κάποιες συμπεριφορές που δυσχεραίνουν τον δεσμό.

Παρόλο που όλοι μας γνωρίζουμε την αξία της 'πρόληψης', συχνά ξεχνάμε ότι η πρόληψη σε θέματα ψυχολογικής υγείας βασίζεται σε έννοιες απλές, όπως 'αγάπη', 'αποδοχή', 'ενθάρρυνση', 'επιβράβευση' και πάνω απ' όλα, υψηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για την ρουτίνα με αφορμή δύο πράγματα. Το ένα είναι το βίωμα των ανθρώπων, όπως το παρατηρώ και το αντιλαμβάνομαι στην κατάσταση της πανδημίας με ό,τι αυτή έχει επιφέρει στην ζωή μας.

Η αυθεντική έκφραση αναφέρεται στην δυνατότητα εκφραστικότητας του ατόμου με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τον εαυτό του. Είναι η ικανότητα να εκφραστεί κανείς με αυθεντικό τρόπο και να αναδείξει την πραγματική του προσωπικότητα, παρά τον κίνδυνο να απορριφθεί ή να κριθεί. 

Αμφιβολία... Αμφισβήτηση... Αυτό-αμφισβήτηση… Αυτό-κριτική… Αυτό-εικόνα... Αυτοπεποίθηση...

Για σένα λοιπόν που η αποτυχία διαρκεί περισσότερο από την επιτυχία.
Για σένα που η αποτυχία είναι ένα status, ενώ η ευτυχία απομονώνεται μόνο σε στιγμές...

Ως αυτοεκτίμηση μπορούμε να ορίσουμε τη συνολική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Την αντίληψη που έχουμε για εμάς τους ίδιους, για τις ικανότητες μας, τα ταλέντα μας, την εμφάνιση μας, τα επιτεύγματα μας, τα αισθήματα μας.

Η αυτοπεποίθηση αντιπροσωπεύει την εμπιστοσύνη που έχει ένα άτομο στις ιδιότητες, τις ικανότητες και τις κρίσεις του και αλλάζει ανάλογα με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.

Η συντροφική βία αποτελεί μία συμπεριφορά κατά την οποία ένα μέλος της σχέσης, ασκεί επίμονο έλεγχο και δύναμη κατά του άλλου μέλους. Μπορεί να εκδηλωθεί είτε σωματικά, είτε σεξουαλικά, είτε συναισθηματικά, είτε πιο πρακτικά με οικονομικό και κοινωνικό περιορισμό.

Η γέννηση ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να φέρει τα «πάνω κάτω» στην ζωή των γονέων και της ευρύτερης οικογένειας, θεωρώντας τους εαυτούς τους ως ανάπηρους. Η κρίση που προκαλείται από τη διάγνωση ότι κάτι πάει λάθος με το παιδί τους είναι ίσως η πιο δύσκολη εμπειρία των γονέων.

Ώρες ώρες μιλάς σα να μη σε αγαπάς και μειώνεις την αξία του ίδιου σου του εαυτού σαν να είσαι κάποιος ξένος που ιδέα δεν έχει για εσένα. Δεν εκτιμάς τον εαυτό σου όπως του πρέπει. Έπειτα ισχυρίζεσαι ότι σέβεσαι και αναγνωρίζεις την αξία των άλλων.

Πώς μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τη δική σου μοναδική αξία και να μεταχειριστείς τον εαυτό σου με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια;

Όλοι μας έχουμε αναφερθεί κάποιες φορές σε στιγμές της ζωής μας που μία συμπεριφορά δική μας δημιούργησε μέσα μας τύψεις ή ενοχές. Οι τύψεις συγχέονται με τις ενοχές αρκετές φορές και με λανθασμένο τρόπο. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις, η οποία πρέπει να ξεκαθαριστεί, ώστε να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να απεγκλωβιστούν από τα αρνητικά τους συναισθήματα.

Ενοχές, ένα γνώριμο συναίσθημα για τον καθένα μας. Η σύγκρουση του καλού και του κακού παιδιού που συνυπάρχουν μέσα μας. Η ενοχή αναπτύσσεται κατά την περίοδο της παιδικής ηλικίας (3-5 έτη) από τα "μη" και τα "πρέπει" που επιβάλλονται από τους γονείς. Εμπλουτίζεται από τις απαιτήσεις μιας πολύ απαιτητικής μητέρας και την αυστηρότητα και τα όρια του πατέρα.  Η έννοια του "κακού" που η κάθε θρησκεία διδάσκει στα μέλη της επίσης συντελεί στην ανάπτυξη των ενοχών.

Θεωρείται πως οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις προέρχονται από τα γεγονότα.

Αισθανόμουν σαν να χρειάζομαι επιβεβαίωση από όλους. Συνέπεια αυτού ήταν να σταματήσω να βλέπω τον εαυτό μου και τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος, τι σήμαινε να είσαι επιτυχημένος. Νομίζω πως όλα πήγαζαν από μία βαθιά επιθυμία μου να αρέσω στους άλλους και να με αγαπούν.

Τελικά τι ονομάζουμε επιτυχία σήμερα; Μια έννοια τόσο ασαφής που παίρνει σχήμα κάθε φορά από τα σημεία των καιρών, τα στερεότυπα και την εκάστοτε κουλτούρα. Ο ορισμός που αποδίδεται σήμερα στην επιτυχία ξεφεύγει σε πολλές περιπτώσεις από το «ανθρωπίνως δυνατόν» και κατατάσσεται περίτρανα στις αρνητικές επιπτώσεις της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού σε μια εποχή που μαστίζεται από οικονομική και από κοινωνική κρίση.

Η εξέλιξη των επιστημών του ψυχισμού υπήρξε ραγδαία κατά τον 20ο αιώνα και στις μέρες μας αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο γνώσεων με διακριτές ειδικότητες. Στο πλαίσιο αυτό η έννοια του εαυτού εξετάζεται από διάφορες οπτικές γωνίες: για παράδειγμα μέσα από το πρίσμα της αναπτυξιακής Ψυχολογίας και της Κλινικής Ψυχολογίας.