Ο Γρηγόρης Βασιλειάδης ζει και εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχοθεραπευτής στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε ψυχολογία σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο σε αναγνωρισμένα από το κράτος πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Ολλανδίας, και της Μ. Βρετανίας.

Η αγάπη είναι το συναίσθημα, το οποίο μέσα του περικλείει πολλά άλλα συναισθήματα, τα οποία τροφοδοτούν την ψυχή του ανθρώπου και τον κάνουν να νιώθει ότι πραγματικά μπορεί να πετύχει όλα του τα όνειρα, όλους τους στόχους του και να αναγεννηθεί ψυχοσωματικά.

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε τον έρωτα, την αγάπη ή τις δυνατές συναισθηματικές συγκινήσεις. Χαιρόμαστε να αισθανθούμε το δυνατό συναίσθημα ότι πραγματικά έχουμε αγαπηθεί αληθινά και ότι κάποιος είναι εκεί για εμάς να μας υποστηρίξει, να μας ακούσει, να μας αγκαλιάσει, να μας περιβάλλει με όλη του την ζεστασιά και την τρυφερότητα.

Δεν είναι ο θάνατος ο μεγαλύτερός μας φόβος, αλλά το ρίσκο της ζωής: ο κίνδυνος να είμαστε ζωντανοί και να εκφράσουμε την αληθινή μας φύση. Το να είμαστε ο εαυτός μας -να ποιος είναι ο φόβος μας.

«Όσο θα σε αγαπάω … θα σε μισώ! Και όσο θα σε μισώ… θα σε αγαπώ! Δεν ξέρω πότε σε αγκαλιάζει η καρδιά μου και πότε το μυαλό μου. Είμαι και ο καλός και ο κακός λύκος γονατισμένος στα πόδια σου. Όσο περισσότερο σε αγαπάω τόσο διακινδυνεύω με τον πόνο.

Μέχρι ενός σημείου έχεις δίκιο. Τα μηνύματα της μη αυτοέκφρασης που έλαβες στην παιδική ήταν πολλαπλά και καταλυτικά. Ξέρεις, μερικές φορές κυριαρχεί μια σύγχυση ανάμεσα στη θέση των ορίων του σεβασμού προς τους άλλους και την ελεύθερη έκφρασης του εαυτού.

Κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ. Οι γονείς έκαναν τον καλύτερό τους σύμφωνα με την πληροφόρηση που είχαν τότε, με τις εμπειρίες τους και τις πεποιθήσεις τους.

Το διαζύγιο είναι, αν μη τι άλλο, μία δυσάρεστη κατάσταση, που προκαλεί αναταραχές στην ισορροπία της οικογένειας. Μπορεί οι σχέσεις των γονέων να είναι αυτές που πλήττονται, αλλά εξίσου σοβαρές ίσως και σοβαρότερες αλλαγές συμβαίνουν και στις ζωές των παιδιών. Το παιδί βιώνει μια φάση αλλαγών και δυσκολιών στο περιβάλλον του.

Τον αληθινό έρωτα δεν τον κυνηγάς σε βρίσκει εκείνος. Zούμε στην εποχή των σύγχρονων τεχνολογικών εξελίξεων, όλοι και όλα γύρω μας κινούνται με ταχύτατους, ραγδαίους ρυθμούς και όμως πολύ μεγάλη μερίδα των ανθρώπων παραπονιέται ότι  συναντά δυσκολία στο να βρει το έτερον ήμισυ. Nα βρει δηλαδή έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορεί να ακουμπήσει, να εμπιστευτεί και να συμπορευτεί.

Ο έρωτας συνδέεται έντονα με την επιθυμία να έρχονται σε επικοινωνία άμεση τα πρόσωπα τα οποία βιώνουν αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Αυτό σημαίνει ότι ο ένας λαχταρά, προσμένει, χαίρεται να βλέπει το χαμόγελό του άλλου, να αντικρίζει τα μάτια του και να μπορεί να έχει μία διαπροσωπική επικοινωνία μαζί του.

Συχνά αναρωτιόμαστε πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να είναι πάντα χαρούμενοι ή τόσο ατρόμητοι ή τόσο άνετοι με την εικόνα και τα φαινομενικά ελαττώματά της. Τα ερωτήματα αυτά, σε άλλους προξενούν ζήλεια, σε άλλους περιέργεια, σε άλλους θαυμασμό και σε άλλους μία επιθυμία ταύτισης.

Η αυθεντικότητα χαρακτηρίζει τον πρίγκιπα… Αξιοπρέπεια, σεβασμός και ενσυναίσθηση, τα βασικά χαρακτηριστικά. Κι όμως υπάρχουν! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, συναναστρέφονται μαζί μας. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, αυτό που συχνά λέμε «της διπλανής πόρτας». Έχουν μια γοητεία μυστηριακή και συγχρόνως διάφανη. Δεν κραυγάζουν! Δεν κομπάζουν! Δεν προβάλλουν τις χάρες τους. Μας αφήνουν απαλά να τις ανακαλύψουμε μόνοι μας, μέσα από την συναναστροφή μαζί τους, μέσα από τις συζητήσεις και τις συμπεριφορές.

Η προσωποκεντρική κοινότητα συχνά αναλώνεται σε διαφωνίες σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς προσωποκεντρικός. Η διαφωνία επικεντρώνεται στο τι πρέπει να κάνουν ή να αποφεύγουν οι προσωποκεντρικοί θεραπευτές. Πρέπει να περιορίζονται αποκλειστικά σε ενσυναισθητικές αποκρίσεις;

Η σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι πολύτιμη κι ιδιαίτερη. Είναι μια σύνδεση που αποτελεί τον απαραίτητο και ανεκτίμητο μοχλό της θεραπευτικής αλλαγής.

Το Τμήμα Επιμέλειας και Σύνταξης του Psychology.gr επικοινώνησε με συνεργάτες-ειδικούς ψυχικής υγείας θέτοντας το ερώτημα αν η ηλικία αποτελεί κριτήριο επιλογής για ένα θεραπευόμενο που ενδιαφέρεται να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία.

Μέσα στο ρεπερτόριο των παρεμβάσεων ενός ψυχοθεραπευτή βρίσκεται μια από τις πιο παράδοξες, υποτιμημένες αλλά και παρεξηγημένες έννοιες. Η σιωπή. Μάλιστα μερικές από τις πιο ισχυρές στιγμές σε μια «ομιλούμενη θεραπεία» μπορεί να μην περιλαμβάνουν καν την ομιλία. Η έννοια της σιωπής έχει αναπτυχθεί και αλλάξει με το χρόνο.

Μια αποτελεσματική σχέση θεραπευτή-πελάτη είναι σημαντική για τη θεραπεία, γεγονός που τεκμηριώνεται ερμηνευτικά με συσχετίσεις της ποιότητας της σχέσης με το θεραπευτικό αποτέλεσμα (Orlinsky et al., 1994). Ωστόσο, στη ΓΝΘ η θεραπευτική σχέση θεωρείται απαραίτητο αλλά όχι επαρκές στοιχείο για ένα καλό θεραπευτικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με έρευνες που δημοσιεύτηκαν, η αποτελεσματικότητα της ΓΝΘ δεν φάνηκε να εξαρτάται από την ύπαρξη μιας καλής θεραπευτικής σχεσης (Roth & Fonagy, 2005).

Τι είναι οι μηχανισμοί άμυνας; Ως άνθρωπος χρησιμοποιώ μια πληθώρα από τεχνικές ή μηχανισμούς για να χειριστώ το περιβάλλον μου, να μειώσω την εσωτερική ένταση που δημιουργεί η σύγκρουση μαζί του και να προστατεύσω τελικά τον εαυτό μου από τις δυσάρεστες εμπειρίες. Οι ψυχικοί αυτοί μηχανισμοί άμυνας, που είναι τις περισσότερες φορές ασυνείδητοι, λειτουργούν για να ανακουφιστεί το άγχος μου και να ελέγξω τις συγκρούσεις που βιώνω εξαιτίας των αντιθέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στις κοινωνικές επιταγές και τις ατομικές μου ανάγκες.

Ο έρωτας είναι το ομορφότερο και το πιο δυνατό συναίσθημα. Είναι πηγή δύναμης και δημιουργίας. Πόσοι μεγάλοι ποιητές και καλλιτέχνες έχουν εμπνευστεί τα σπουδαία έργα και τις συνθέσεις τους χάρη στον έρωτα που ξυπνούσε και συνάμα μάγευε την ψυχή τους. 

Η συνάντηση με το περιβάλλον, μεταξύ του ''εγώ' και του ''όχι εγώ'', δεν είναι μια διαδικασία παθητική. Παίρνουμε και διαλέγουμε και, συγχρόνως, και το περιβάλλον παίρνει και διαλέγει. Αυτή η διάδραση ως βίωμα από μόνο του είναι πολύπλοκο, ενίοτε δύσκολο και συγχρόνως έχει ρoή. Βέβαια, πολλές φορές οι άνθρωποι - θεωρώντας το έξυπνο τρόπο επιβίωσης - μεταβάλλουμε το βίωμα αυτό, χειριζόμενοι το όριο επαφής του, ώστε να αντέξουμε αυτό που μας ζητείται από τη διάδραση.

Μήπως αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό τούνελ, μέσα σε ένα πηγάδι; Μήπως νιώθεις ένα βάρος να σε διαπερνά σαν να σε τραβάει κάτι προς τα κάτω, σαν να είσαι δεμένος με αόρατες αλυσίδες, σαν να έχεις μπει σε ένα φαύλο κύκλο απόγνωσης και απελπισίας;