Το Pulitzer για το βιολιστή του μετρό της Ουάσιγκτον

Πριν από μερικά χρόνια στο μετρό της Ουάσιγκτον στη στάση L’Enfant Plaza ένας βιολιστής έπαιζε για 45 λεπτά.

Ήταν ώρα αιχμής, χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν από μπροστά του, κάποιοι άνθρωποι σταμάτησαν, άλλοι δεν τον κοίταξαν ποτέ, άλλοι δεν τον πρόσεξαν και άλλοι δεν θα τον θυμούνται.

Ελάχιστοι σταμάτησαν και ίσως αυτός που ασχολήθηκε περισσότερο μαζί του ήταν ένα παιδί ηλικίας 3 ετών.

Και αν μιλούσαμε για την αποδοτικότητά του και για στατιστικά, θα λέγαμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας του εκεί σταμάτησαν μπροστά του 6 άτομα και συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια.

Το όνομά του κανένας δεν αναζήτησε να το μάθει, όμως αυτός ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σε εκείνο το σταθμό του μετρό ο Joshua Bell έπαιξε κομμάτια των Μπαχ και Σούμπερτ, με βιολί Stradivarius αξίας άνω των 3 εκατομμυρίων δολαρίων.

Δύο μέρες πριν από εκείνη τη μέρα ο Joshua Bell είχε παίξει στη Βοστώνη σε ένα θέατρο με εισιτήριο κατά μέσο όρο 100 δολάρια το άτομο, ενώ η αμοιβή του ίδιου εκείνο το χρονικό διάστημα άγγιζε τα 1.000 δολάρια το λεπτό.

Αν το δούμε καθαρά πρακτικά αυτό το πείραμα που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post είχε ως αποτέλεσμα η Washington Post να βραβευτεί με Pulitzer.

Όμως, νομίζω ότι το Pulitzer ίσως θα ήταν το ελάχιστο που θα έπρεπε να μας απασχολήσει.

Ζητήματα Ηθικής και Δεοντολογίας στην Άσκηση της Ψυχοθεραπείας
Κύκλος Σεμιναρίων για Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας | Γενική είσοδος: 35 ευρώ
Θεματικές Ενότητες: Διπλές σχέσεις θεραπευτή – θεραπευόμενου | Ψυχική ανθεκτικότητα του θεραπευτή | Υπέρβαση – παραβίαση ορίων στην ψυχοθεραπευτική σχέση | Ειδικές προκλήσεις στην ψυχοθεραπεία | Ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας | Διαχείριση εξω-θεραπευτικών πληροφοριών | Διατήρηση και άρση του απορρήτου

Το πείραμα είχε ως σκοπό να μελετήσει τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων σε ένα συνηθισμένο για εκείνους περιβάλλον, όταν έρχονται σε επαφή με κάτι που δεν ανέμεναν, με κάτι που δεν ήταν στις προτεραιότητές τους, με κάτι που δεν ήταν πιθανώς συνηθισμένοι ή εξοικειωμένοι σε αυτό. .

Άρα ουσιαστικά τι βλέπουμε σε αυτό το πείραμα;

Ανθρώπους με πιθανά διαφορετικά ακούσματα, με διαφορετική προτεραιότητα εκείνη τη δεδομένη στιγμή, με άλλες προσλαμβάνουσες, που ουσιαστικά δεν είδαν ποτέ τον Joshua Bell, γιατί ο εγκέφαλός τους, οι αισθήσεις τους δεν ήταν επικεντρωμένες σε εκείνον.

Και ήταν τελικά σημαντικός για όλους αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους ο Joshua Bell;

Μάλλον όχι...  ή ίσως για κάποιους να ήταν σε ένα άλλο περιβάλλον.

Και τελικά τι λαμβάνουμε ως σημαντικό και πότε αναγνωρίζουμε κάτι που αξίζει;

Και πόσα πράγματα άραγε χάνουμε όταν συμπεριφερόμαστε στερεοτυπικά;

Και τι συμβαίνει αν νιώθουμε ότι δεν λαμβάνουμε τη δέουσα προσοχή και την αξία, όπως ο Joshua Bell στο συγκεκριμένο σταθμό του μετρό;

Τοξικές σχέσεις, Τοξικοί άνθρωποι - Online, ασύγχρονο σεμινάριο, χαμηλού κόστους. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε από τον υπολογιστή, το κινητό τηλέφωνο ή το tablet σας, στον χρόνο που εσείς επιλέγετε.

Ας δούμε την απώλεια για αρχή. Πόσα πράγματα χάνουμε.

Η έννοια της απώλειας θα πρέπει να μας κινητοποιήσει σε αυτό το πείραμα, γιατί αντικειμενικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχασαν μία ευκαιρία, έχασαν μία υπέροχη στιγμή, που τελικά όμως για εκείνους ίσως να μην ήταν τόσο σημαντική σε εκείνο τον τόπο και χρόνο.

Ας αναλογιστούμε και την έννοια της στερεοτυπικής, σχεδόν προκατειλημμένης συμπεριφοράς μας. . . Μάλλον προκατειλημμένα δεν συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι που δεν τον πρόσεχαν; Στο μετρό εξάλλου συνηθίζουμε να λέμε ότι ακούμε πολλούς καλλιτέχνες και τρέχουμε σχεδόν αδιάφορα, χωρίς ουσιαστικά να τους ακούμε ή να τους βλέπουμε . . .

Αυτό όμως δεν συμβαίνει και με εμάς τους ίδιους. Η έννοια της προκατάληψης δηλαδή...

Σκεφτείτε λίγο....

Πόσο προκατειλημμένοι είμαστε έναντι του εαυτού μας;

Δεν θα τα καταφέρω.

Δεν θα του αρέσω.

Δεν θα αδυνατίσω.

Δεν θα μου ταιριάζουν ποτέ αυτά τα ρούχα.

Δεν θα γίνω ποτέ επιτυχημένος.

Δεν θα τα κάνω σωστά.

Δεν θα πετύχω στη συνέντευξη..

Δεν θα ανέβουν ποτέ οι followers μου.

Δεν θα την εντυπωσιάσω ποτέ.

Δεν . . .  Δεν  . . . Δεν . . .

Έχεις σκεφτεί άραγε με πόσα «δεν...» ξεκινάμε ή συνεχίζουμε τη μέρα μας και τη ζωή μας;

Έχεις σκεφτεί πόσα «δεν...» μας σταματάνε από το να δοκιμάσουμε αυτό που πάντα ονειρευόμασταν;

Έχεις σκεφτεί πόσα «δεν.. .» μας εγκλωβίζουν στους φόβους και στη μόνιμη αμφισβήτηση του εαυτού μας;

Ο όρος που χρησιμοποιούμε γι’ αυτή την κατάσταση είναι η υποσυνείδητη προκατάληψη. .

Η υποσυνείδητη προκατάληψη είναι μία υποσυνείδητη στάση που επηρεάζει τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Τις περισσότερες φορές οι υποσυνείδητες προκαταλήψεις μας συντροφεύουν και συχνά μας «στοιχειώνουν» από την παιδική μας ηλικία και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας και τη συμπεριφορά μας.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο μετρό της Ουάσιγκτον . .

Πίσω από αυτό το πείραμα, εκτός από τις συμπεριφορές των ανθρώπων και την προκατειλημμένη στάση τους, βλέπουμε και κάτι άλλο. . . ένα περιβάλλον που πιθανόν δεν δίνει αξία και σημασία σε κάποιον που αξίζει...

Και αν ήθελα να μου υπενθυμίσω κάτι μετά από αυτό το άρθρο, θα ήταν η αξία του περιβάλλοντός μας. . .

Αναζήτησε λοιπόν το περιβάλλον εκείνο που θα σε αναγνωρίσει.

Αναζήτησε το περιβάλλον εκείνο στο οποίο θα μπορέσεις να λάμψεις.

Αναζήτησε το περιβάλλον εκείνο στο οποίο θα μπορέσουν να σου δώσουν τη σημασία εκείνη που σου αξίζει.

Και αν βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον που θεωρείς ότι δεν σε αναγνωρίζουν, μην φοβηθείς να φύγεις, μην φοβηθείς να αναζητήσεις κάτι διαφορετικό, μην φοβηθείς να διεκδικήσεις.

Δώσε αξία σε εσένα και στις επιλογές σου!