Η οικογένεια είναι ένας από τους αρχαιότερους και πιο διαχρονικούς κοινωνικούς θεσμούς της ανθρωπότητας. Παραμένει, ταυτόχρονα, ένας θεσμός που εξελίσσεται, αλλάζει, ακολουθώντας το διαχρονικό ένστικτο επιβίωσης και διατήρησης της ανθρώπινης ζωής με ταυτόχρονα την ανάγκη για εξέλιξη, πρόοδο και δημιουργία διαφορετικών μορφών οικογένειας.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως ο κόσμος είναι ένα δικό μας δημιούργημα. Φυσικά και είναι κάτι υπαρκτό, κάτι αμετάβλητο που δεν εξαρτάται από τη βούληση και την ματιά κανενός, όμως στα αλήθεια το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, καθορίζει το τι είναι τελικά για εμάς.

Με αφορμή τον πόλεμο που εξελίσσεται αυτή την στιγμή σε μια γειτονική χώρα, την Ουκρανία, θα αναφερθούμε στις ψυχολογικές βλάβες που μπορεί να αφήσει μια τέτοια κατάσταση στους ανθρώπους που τη βιώνουν και είναι μάρτυρες αυτής της φρίκης.

Η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα φαίνεται απλή καθώς η λέξη τιμωρία ανήκει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και όλοι μας πιστεύουμε πως γνωρίζουμε τι σημαίνει. Ωστόσο όλοι οι όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν συμπεριφορές τείνουν να είναι ασαφείς καθώς κάθε συμπεριφορά είναι μοναδική, ανάλογα με το χωροχρονικό πλαίσιο και τον εκτελεστή της.

Το ερώτημα αν η τιμωρία είναι αποτελεσματική ή όχι είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί απόλυτα καθώς όχι μόνο υπάρχουν διαφορετικές τεχνικές τιμωρίας αλλά κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε οικογένεια και το κλίμα που επικρατεί σε αυτή είναι διαφορετική και σαν συνέπεια διαφορετικές συνταγές μπορεί να είναι αποτελεσματικές με διαφορετικά παιδιά και διαφορετικά πλαίσια.