Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ψυχαναλυτική εξήγηση του φαινομένου των διατροφικών διαταραχών στην εφηβεία, η οποία τις προσεγγίζει ως μια προσπάθεια του έφηβου να διαχειριστεί συγκρούσεις που προβάλλει η συγκεκριμένη αναπτυξιακή φάση, παλινδρομώντας σε ένα προηγούμενο αναπτυξιακό στάδιο.

Ξαπλώνετε για ύπνο, η ώρα 12 τα μεσάνυχτα, θέλετε τόσο πολύ να αποκοιμηθείτε, και οι σκέψεις τρέχουν μαραθώνιο... Οι σκέψεις ίσως αφορούν τι χρειάζεται να κάνετε αύριο ή τι δεν πήγε καλά σήμερα, μεταξύ άλλων. Τα μάτια κλειστά, το μυαλό σε πλήρη αφύπνιση, το σώμα σαν πυροτέχνημα - έτοιμο να εκτοξευθεί με ενέργεια και νευρικότητα.

Η ευτυχία, το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωής, έχει απασχολήσει συχνά μεγάλους στοχαστές, φιλοσόφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες ανά τους αιώνες. Παρά το γεγονός ότι όλα τα ανθρώπινα όντα γνωρίζουν και χρησιμοποιούν την έννοια της ευτυχίας, δεν υπάρχει ένας σαφής ορισμός, καθολικά αποδεκτός, που να την προσδιορίζει.

Μια σημαντική μερίδα ερευνών έχει καταδείξει μια σειρά από παράγοντες επικινδυνότητας για τις διατροφικές διαταραχές σε εφήβους, δηλαδή συγκεκριμένα γενετικά και περιβαλλοντικά ίχνη που φαίνεται να συνιστούν μια απαραίτητη, σίγουρα όμως όχι επαρκή, συνθήκη για την γέννηση των διατροφικών διαταραχών.

Ο Καρλ Ρότζερς, δημιουργός της πελατοκεντρικής (ή μετέπειτα προσωποκεντρικής) ψυχοθεραπείας, θεωρούσε ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του τεράστιες πηγές για την κατανόηση του εαυτού του και ότι διαθέτει ένα βασικό κίνητρο, έχει την έμφυτη-εγγενή τάση να κατευθύνεται προς το υψηλότερο επίπεδο των δυνατοτήτων του και να προσπαθεί αδιάκοπα να βελτιώνεται με σκοπό να διαχειρίζεται με "επιτυχία" τις εμπειρίες του.

Οι διατροφικές διαταραχές συνιστούν ψυχιατρικές καταστάσεις στις οποίες η φυσιολογική λειτουργία της θρέψης παύει να εξυπηρετεί τον αρχικό σκοπό προσαρμογής της, την επιβίωση, και μετασχηματίζεται σε μια συνθήκη δυσπροσαρμοστικών πρακτικών διατροφής που δεν ανταποκρίνονται πλέον στις ανάγκες της επιβίωσης αλλά αντιθέτως μάλιστα την θέτουν σε κίνδυνο.

Η φιλία είναι μία από τις σημαντικότερες "ανάγκες" της ανθρώπινης ύπαρξης και υπάρχει από την εποχή που υπάρχουν άνθρωποι. Είναι απόρροια της κοινωνικής φύσης του ατόμου και αποτελεί ένδειξη της ανάγκης του για σύναψη στενών σχέσεων με άλλα άτομα, ως μία επιθυμία και ανάγκη για ξεκλείδωμα του εαυτού μας και αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους.

Σήμερα, τα συμπεράσματα των περισσότερων ερευνών προσανατολίζονται στην κατεύθυνση που θέλει την ποιότητα της θεραπευτικής συμμαχίας ανάμεσα στον θεραπευτή και τον πελάτη να αποτελεί έναν αξιόπιστο προγνωστικό δείκτη για τη θετική έκβαση της θεραπείας, ανεξάρτητα από την ποικιλία των θεραπευτικών προσεγγίσεων.

Σήμερα η ψυχοθεραπεία θεωρείται εν γένει ως ένας αποδεκτός και ευεργετικός τρόπος αντιμετώπισης των ψυχικών διαταραχών. Σύμφωνα με τους Lambert, Ogles (2004) και Wampold (2001, 2007), τα άτομα που κάνουν ψυχοθεραπεία επιτυγχάνουν μεγαλύτερη βελτίωση των προβλημάτων τους από τα άτομα που την αποφεύγουν.

Η εμπειρία του να «ακούει κάποιος φωνές» δεν μπορεί να οριστεί εύκολα. Πολλοί άνθρωποι ακούνε φωνές, οι οποίες δεν αποτελούν μέρος της σκέψης τους που εκφράζεται δυνατά και δεν προέρχονται από τους ανθρώπους γύρω τους. Παρόλα αυτά, οι «φωνές» αυτές ή αλλιώς ακουστικές ψευδαισθήσεις είναι αληθινές εμπειρίες των ατόμων και δεν είναι κομμάτι της φαντασίας τους, παρά το γεγονός ότι δεν γίνονται αντιληπτές από άλλους.

Λίγες είναι οι μελέτες εκείνες που έχουν διερευνήσει σε βάθος τη διαδικασία και την έκβαση των ψυχοδυναμικών θεραπειών που αφορούν ασθενείς παιδικής ηλικίας. Μεταξύ του περιορισμένου αυτού αριθμού μελετών, ορισμένες έχουν στρέψει την προσοχή τους στο παιχνίδι και στη λεκτική παραγωγή, καθώς πρόκειται για θεμελιώδεις πτυχές κατά τη διαδικασία αξιολόγησης της παιδικής ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.

Οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Εγγραφή στο Newsletter

Ενημερωθείτε για τα άρθρα της εβδομάδας, για σεμινάρια και άλλες δράσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία.

Ενδιαφέροντα