Κάποια στιγμή εργαζόμουν σε μια μικρή πόλη, όπου λίγοι ψυχολόγοι ιδιώτευαν και συχνά μου τηλεφωνούσε ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας, με σκοπό να συντάξω διάφορα θέματα ψυχολογίας. Ένα συγκεκριμένο τηλεφώνημα του ξεχωρίζει. Χρειαζόταν μια φράση, ένα ρητό για ένα άρθρο σχετικά με τη συναισθηματική απομόνωση.

Υπάρχουν κάποιες ψυχολογικές διαταραχές που οι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν την προέλευση τους με αποτέλεσμα να επισκέπτονται γιατρούς που δε σχετίζονται άμεσα με τη θεραπεία τους. Μία από αυτές τις διαταραχές αποτελεί η περίπτωση της τριχοτιλλομανίας όπου ο άνθρωπος πολυ συχνά θα επισκεφτεί δερματολόγο κι όχι ψυχολόγο ή ψυχίατρο μιας και πάσχει από μια καταναγκαστική αφαίρεση των τριχών του σώματος (συνήθως τριχωτό της κεφαλής αλλά και από άλλα σημεία όπως φρύδια, βλεφαρίδες, χέρια, εφήβαιο) όπου γίνεται με σκοπό να κατευνάσει το άγχος του. 

Επίμονη κινητοποίηση σκέψεων, εγκλωβισμός μέσα στο σπίτι, υπερένταση, θυμός, ιεροτελεστίες καθαριότητας, άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, αδυναμία ελέγχου ή πρόβλεψης όσων πρόκειται να συμβούν, οικονομικές ανησυχίες, εμμονική παρακολούθηση ειδήσεων και αίσθημα ανηδονίας για κάποιους.

Η υπαρξιακή ψυχολογία βασίζεται στις αρχές της υπαρξιακής θεωρίας και υποθέτει ότι οι άνθρωποι έχουν επίγνωση του εαυτού τους, είναι ικανοί να αποφασίζουν και υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.  Επομένως, η παρούσα κατάσταση της ζωής τους είναι μάλλον αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, παρά εξωγενών επιδράσεων. 

Το άγχος είναι ένα αίσθημα νευρικότητας, ανησυχίας ή φόβου που συνήθως αποτελεί συνέπεια μιας αντιλαμβανόμενης μελλοντικής απειλής. Το επίθετο υπαρξιακό δηλώνει τη συνάφεια με τις βασικές και αναπόφευκτες πραγματικότητες της ανθρώπινης ζωής.

«Είναι αυτή η ανάμνηση που με κρατάει ζωντανό, και είναι και η άλλη που μοιάζει με πρόωρο θάνατο της ευτυχίας μου» Αναμνήσεις... Ένα κεφάλαιο που στις πρώτες σελίδες καταγράφει στιγμές και τελειώνει με ολόκληρα βιώματα, και όλα αυτά υπογραμμισμένα με συναισθήματα και ανθρώπινες σχέσεις. 

Κάθε ανάμνηση, ευχάριστη ή δυσάρεστη, φέρει το αποτύπωμά της στη συνείδησή μας και κουβαλάει το άρωμά της πάνω στην ύπαρξή μας, τη διάθεσή μας και τη σκέψη μας.

Η Υπεραναλυτική Σκέψη περιγράφεται με τον αγγλικό όρο “overthinking”. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία το άτομο δαπανά πάρα πολύ χρόνο για να σκέφτεται γύρω από ένα πρόβλημα που έχει προκύψει ή ακόμα και μια απλή συνθήκη της καθημερινότητας.

Υπογονιμότητα.. Μία πολύ συχνή κατάσταση, πολύ πιο συχνή από ότι πολλά ζευγάρια θέλουν να παραδεχτούν, με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα ζευγάρι.

Το 10-15% των ζευγαριών σε όλον τον κόσμο αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας (Deka & Sharma, 2010), με ένα επιπλέον 20% να αντιμετωπίζει αναίτια υπογονιμότητα (Anderson et al, 2010).

Την ανάγκη υποστηρικτικής - παρηγορικής φροντίδας των ασθενών με χρόνιο πόνο και άλλα βασανιστικά συμπτώματα, στους οποίους οι θεραπείες της πρωτογενούς νόσου έχουν αποτύχει, δίνοντας έμφαση στην επαναπόκτηση της ποιότητας ζωής τους, υπογραμμίζουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δύο επιστήμονες που καθημερινά έρχονται σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο.

«Επισκέπτομαι συνέχεια τον γιατρό διότι ανησυχώ ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου. Την τελευταία φορά παρατήρησα ότι είχα τρέμουλο στα χέρια και τους ώμους μου. Νόμιζα πως ήταν ένα από τα πρώτα σημάδια της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας. Μου έκανε ο γιατρός τις απαραίτητες εξετάσεις και μου είπε ότι δεν υπάρχει κάτι για να ανησυχώ.

Οι φοβίες είναι επίμονοι και παράλογοι φόβοι για συγκεκριμένα αντικείμενα ή καταστάσεις. Οι φοβίες έχουν διάφορες μορφές: ο φόβος που σχετίζεται με μια φοβία μπορεί να επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο (ειδική φοβία) ή να αφορά φόβο αμηχανίας σε δημόσιο χώρο (κοινωνική φοβία).

Το Χanax είναι ένα από τα πιο συχνά συνταγογραφούμενα αγχολυτικά (ηρεμιστικά) φάρμακα.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι κομψό να γράψω ένα κείμενο που άπτεται για τη σχέση του χρήματος με την ευτυχία σε μία εποχή που χιλιάδες συνάνθρωποί μας  - και εγώ η ίδια , φυσικά-βαλλόμαστε από την οικονομική κρίση, σε μία εποχή που η έλλειψη ικανοποίησης από το βιοτικό επίπεδο, η ανέχεια και η ανησυχία για το αύριο , χτυπάνε κόκκινο.

Το χειρότερο άγχος είναι το άγχος να μην αγχωθείς. Ο χειρότερος φόβος είναι ο φόβος του φόβου μας. Όταν πια το άγχος και οι φόβοι μας γίνουν υπερβολικά και ανεξέλεγκτα, είναι χειρότερα ακόμη και από τα ίδια τα συμπτώματα που βιώνουμε και μάλιστα πολλές φορές αυτά τα συναισθήματα μπορούν από μόνα τους να προκαλέσουν μια κρίση άγχους ή μια κρίση πανικού.

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, ο πόνος αναφέρεται ως γιος της Έριδας και εγγονός της Νύχτας, ο οποίος δόθηκε στους ανθρώπους μετά από την κλοπή της φωτιάς από τον Προμηθέα. Θεραπευτής θεών και θνητών ήταν ο Απόλλωνας, ο οποίος παρασκεύαζε και χρησιμοποιούσε παυσίπονα βότανα, μια τέχνη που δίδαξε στο γιο του Ασκληπιό.

Κρίση ονομάζεται οποιαδήποτε κατάσταση "κινδύνου και μεγάλης δυσκολίας", η οποία συχνά έχει έναν αντίκτυπο τόσο στους πάσχοντες όσο και στον κοινωνικό περίγυρο. Η εμπειρία μιας κρίσης και η αντιμετώπιση αυτής, μπορεί να γίνει ακόμη και καθοριστική για συγκεκριμένα σημεία της ζωής ενός ανθρώπου.

Στις ζωές όλων των ανθρώπων υπάρχουν περίοδοι με δυσκολίες, έντονο προβληματισμό για καταστάσεις της καθημερινότητας ή/και αρνητικά συναισθήματα που επηρεάζουν με δυσάρεστο τρόπο τη διάθεση. Πρόκειται για φάσεις ζωής, τις οποίες βιώνουμε όλοι μας, καθώς υπάρχουν κατά καιρούς διάφοροι παράγοντες εξωτερικοί ή/και εσωτερικοί (ψυχολογικοί) που μας δημιουργούν θλίψη, άγχος ή γενικότερα δυσφορία. 

Η απομάκρυνση από τους φίλους και το σχολικό περιβάλλον, από τις γιαγιάδες και τους παππούδες, αλλά και οι συγκρούσεις μεταξύ γονέων, είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν παιδιά και έφηβοι αυτή την περίοδο του εγκλεισμού.

Οι ψυχοσωματικές ασθένειες δεν είναι λιγότερο αληθινές από τις κοινές ασθένειες. Τα συμπτώματά τους έχουν ‘σάρκα και οστά’ και μπορεί να κλιμακωθούν και να έχουν δυσάρεστη κατάληξη. Δεν είναι λοιπόν ‘φαντάσματα’, αλλά υπαρκτές σωματικές διαταραχές.

Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε νιώσει δυσφορία, έντονη ενόχληση ή σωματικό πόνο χωρίς να ξέρουμε πού οφείλεται. Εκφράσεις όπως «έχω έναν κόμπο στο στομάχι» ή «η καρδιά μου θα σπάσει» όταν έχουμε άγχος, αλλά και «νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου» ή «δε μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ» σε περιόδους θλίψης, είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένες.