1.  Σε αγαπώ!
Χωρίς ''αλλά'', χωρίς τίποτα άλλο. Ένα μεγάλο ΄΄σ'αγαπώ'', σαν ένα μεγάλο φιλί.
2.  Σε εμπιστεύομαι.
Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και εμπρακτα, δίνοντας πρωτοβουλίες και χώρο για δράση.

Τα παιδιά (μας) τα αγαπάμε. Τα παιδιά (μας) θέλουμε να είναι ευτυχισμένα. Θα κάναμε τα πάντα για τα παιδιά (μας).
Κι όμως ακόμα κι έτσι είναι αρκετές φορές που ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Οι σχέσεις διαταράσσονται, στο προσκήνιο εμφανίζεται ο θυμός και τότε…

Πολλές φορές οι γονείς θέλοντας να κάνουν καλό στα παιδιά τους, συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που επιτυγχάνουν δυστυχώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Συνήθως αυτός ο τρόπος αφορά διάφορες υπερβολικές μορφές διαπαιδαγώγησης κι όχι τις προθέσεις καθ'αυτές. Οι προθέσεις – μπορεί κανείς να υποθέσει – ότι είναι a priori καλές. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στην υπερβολή.

Η καθημερινότητά μας είναι συνήθως αδυσώπητη. Απαιτητική. Δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, αρκετό stress και πολύ πίεση για να ανταπεξέλθουμε. Σαν να μιλάμε για μια μηχανή που δουλεύει ασταμάτητα, παράγει αδιάκοπα... μια μηχανή χωρίς ζωή! Αυτός είναι ο κίνδυνος της ρουτίνας: Ν αποκοπούμε από την ίδια μας τη ζωή, να αποκοπούμε από τον εαυτό μας. Αλλοτρίωση.

Όλοι συμφωνούμε ότι μία σχέση δεν είναι δεδομένη, αλλά συνήθως με το πέρασμα του χρόνου το ξεχνάμε. Όλοι συμφωνούμε ότι τις ανάγκες που έχουμε εμείς, τις έχουν και οι συντροφοί μας αλλά συχνά όταν έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε... το ξεχνάμε, το παραμελούμε.