Ένα κορίτσι μου έλεγε κάποτε: Τελικά είναι πλούτος να έχεις δύο παλάτια! Αρκεί βέβαια αυτά τα δύο παλάτια να μην έχουν πόλεμο. Ένα ζευγάρι αποφασίζει να πάρει διαζύγιο όταν δεν υπερασπίζεται τη δυνατότητα συνύπαρξης του. Όταν δείχνει σαν να μην μπορεί η επιθυμία «του μαζί» να υπερβεί τις συγκρούσεις, τις διαφωνίες τους  και  τα προβλήματά τους.

Τι μπορεί άραγε να μας κάνει να αντέξουμε την ισοπέδωση μέσα σε μια τέτοια αβεβαιότητα; Η κινητοποίηση προς τα έξω είναι ακόμα περιορισμένη! Τι δύναμη μπορεί να αντλήσει κάποιος μέσα σε τέτοια ανασφάλεια; Υπάρχει κάτι που μας κρατάει ακόμα ενεργούς, λειτουργικούς;

Εφηβεία! Από μόνη της ως λέξη ακούγεται σημαντική, γεμάτη περιέργεια, σαν να δυσκολεύει και λίγο, σαν να περιμένουν όλοι έφηβοι, γονείς, περιβάλλον να συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι ανήσυχο, κάτι δυσεπίλυτο.

Όλοι περιμένουν τι στραβό θα συμβεί, τι δεν θα πάει όπως το προέβλεπαν, τι δεν θα είναι στο χέρι τους να το αντιμετωπίσουν. Και όλοι θα καταλήγουν στις ίδιες λέξεις... «Δύσκολη η εφηβεία».

Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίζουν να γκρεμίζονται τα κουτάκια που με τόσο κόπο οργάνωσες; Κουτάκια που φέρνουν δυσλειτουργία, μπερδέματα και μπλοκαρίσματα; Θα αναρωτιέσαι γιατί να πας σε ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή; Αφού έχεις τόσους καλούς φίλους που σε ακούνε και περιμένουν να σου δώσουν την λύση, αφού έχεις οικογένεια που αντέχει τις δυσκολίες και τα φορτία σου. Αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις εσύ την μαγική λύση σε όλα τα προβλήματα σου, αφού στους γύρω σου τα καταφέρνεις να τους δίνεις επιλογές.

Κι ενώ όλα είναι ασταμάτητα δύσκολα, πρωτόγνωρα ακατόρθωτα, άπιαστα κάποιες φορές, φτερουγίζει από μέσα μια δύναμη, η δύναμη του εαυτού. Μια δύναμη που, όταν κάποιος στηρίζεται σε ξένες δυνάμεις αγνοεί ότι την έχει. Όταν χαίρεται με δοσμένη ευχαρίστηση χωρίς να την έχει δημιουργήσει ο ίδιος δεν ξέρει καν τι από το δικό του κομμάτι χάνει. Έχει ξεχάσει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του. Έχει αφεθεί να «ζητιανεύει» τη φροντίδα.