Στην εποχή μας οι κρίσεις πανικού αποτελούν μια από τις πιο συνήθεις εκδηλώσεις άγχους στο νεανικό κοινό. Συνοδεύονται πάντα από πληθώρα σωματικών συμπτωμάτων όπως ταχυπαλμία, εφίδρωση, αίσθηση ενός γενικευμένου συναισθηματικού κενού, φόβο απώλειας της ζωής και πολλά άλλα κι έτσι μπλοκάρουν και περιορίζουν τη λειτουργικότητα του ατόμου σε πολύ μεγάλο βαθμό.

O έρωτας είναι ουσιαστικό (πολύ ουσιαστικό κατά τον πληθυντικό αριθμό της Κικής Δημουλά). Αποτελεί, θα λέγαμε, την πεμπτουσία της ύπαρξης μας. Έρχεται ξαφνικά από εκεί που δε τον περιμένουμε και μας δημιουργεί σχεδόν αυτόματα μια νέα προοπτική της υπάρχουσας πραγματικότητας μας. Ολοκληρώνει με την παρουσία του τη ζωή μας, οι ανάγκες μας ξαναβρίσκουν την εκπλήρωση τους και ο χρόνος αποκτά μια καινούργια σημασία, αφήνοντας λίγο στην άκρη την δυσκαμψία και τη γκρίνια όλης της προηγούμενης περιόδου. 

Εχθές συνάντησα μετά από πολύ καιρό ένα παιδικό μου φίλο. Είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια, θυμάμαι η τελευταία φορά που τον είχα συναντήσει ήταν δυο μέρες πρίν την ορκωμοσία μου στο πανεπιστήμιο. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, και σε δυο ώρες ήμασταν κάπου και τα πίναμε παρέα.

Είναι άραγε η ψυχική ασθένεια του μέλλοντος; Είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται όσο συχνά λέγεται; Είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό; μπορεί να συμβεί στο καθένα;

Η κατάθλιψη, η πιο ίσως συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στη κλινική ψυχοπαθολογία είναι μια νόσος σαν όλες τις άλλες, σοβαρή ανάλογα με το τρόπο και την ένταση εκδήλωσης των συμπτωμάτων της, αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο ποσοστό, με πιθανούς ασθενείς τον καθένα από εμάς αν βρεθούμε στις κατάλληλες ψυχικές συνιστώσες για να την αναπτύξουμε.

Facebook, Instagram, Viber και πολλοί άλλοι λόγοι για να μας δημιουργήσουν ανησυχία, άγχος, παρανοϊκούς ιδεασμούς, έλεγχο, ανασφάλεια και φυσικά να διαλύσουν τη προσωπική μας ζωή.