Η αναβλητικότητα, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «η σκόπιμη καθυστέρηση στην έναρξη ή ολοκλήρωση σημαντικών εργασιών σε σημείο δυσφορίας» (Solomon & Rothblum, 1984), είναι τόσο συχνή που δύσκολα φαίνεται προβληματική ή σημαντικός λόγος για να ανησυχήσουμε.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά έχει φανεί ότι είναι δυνατό να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στις σχέσεις μας, την ψυχική μας ευεξία αλλά και την εργασία μας (Ellis & Knaus, 1977; Ferrari, Johnson & McCown, 1995; Stober και Joorman, 2001).

Πολλές φορές στη ζωή μας δαπανούμεκόπο, προσπάθεια, χρόνο για να πετύχουμε ένα στόχο αλλά κάπου στην πορεία οι προσπάθειες μας ατονούν. Τα παρατάμε. Γιατί κουραστήκαμε, γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε, γιατί μας αποθαρρύνουν οι γύρω μας, γιατί δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε ή απλώς γιατί άλλα πράγματα μας αποσπούν το ενδιαφέρον.

Οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε βρεθεί σε εργασιακά περιβάλλοντα όπου είχαμε να συνεργαστούμε με συναδέλφους/ισσες που είχαν να διεκπεραιώσουν μια εργασία, την οποία την ολοκλήρωναν κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις να είμαστε και εμείς αυτός ο τύπος του/ης συνεργάτη/ιδας.

Η ανάληψη προσωπικής ευθύνης είναι μία από τις βασικότερες αρχές αυτο-ανάπτυξης. Εάν έχετε διαβάσει μερικά βιβλία αυτοβοήθειας θα το έχετε ήδη ανακαλύψει. Τι σημαίνει όμως ανάληψη προσωπικής ευθύνης;

Τι είναι τελικά η στοχοθεσία και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μείνουμε συνεπείς σε όσα μάς έχουμε υποσχεθεί ότι θα κάνουμε;

Μεγαλώνοντας αλλάζουμε, δημιουργούμε νέους στόχους, καινούρια θέλω, συνήθειες και ρουτίνες. Κάπου εκεί ανάμεσα συχνά εισχωρούν -χωρίς πολλές φορές να γίνονται αντιληπτές- σκέψεις, αλλά και συμπεριφορές που στόχο έχουν να σαμποτάρουν τα παραπάνω και μαζί με αυτά και τον ίδιο μας τον εαυτό.