Δύο νέα σεμινάρια για το άγχος, τα αυτοάνοσα και την ενσυνειδητότητα παρέχονται τις επόμενες εβδομάδες, από την Balance Υour Life. 

Το σεμινάριο αποτελείται κατά βάση από Power Point. Περιλαμβάνει ερωτηματολόγιο αυτοαξιολόγησης, μελέτη περίπτωσης προσπάθειας ανάπτυξης ψυχικής ανθεκτικότητας, συνέντευξη Ιατρού Εντατικολόγου σχετικά με το άγχος, το στρες, την ανθεκτικότητα και την ανάγκη αυτοβοήθειας και στήριξης του.

Το άγχος, ο φόβος και ο θυμός είναι δυστυχώς από τα κυρίαρχα αρνητικά συναισθήματα στην εποχή μας. Παράλληλα, είναι οι σημαντικότεροι εχθροί της ψυχικής μας υγείας, της διάθεσής μας και της ανάπτυξής μας σε όλους τους τομείς.

Τις επιπτώσεις της πανδημίας στην ψυχική υγεία των εργαζόμενων στην Ελλάδα καταγράφει έρευνα που διεξήγαγαν από κοινού η EY Ελλάδος, η Hellas EAP και το Εργαστήριο Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Στην εποχή μας, με τον υλικό πλούτο που μας προσφέρει ο πολιτισμός και η εξελιγμένη εποχή μας, ο άνθρωπος έχει ξεχάσει να σκέφτεται όμορφα, να ζει το τώρα με χαρά, αυτό που πραγματώνεται γύρω του και μέσα του, με τα αισθήματα που θα έπρεπε να έχει για ό,τι του προσφέρει η ζωή.

Ο πόνος είναι δύσκολος και η αντιμετώπιση του πόνου ακόμα πιο δύσκολη, κυρίως γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ψυχική μας κόπωση, παρά με τον ίδιο τον πόνο.

Συγκοίμιση: τι είναι
Η συγκοίμιση (ή συν-κοίμιση ή και παρακοίμιση), διεθνώς γνωστή με τον όρο co-sleeping, είναι η πρακτική όπου γονείς και βρέφη (ή/και παιδιά) κοιμούνται μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Ο όρος co-bedding ή bed-sharing αναφέρεται σε ένα από τα είδη συγκοίμισης, όπου γονείς και βρέφη μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι στη διάρκεια του ύπνου.

Πόσες φορές χρησιμοποιείτε την λέξη «Πρέπει», όταν μιλάτε στον εαυτό σας; Έχετε αλήθεια αναρωτηθεί; «Πρέπει να προλάβω το λεωφορείο», «Πρέπει να είμαι στην ώρα μου», «Δεν πρέπει να κάνω λάθος», «Πρέπει να δώσω στο παιδί μου το καλύτερο», «Δεν πρέπει να με θεωρήσουν αδύναμο» είναι μερικές μόνο δηλώσεις που ενδεχομένως αναπαράγουμε συστηματικά.

Όλοι μας ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με διάφορες συνθήκες που λίγο έως πολύ έχουν στρεσογόνο χαρακτήρα. Ωστόσο, όταν ένα έντονο και απρόσμενο γεγονός λάβει χώρα  π.χ. ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα ή ένα αεροπορικό δυστύχημα, ένα βίαιο έγκλημα, μία τρομοκρατική επίθεση ή μια σοβαρή φυσική καταστροφή, μπορεί να διαταράξει σημαντικά το άτομο σε συναισθηματικό, γνωστικό και συμπεριφορικό επίπεδο.

Στο παρελθόν, το στίγμα ταυτοποιούνταν ως ένα ορατό σημάδι που έφεραν μερικά άτομα, το οποίο σηματοδοτούσε όχι μόνο την κατώτερη κοινωνική τους θέση (π.χ. πόρνη, δούλος), αλλά υποδείκνυε και στον υπόλοιπο κόσμο ότι έπρεπε να τους αποφεύγει λόγω ηθικών ελαττωμάτων, ασθενειών ή γενικότερα επειδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εγκυμονούσαν κινδύνους.

Η λέξη στρες προέρχεται από το λατινικό stringere, που σημαίνει συμπιέζω-σφίγγω. Πρόκειται για μια λέξη που στοιχειώνει πολλούς ανθρώπους εκεί έξω, όντας η μεγαλύτερη μάστιγα διαταραχών ψυχικής υγείας, μαζί με το άγχος και την κατάθλιψη. Μια από τις συνηθέστερες παρερμηνείες σχετικά με το στρες είναι η τάση των ανθρώπων να το συγχέουν με το άγχος.

Ένα πολύ συχνό παράπονο των γονέων είναι πως τα παιδιά τους δεν είναι συγκεντρωμένα τόσο στο σχολείο όσο και κατά την διάρκεια μελέτης στο σπίτι. Τι μπορούν να κάνουν όμως οι γονείς για να βοηθήσουν ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται εύκολα πριν απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό;

Το τελευταίο διάστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ανησυχία των πολιτών παγκοσμίως έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Οι ταχύτατες εξελίξεις και τα κοινωνικά περιθώρια που καθημερινά στενεύουν, λόγω του γνωστού κορωνοϊού, είναι δύσκολο να αφήσουν κάποιον αδιάφορο. Είναι, λογικό επόμενο τόσο το άγχος όσο και η αγωνία, λοιπόν, να «κυριαρχούν» στις ζωές όλων αυτή την περίοδο, αν και σχετικά με αυτό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, φέρουμε κυρίως εμείς οι ίδιο την ευθύνη.

Ο κοροναϊός (Covid-19) είναι μια πανδημία. Το ευτυχές είναι ότι πολύ λίγα παιδιά έχουν αρρωστήσει και από αυτά η πλειοψηφία αποτελούν ελαφρές περιπτώσεις. Εκείνο όμως που επηρεάζει πολύ τα παιδιά είναι η καραντίνα και το άγχος των γονέων και γενικότερα των ενηλίκων που τα περιβάλλoυν. Οι ενήλικες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και το διάχυτο άγχος που επικρατεί, και τείνουν να παραγνωρίζουν την μεγάλη παρατηρητικότητά τους και ευαισθησία τους προς ότι συμβαίνει γύρω τους.

Σας προσκαλούμε να συμμετέχετε στην έρευνα με θέμα: H επίδραση του άγχους και της ηλικίας στην εξουθένωση μεταξύ νέων και μεγαλύτερων ενηλικών.

Πολύ συχνά δεν τρώμε μόνο για να ικανοποιήσουμε την βιολογική μας πείνα. Στρεφόμαστε στο φαγητό για παρηγοριά, ανακούφιση, επιβράβευση, παρέα. Δυστυχώς, το συναισθηματικό φαγητό δεν λύνει τα όποια συναισθηματικά μας προβλήματα. Αντιθέτως, μας κάνει να νιώθουμε χειρότερα. Δεν είναι μόνο ότι παραμένει το όποιο συναισθηματικό πρόβλημα έχουμε, αλλά νιώθουμε και ενοχές που φάγαμε πιο πολύ.

Δεν τρώμε πάντοτε για να ικανοποιήσουμε τη βιολογική μας ανάγκη. Πολλοί καταφεύγουν στο φαγητό γιατί έτσι θεωρούν ότι θα διαχειριστούν το άγχος τους ή ότι θα αντιμετωπίσουν τυχόν αρνητικά τους συναισθήματα όπως θλίψη, μοναξιά ή πλήξη. Όμως, μετά το φαγητό δε νιώθουν καλύτερα γιατί και η άσχημη ψυχολογική τους κατάσταση παραμένει, αλλά συγχρόνως νιώθουν και ενοχές για τα υπερφαγικά επεισόδια.

Μία αναγκαία συνθήκη από τη στιγμή της γέννησης ενός ανθρώπου είναι η πρόσληψη τροφής. Η συνθήκη, αυτή, αφενός εξασφαλίζει την επιβίωση, αφετέρου δημιουργεί ένα «παιχνίδι διαντίδρασης» ανάμεσα στη μητέρα και το βρέφος, βοηθώντας το δεύτερο να διαμορφώσει ψυχικές αναπαραστάσεις και να καλύψει συναισθηματικές ανάγκες.

Ένα νεογέννητο από τους πρώτους κιόλας τρεις μήνες ζωής του αρχίζει να τοποθετεί μη βρώσιμα αντικείμενα στο στόμα του. Αυτό αποτελεί σημαντικό αναπτυξιακό ορόσημο στην ζωή ενός παιδιού καθώς, αν μη τι άλλο δηλώνει την πρόθεση του να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του.

Με τον όρο επαγγελματική εξουθένωση εννοούμε την κατάσταση κατά την οποία αισθανόμαστε εξαντλημένοι συναισθηματικά αλλά και σωματικά όσον αφορά την εργασία μας. Αυτή η εξάντληση αυξάνεται σταδιακά και μπορεί να επιφέρει μακροχρόνιες επιπτώσεις όπως το αίσθημα απελπισίας και ανεπάρκειας σχετικά με τις επιδόσεις στον εργασιακό μας χώρο. Κάποιες φορές οι επιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν και σε άλλους τομείς της ζωής μας.