Το 1902 ο γιατρός George Still έδωσε μια σειρά από διαλέξεις στις οποίες περιέγραφε την έλλειψη "ηθικού ελέγχου" ανάμεσα σε μια μερίδα παιδιών χωρίς κάποια παρατηρούμενη οργανική βλάβη. Στο διάβα των ετών, μια σειρά από ποικίλες διαφορετικές ονομασίες, όπως σύνδρομο ελάχιστης εγκεφαλικής βλάβης, ελάχιστη εγκεφαλική δυσλειτουργία, αντίδραση υπερκινητικότητας στην παιδική ηλικία, ονομασίες που αντανακλούσαν τις εκάστοτε επικρατούσες επιστημονικές αντιλήψεις για την υποκείμενη αιτιολογία, έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν την διαταραχή που σήμερα είναι γνωστή ως διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και / ή υπερκινητικότητας, ΔΕΠ-Υ.

Στο παρόν άρθρο, θα γίνει μια απόπειρα ανάλυσης της διπολικής διαταραχής Ι και των εξαρτήσεων, μέσα από 3 βασικούς πυλώνες: τον εθισμό στην τεχνολογία και τις επιπτώσεις που έχει στον ύπνο, τον εθισμό στην πορνογραφία, η οποία αν και δεν θεωρείται ξεχωριστή διαταραχή στο DSM 5-TR, μπορεί να μας δείξει πολλά για τη διαταραχή αυτή, και τέλος στον εθισμό στο φαγητό ή binge eating με βάση την αγγλική ορολογία.

Σύμφωνα με το διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (Diagnostic And Statistical Manual Of Mental Disorders - DSM) ως δυσφορία φύλου (παλαιότερα διαταραχή ταυτότητας φύλου) ορίζεται η έντονη ασυμφωνία και αναντιστοιχία μεταξύ της ταυτότητας κοινωνικού και βιολογικού φύλου.

Λέγεται ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο «αιώνας της κατάθλιψης», μετά τον 20ο που ήταν ο «αιώνας του άγχους». Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι η κατάθλιψη αποτελεί πλέον την πρώτη αιτία πρόκλησης αναπηρίας παγκοσμίως. Δημιουργείται εύκολα λοιπόν η εντύπωση ότι κάποιου είδους «επιδημία» εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, όπως στο παρελθόν η πανούκλα και η χολέρα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Ως βασικός και καθοριστικός στόχος αυτής της βιβλιογραφικής ανασκόπησης, είναι να αναλύσει κριτικά τη συσχέτιση κατάθλιψης και αυτοκτονίας μέσω ερευνητικών στοιχείων. Στην ανάλυση που ακολουθεί, χρησιμοποιείται και ο δόκιμος στην ελληνόγλωσση βιβλιογραφία όρος «αυτοκτονικότητα» («suicidality»), ώστε να διακριθεί η αυτοκτονία ως τετελεσμένο συμβάν από τον αυτοκτονικό ιδεασμό και την αυτοκτονική συμπεριφορά.

Η σεξουαλικότητα, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, είναι πιθανό να αποτελεί πηγή διάφορων δυσκολιών για κάποιους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, το άγχος, η ενοχήκαι οι δυσκολίες στην σεξουαλική λειτουργία είναι αιτίες που συχνά ωθούν τα άτομα να αναζητήσουν την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας[1].

Η σχιζοφρένεια είναι μία από τις πιο παρεξηγημένες ψυχιατρικές διαταραχές. Ο όρος σχιζοφρένεια επινοήθηκε από τον Eugen Bleuler το 1911 υποδηλώνοντας τις έννοιες των όρων «σχίζω-διαχωρίζω» και «φρένα» υπονοώντας τη νοημοσύνη των ατόμων.

Η πρόσφατη είδηση διακίνησης φυλλαδίων για PEDO-PRIDE από παιδόφιλους στην Ολλανδία, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας, κατέστη αρκετή για την συγγραφή του συγκεκριμένου άρθρου.

Ένα νεογέννητο από τους πρώτους κιόλας τρεις μήνες ζωής του αρχίζει να τοποθετεί μη βρώσιμα αντικείμενα στο στόμα του. Αυτό αποτελεί σημαντικό αναπτυξιακό ορόσημο στην ζωή ενός παιδιού καθώς, αν μη τι άλλο δηλώνει την πρόθεση του να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του.

Τα τελευταία χρόνια, εξετάζεται το αν πρέπει να συμπεριληφθεί η Υπερσεξουαλικότητα στην τελευταία έκδοση του DSM-IV με κάποιες προτάσεις βασισμένες σε διαγνωστικά κριτήρια αλλά μέχρι σήμερα η ψυχιατρική νοσογραφία δεν έχει εξετάσει την Υπερσεξουαλικότητα ως ψυχική διαταραχή αυτή καθαυτή.

«Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του» είχε πει κάποτε ο Αμερικάνος συγγραφέας William Burroughs. Πράγματι, η «παράνοια» ορίζεται ως η αντίληψη που έχει το άτομο συνοδευόμενη από αισθήματα δυσπιστίας, καχυποψίας, έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους άλλους καθώς και υπερευαισθησίας και υπερεκτίμησης για τον εαυτό του.