Ο ψευδής εαυτός, ή αλλιώς η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι μια παραπλανητική αίσθηση του εαυτού και μια συγκάλυψη του. Αυτή η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι αυτό στο οποίο ο Αλβέρτος Αϊνστάιν αναφερόταν ως «μια οπτική ψευδαίσθηση συνειδητότητας».

Η αγάπη λένε κάνει θαύματα, αλλάζει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει! Είναι όμως έτσι; Και αν ναι, ποια αγάπη έχει τη δύναμη αυτή; Μπορεί μια ανώριμη αγάπη, μια αγάπη ναρκισσιστική, εγωιστική να κάνει θαύματα; H μήπως, ακόμη και η γονεική αγάπη, όταν δεν είναι ώριμη δεν επιτελεί το ρόλο της;

Στις Σκιές του Έρωτα: τα μάτια που με κοίταξαν (για τους αιρετικούς της αγάπης): 1ο βιβλίο, 1η μέρα κυκλοφορίας, για τις νεοσύστατες Εκδόσεις βιβλίων Ψυχολογίας, PSYCHOLOGY.GR!

Το άγχος είναι σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Άγχος επειδή ήρθε το δάνειο του σπιτιού, άγχος επειδή πλησιάζουν οι εξετάσεις, άγχος για την ανεργία, την αδικία. Άγχος που οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες και δεν προέρχεται απαραίτητα από εμάς πχ, πιεστικοί γονείς, άγχος που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας με τις δικές μας ενέργειες (συνεχής σύγκριση του εαυτού με άλλους).

Η ομορφιά αρέσει στα μάτια, η καλοσύνη στην καρδιά. Η πρώτη είναι κόσμημα, η δεύτερη θησαυρός.- Ανώνυμος

Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις την καρδιά σου ζωντανή, γεμάτη αγάπη. Σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο, τη ζωή με άλλη διάθεση. Όλα μοιάζουν διαφορετικά, ευχάριστα, ζεστά. Μπορείς να σταθείς στη στιγμή, να αφεθείς και να χαρείς τη μοναδικότητά της. Μπορείς να αντιμετωπίσεις με μεγαλύτερο σθένος την κάθε δυσκολία.  

Ίσως σε αυτή τη ζωή ήρθαμε για να ανακαλύψουμε και να ζήσουμε την αληθινή αγάπη. Συχνά, ακούμε να λέγεται η φράση «σε αγαπώ» όμως πόσες φορές πραγματικά σημαίνει κάτι;
Σε αυτό το άρθρο, θα μελετήσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που ανθίζουν στην αυθεντική αγάπη.

Σε κοιτάζω επίμονα, με προσοχή, εμφατικά, επιστρατεύω εκείνο το ειδικό βλέμμα μου με τις χίλιες σημασίες, και σου λέω πολύ σοβαρά:

Όσες φορές και να ερωτευτείς, μάλλον άλλες τόσες θα τον αποκαθήλωσεις. Εκτός κι αν σε βρει το τέλος όσο τον εξιδανικεύεις. Ακόμα και αν το αντικείμενο, στο οποίο προβάλεις τον Έρωτα παίρνει για σένα επαναλαμβανόμενες μορφές εξιδανίκευσης, άλλες τόσες θα αποκαθηλώνεται.

Κάθε νέα χρονιά οι περισσότεροι από εμάς ξεκινάμε με τα νέα resolutions: να αθλούμαι περισσότερο, να διαβάζω περισσότερο, να κάνω περισσότερα πράγματα για εμένα… Κι όμως κάπως ξαφνικά φτάνει ο Απρίλης και εσύ βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο: μέσα στη ρουτίνα και το άγχος.

Φαντάσου την εξής εικόνα: ένας γνωστός σου, σε συναντά στο δρόμο και σε ρωτά το τυπικό «τι κάνεις». Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, το παράδοξο ήταν πως η αναμενόμενη απάντηση θα ήταν «καλά» ακόμα κι αν η ζωή σου ήταν στο χείλος της καταστροφής. Σήμερα τη θέση του «καλά» έχει αρχίσει να παίρνει το «τρέχω».

Πώς μπορεί ο φόβος της αποτυχίας να σχετίζεται με την αγάπη για τον εαυτό μας; Μήπως όμως πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας καλύτερα την ερώτηση: Πώς μπορεί να ζητάμε από τον εαυτό μας να διαχειρίζεται τους φόβους του και να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν πιστεύει στον εαυτό του και αν δεν τον αγαπά;

Ο λόγος δεν είναι μόνο ένας ήχος ή ένα γραπτό σύμβολο. Ο λόγος είναι ισχύς, είναι η δύναμη που έχετε για να εκφράζεστε και να επικοινωνείτε, για να σκέφτεστε και, συνεπώς, να δημιουργείτε τα γεγονότα της ζωής σας.

Έχετε συνειδητοποιήσει τη δύναμη του λόγου σας;

Η μοναχικότητα δεν είναι μοναξιά. Η μοναχικότητα σημαίνει πληρότητα. Δεν χρειάζεσαι κανέναν, είσαι αρκετός για τον εαυτό σου. Και αυτό συμβαίνει στην αγάπη. Μέσα από την αγάπη αγγίζεις την εσωτερική σου πληρότητα. Η αγάπη σε ολοκληρώνει.

Οι εραστές μοιράζονται ο ένας τον άλλο, αλλά αυτό δεν αποτελεί ανάγκη τους, απλώς μια υπερχείλιση της ενέργειας που μοιράζονται.

Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω, έγραψε κάποτε ο Λειβαδίτης στο ερωτικό ποίημα ''Συγχώρα με αγάπη μου'', εντυπωσιακά λυρικό και δυνατό ταυτόχρονα.. ένα ποιητικό άσμα για την ανέκφραστη ανάγκη του έρωτα και της παρουσίας του.

Τον αληθινό έρωτα δεν τον κυνηγάς σε βρίσκει εκείνος. Zούμε στην εποχή των σύγχρονων τεχνολογικών εξελίξεων, όλοι και όλα γύρω μας κινούνται με ταχύτατους, ραγδαίους ρυθμούς και όμως πολύ μεγάλη μερίδα των ανθρώπων παραπονιέται ότι  συναντά δυσκολία στο να βρει το έτερον ήμισυ. Nα βρει δηλαδή έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορεί να ακουμπήσει, να εμπιστευτεί και να συμπορευτεί.

Η αγάπη συμπεριλαμβάνεται στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου για την ανάπτυξη του, όπως και η τροφή και είναι φυσικό να μας απασχολεί πολύ. Συνεχείς προσπάθειες για να ορίσουν, να καθορίσουν και να αναλύσουν οι άνθρωποι την αγάπη.
Σ’αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω για τις πρώτες εμπειρίες που σχετίζονται με την αγάπη.

Η αγάπη ειναι ζωή και αν δεν εχεις αγάπη δεν εχεις ζωή … είπε ο Λέο Μπουσκάλια και εγώ είχα την παράξενη ευλογία να γνωρίσω- με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο- έναν άνθρωπο που ήταν οπαδός αυτής της φράσης.

Tο συναίσθημα της αγάπης είναι ένα συναίσθημα μεταμορφωτικό, καθώς  μπορεί να προσλάβει όλα τα στοιχεία και τις εμπειρίες που κρύβουμε μέσα στην καρδιά μας και να τα μετουσιώσει στην πιο δυνατή μορφή Αναγέννησης.

Όταν λέμε αγάπη για τον εαυτό, δεν εννοούμε τον ναρκισισμό. Αγάπη είναι η φροντίδα και το ειλικρινές ενδιαφέρον για το κομμάτι εκείνο, το δώρο που έχει ο καθένας για να πορευτούμε στη ζωή μας. Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν, όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα όλους μας διέπουν οι ίδιοι νόμοι, αυτοί της έννοιας άνθρωπος.