Όλοι αργά η γρήγορα θα βιώσουμε κάποιες απώλειες από μικρές ως και μεγαλύτερες. Από την απώλεια ενός αγαπημένου αντικειμένου, την απώλεια εργασίας, υγείας,  έως την απώλεια ενός αγαπημένου πρόσωπου. Τα στάδια που περνά κάποιος που βιώνει μια απώλεια, σε γενικές γραμμές είναι τα ίδια για όλους,  παρ’ όλα αυτά ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο ως προ στην ένταση και την διάρκεια τους.

Αγαπητοί μου γονείς,

Είναι αλήθεια ότι από τις πιο μεγάλες δοκιμασίες στη ζωή των ανθρώπων είναι η ανατροφή των παιδιών τους.
Ερχόμαστε λοιπόν στην ζωή -εμείς τα παιδιά- χωρίς να υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να σας έχει διδάξει, ως γονείς, το πώς να είσαστε πιο αποτελεσματικοί στο μεγάλωμα μας.

Στις μέρες μας υπάρχει η έξαρση της βίας η οποία είναι διάχυτη παντού. Έτσι έχει καθήκον η κοινωνία των ανθρώπων αλλά και ο καθένας ατομικά, να αναζητήσει τα αίτια που αυτή καλλιεργείται. Η Alice Miller μας φωτίζει τον σκοτεινό αυτόν δρόμο. Με την θεωρία της συσχέτισε τις επιπτώσεις ενός τραύματος στα πρώιμα χρόνια της ζωής,  με την ψυχοπαθολογία της ενήλικης ζωής.

Ασθένεια σημαίνει έλλειψη σθένους (α-σθένος) κάτι μη ολοκληρωμένο, κάτι ελλιπές.  Είναι η διαταραχή μιας πρότερης ομαλής λειτουργίας. Κάθε αίσθηση έλλειψης μας ωθεί προς την ασθένεια. Η πλήρωση εν αντιθέσει μας οδηγεί στην ευτυχία.

Η ζωή μας χαρίζει στο πέρασμα μας απ’ αυτήν, άλλοτε ευχάριστες στιγμές και πολλές φορές δυσάρεστες και επώδυνες. Σε μια κοινωνία η οποία υφίσταται δύσκολες περιόδους, όπου και να γυρίσεις, αντικρίζεις τον ανθρώπινο  πόνο, τη θλίψη, την απόγνωση και  πολλές φορές την αδικία.  Μια τέτοια καμπή φαίνεται να διανύουμε αυτή τη περίοδο,  όπου το κουκούλωμα της λογικής είναι όλο και περισσότερο ορατό, με εντόνους προβληματισμούς και φαινομενικά ή μη αδιέξοδα.