Αυτές οι γιορτές έχουν πολλές ιδιαιτερότητες για όλους μας. Ο περιορισμός στις μετακινήσεις μας και η προσπάθεια να τηρηθούν αποστάσεις, με γνώμονα πάντα την υγεία μας αλλά και την υγεία των δικών μας ανθρώπων, καταλήγει για πολλούς σε μια απόφαση καθόλου ευχάριστη: να περάσουν τις γιορτές μακριά από τους αγαπημένους τους.

Η επιστροφή από τις διακοπές συχνά ταυτίζεται με άρνηση. Άρνηση να επανέλθουμε στην εργασιακή μας πραγματικότητα, να επιφορτιστούμε με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και να συνδεθούμε εκ νέου με την ρουτίνα την οποία αφήσαμε πίσω με την έναρξη της άδειας μας.

Είναι αλήθεια πως ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις τις τελευταίες εβδομάδες. Η ταχύτατη διάδοση του κορωνοϊού ανά την υφήλιο και οι σοβαροί κίνδυνοι που ελλοχεύουν για την δημόσια υγεία, έχει αναγκάσει κυβερνήσεις, οργανισμούς και φορείς να πάρουν δραστικά μέτρα προκειμένου να ελαττωθεί όσο το δυνατόν ο ρυθμός μετάδοσης του. Το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων ήταν να αλλάξει σημαντικά η καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων - ανάμεσα στους οποίους είμαστε και όλοι εμείς - μέσα σε λίγες μόνο μέρες.

Η επιτυχία πολλών ανθρώπων συνοδεύεται συχνά από έναν ενδόμυχο φόβο: μήπως ανακαλύψει ο κόσμος γύρω τους πως δεν αξίζουν πραγματικά όλα όσα έχουν πετύχει, μήπως καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο φαίνονται και μήπως εν τέλει τους θεωρήσουν κοινούς απατεώνες.

Πολλές φορές στη ζωή μας δαπανούμε κόπο, προσπάθεια, χρόνο για να πετύχουμε ένα στόχο αλλά κάπου στην πορεία οι προσπάθειες μας ατονούν. Τα παρατάμε. Γιατί κουραστήκαμε, γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε, γιατί μας αποθαρρύνουν οι γύρω μας, γιατί δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε ή απλώς γιατί άλλα πράγματα μας αποσπούν το ενδιαφέρον.