Ακρόαση άρθρου......

Λέει ο Χόρχε Μπουκάι (2012, p.36-37): «Μπαμπά … μπαμπά… Ήμουν πριν με τον Ουγίτο, που μάλωσε με τον μπαμπά του…»
«Και γιατί μάλωσε με τον μπαμπά του;»

«Γιατί ο μπαμπάς του λέει ότι ξέρει περισσότερα από τον Ουγίτο…»

«Έτσι είναι, παιδί μου. Ο μπαμπάς ξέρει περισσότερα από τον Ουγίτο…»

«Κι εσύ πού το ξέρεις, αφού δεν ξέρεις τον μπαμπά του;»

«Ε, καλά… Είναι πατέρας, παιδί μου κι ο πατέρας ξέρει περισσότερα από το παιδί.»

«Και γιατί ξέρει περισσότερα από το παιδί;»

«Μα… γιατί είναι ο μπαμπάς!»

«Και τι θα πει αυτό;»

«Ε, πως, παιδί μου, ο μπαμπάς έχει ζήσει περισσότερα χρόνια… έχει διαβάσει πιο πολλά… έχει μελετήσει περισσότερα πράγματα… Οπότε, ξέρει περισσότερα από το παιδί.»

Άστο γι’ αύριο! Ξεπερνώντας την αναβλητικότητα στο χώρο εργασίας
Το διαδικτυακό σεμινάριο διοργανώνεται από το PSYCHOLOGY.GR, με εισηγήτρια την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, Άρτεμις Αντωνίου.

«Δηλαδή κι εσύ ξέρεις περισσότερα από μένα;»

«Ναι»

«Κι αυτό ισχύει πάντα;»

«Ναι»

«Και θα είναι πάντα έτσι;»

Δυστυχώς δεν διάλεξα τους γονείς μου
Σε αυτό το ανατρεπτικό βιβλίο, η έγκυρη κλινική ψυχολόγος Lindsay Gibson αποκαλύπτει την καταστροφική φύση των συναισθηματικά ανώριμων γονέων, τα τοξικά μοτίβα με τα οποία μας έχουν σημαδέψει και μας παρέχει πολύτιμους τρόπους για να θεραπευτούμε

«Ναι, παιδί μου, έτσι θα είναι πάντα!»

«Και η μαμά της μικρής Μάρτα ξέρει περισσότερα από τη Μάρτα;»

«Ναι, παιδί μου. Η μαμά της ξέρει περισσότερα από τη μικρή Μάρτα…»

«Πες μου, μπαμπά, ποιος ήταν ο εφευρέτης του τηλεφώνου;»

Ο πατέρας κοιτάζει το γιο του με αυτοπεποίθηση και του λέει:

«Ο εφευρέτης του τηλεφώνου, παιδί μου, ήταν ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ.»

«Και γιατί δεν το ανακάλυψε ο πατέρας του, που ήξερε και περισσότερα;»

Δε ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο για τους άλλους

Τελικά, ξέρουμε περισσότερα από τα παιδιά μας ή όχι; Ισχύει το όσο ζούμε μαθαίνουμε; Ποια είναι η ιδανική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα; Σαφώς και όταν τα παιδιά μας είναι μικρά, οι γνώσεις μας και οι εμπειρίες μας είναι περισσότερες. Αυτό όμως σημαίνει ότι τα ξέρουμε όλα; Πολλές φορές ακούω γονείς να λένε ότι αυτοί ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί τους.

Ή να χρησιμοποιούνε το «εμείς» όταν αναφέρονται σε επιτεύγματα των παιδιών τους, όπως λόγου χάρη:

«Περάσαμε στο πανεπιστήμιο!»

«Κερδίσαμε τον αγώνα!»

«Παντρεύουμε το γιο μας!»

Τελικά, ποιος πέρασε στο πανεπιστήμιο, ποιος κέρδισε τον αγώνα και ποιος παντρεύεται; Είναι υγιής αυτή η ταύτιση; Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως όσο ζούμε μαθαίνουμε και αποκτούμε περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες όχι μόνο για διάφορους τομείς της ζωής μας, αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Υπάρχει αυτή η φωνούλα μέσα μας, αυτή η γλυκιά φωνούλα που πασχίζει να βγει προς τα έξω και να μας δείξει ποιοι πραγματικά είμαστε, τι πραγματικά θέλουμε, ποιος είναι ο αληθινός μας εαυτός.

Σκέψεις και σωματιδιακή κατάσταση

Πολλοί από εμάς ακόμη δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι θέλουμε από τη ζωή μας, γιατί δεν ακούμε αυτή τη φωνούλα μέσα μας. Την απορρίπτουμε!

Πώς λοιπόν είμαστε τόσο σίγουροι ότι ξέρουμε τι είναι καλό για τη ζωή των παιδιών μας, ενώ δεν ξέρουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό;

Διάβασα πρόσφατα σε αρκετά βιβλία ότι ο μέσος ανθρώπινος νους παράγει 60.000 σκέψεις ημερησίως. Από αυτές οι περισσότερες είναι άσχημες σκέψεις, ότι κάτι κακό θα συμβεί!

Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στο πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου μας, το οποίο ονομάζεται ερπετικό.  

Αυτό είναι υπεύθυνο, για να μας σώσει όταν απειλείται η ζωή μας, λόγου χάρη από ένα λιοντάρι. Εκεί το στρες και το άγχος μας βοηθούν να γλιτώσουμε.

Στις υπόλοιπες στιγμές της ζωής μας, το στρες και το άγχος που προκύπτουν από αυτές τις «ερπετικές φωνές», απλά μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Κάποιοι αυτό το ονομάζουν «σωματιδιακή» (Edwards, 2016) κατάσταση.

Όταν την έχουμε συνεχώς ενεργοποιημένη, ουσιαστικά υπνοβατούμε στην ίδια μας τη ζωή.

Επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατάσταση πιο όμορφη, πιο δημιουργική! Αυτή ονομάζεται «κυματοειδής» (Edwards,2016).

Δεν υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας, στις οποίες νιώθουμε τόση πολλή χαρά κι ευφορία, τόση δημιουργικότητα και τόση ευεξία μέσα από την ασχολία μας; Οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή! Αυτές τις στιγμές είναι που πραγματικά ερχόμαστε σε επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στα παιδιά. Ένα από τα πιο σημαντικά δώρα που δώσανε οι γονείς μας στη δική μας γενιά, ήταν το δώρο της επανάστασης, το δώρο της αμφισβήτησης. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τη φράση:

 «Αχ αυτή η γενιά, πώς μιλάει έτσι; Εμείς δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε έτσι στους γονείς μας.»

Οι γονείς μας και οι γονείς των γονιών μας είχαν μάθει να σιωπούν και να μη λένε τη γνώμη τους όταν μιλούσαν οι μεγαλύτεροι, ακόμα και όταν αυτό αφορούσε την ίδια τους τη ζωή. Το δώρο που μας δώσανε, λοιπόν, είναι να διεκδικήσουμε την δική μας άποψη για τη ζωή μας. Μας δώσανε τη δυνατότητα να εξελιχθούμε και να ανεξαρτητοποιηθούμε, να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω και να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.

Ας ακούσουμε πραγματικά τα παιδιά

Ποιο είναι, λοιπόν, το δώρο που θα κάνουμε εμείς στη νέα γενιά; Ποιο είναι το δώρο που θα κάνουμε στα παιδιά μας; Το δώρο μας θεωρώ πως θα μπορούσε να είναι, να τους δώσουμε την ευκαιρία να τα γνωρίσουμε. Να τους ακούσουμε πραγματικά! Να μην νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, γιατί δεν τα ξέρουμε, ειδικά για τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου διαφορετικού από εμάς, όπως είναι τα παιδιά μας.

Αυτά ξέρουν καλύτερα γιατί αυτά γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους από εμάς, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους. Το δώρο που θα μπορούσαμε να τους δώσουμε είναι να μάθουν από μικρή ηλικία να ακούνε αυτή τη φωνούλα μέσα τους, που προσπαθεί να τους μιλήσει, να την ακούν και να μη την απορρίπτουν.

Και πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Με το να ακούσουμε τη δική μας φωνή και να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας «ξύπνιοι» κι όχι σαν υπνοβάτες. Να τους δώσουμε το παράδειγμα, γιατί καλώς ή κακώς τα παιδιά μας μιμούνται τις πράξεις μας κι όχι τα λόγια μας. Έπειτα ακούγοντας τους, συζητώντας μαζί τους, διαβάζοντας μαζί τους, ακούγοντας μουσική μαζί τους.

Για να μην παρεξηγηθώ, είναι άλλο πράγμα να βάζουμε όρια στα παιδιά μας και άλλο να καταπατούμε τις ελευθερίες τους και να μην σεβόμαστε την προσωπικότητα τους. Είναι τελείως διαφορετικό να πούμε:

 «Θα κοιμηθείς στις 21:30μ.μ. γιατί αύριο έχεις σχολείο.»

 και τελείως διαφορετικό:

«Θα γίνεις δικηγόρος γιατί εγώ ξέρω καλύτερα, ότι αυτό πρέπει να κάνεις για να είσαι ευτυχισμένος/η.»

Με το δεύτερο παράδειγμα όχι απλά δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να ακούσουν τη φωνή τους, αλλά την ισοπεδώνουμε και τα πληγώνουμε!

Ας δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας μέσα από τη δική μας ζωή να βάλουν επιτέλους «τα ερπετά» για ύπνο και να αρχίσουν να ζουν τη ζωή τους ακολουθώντας τη φωνούλα μέσα τους!

 

Βιβλιογραφία

Adams, M.  (2017) Άλλαξε ερωτήσεις άλλαξε ζωή, Μεταφρασμένο από τα Αγγλικά από Ν. Οράτου, Αθήνα: Διόπτρα
Bucay, J. (2012) Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης, Μεταφρασμένο από τα Ισπανικά από Κ. Επισκοπούλου, Αθήνα: Opera
Edwards, G.  (2016) Άλλαξε τη σκέψη σου άλλαξε τη ζωή σου, Μεταφρασμένο από τα Αγγλικά από Γ. Μπαρουξής, Αθήνα: Διόπτρα

----------

Μαλουμίδου Ιωάννα

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Ιωάννα Μαλουμίδου

maloumidou ioannaΕιδική Παιδαγωγός.
Κάτοχος προπτυχιακού τίτλου σπουδών από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ιωαννίνων και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Ειδική Αγωγή από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Πολυετής εμπειρία στη διδασκαλία.
Επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.