Τον όρο αλεξιθυμία χρησιμοποίησε πρώτη φορά ο ψυχίατρος Πέτρος Σιφναίος (Peter Sifneos, 1972) στην προσπάθεια του να περιγράψει τη συμπτωματολογία ασθενών με ψυχοσωματικές διαταραχές. Η αλεξιθυμία προέρχεται από την ελληνική γλώσσα και αποτελείται από το στερητικό «α», τη «λέξη» και τον «θύμο» και ουσιαστικά σημαίνει η απουσία λέξεων για τα συναισθήματα.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι μία από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία συνεχίζεται ακόμα και στην ενήλικη ζωή. Εμφανίζεται στο 5-7% του μαθητικού πληθυσμού με σχέση συνήθως 3:1 υπέρ των αγοριών στα κοινοτικά δείγματα και 10:1 υπέρ των αγοριών στα κλινικά δείγματα.

Συχνά παρατηρείται δυσκολία διάκρισης ανάμεσα σε ένα ζωηρό τυπικά αναπτυσσόμενο παιδί και σε ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ. Η δυσκολία αυτή είναι μεγαλύτερη στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, εφόσον η αυξημένη κινητική δραστηριότητα, η παρορμητική συμπεριφορά και η περιορισμένη διάρκεια συγκέντρωσης θεωρούνται φυσιολογικά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας.

Η οριακή διαταραχή προσωπικότητας (ή μεταιχμιακή) είναι ίσως η συχνότερη διαταραχή προσωπικότητας. Σύμφωνα με το DSM-V η οριακή διαταραχή προσωπικότητας ανήκει στη δραματική, συναισθηματική και ασταθής ομάδα (Cluster B) μαζί με την αντικοινωνική, την ιστριονική και τη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

Σύμφωνα με την κλασική ψυχιατρική, τα ψυχικά υγιή άτομα, τα οποία διαπράττουν φόνο έρχονται σε τραγική θέση μετά το έγκλημα αφού νιώθουν έναν αποτροπιασμό για την πράξη τους. Ωστόσο συμβαίνει το ίδιο με τα άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια; Η απάθεια είναι μια χαρακτηριστική στάση που υιοθετούν τα άτομα με σχιζοφρένεια μετά το φόνο.