Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν ψυχικό και συναισθηματικό πόνο. Κατά καιρούς είμαστε λυπημένοι ή ανήσυχοι ή νιώθουμε απομονωμένοι από τους άλλους. Ίσως πάψουμε να βρίσκουμε ευχαρίστηση σε πράγματα που κάποτε απολαμβάναμε ή βρισκόμαστε σε δουλειές, περιβάλλοντα ή σχέσεις που δεν λειτουργούν για εμάς.

Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να κινητοποιηθούμε και να ξεκινήσουμε μια διαδικασία αλλαγής, ιδιαίτερα σε περιόδους όπου η διάθεση μας είναι πεσμένη. Οποτεδήποτε έχουμε είτε δυσάρεστα συναισθήματα, είτε μια διαταραχή διάθεσης, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναλάβουμε δράση, να διατηρήσουμε μια προσπάθεια και να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο κι ενθαρρυντικό αποτέλεσμα.

Πολλές φόρες στην καθημερινότητα μας κοιτάζουμε πίσω την ζωή μας με νοσταλγία. Αυτό κάνει άλλους να μελαγχολούν και πολλές φορές και να αποσύρονται από την κοινωνική ζωή τους. Τι είναι όμως η νοσταλγία και ποια η σχέση της με την μελαγχολία ή ακόμα και με την κατάθλιψη?

Με μεγάλη επιτυχία, πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα Ποδόσφαιρο και Ψυχική Υγεία: Νιώθω, Αποδέχομαι, Δρω την οποία διοργάνωσαν η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Ε.Π.Ο.) σε συνεργασία με τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Δραστηριότητες Ευπαθών Ομάδων (Κ.Σ.Δ.Ε.Ο.) "Έδρα".

1955. Ο Stunkard μιλά για πρώτη φορά για το σύνδρομο Νυχτερινής Υπερφαγίαςή αλλιώς NES (Night Eating Syndrome). Χαρακτηριστική συμπεριφορά των ατόμων (που ενδεχομένως αρκετοί να μην την αντιλαμβάνονται) είναι η μεγάλη κατανάλωση τροφής το βράδυ και όχι καφέ που μπορεί να παραπέμπει η αγγλική συντομογραφία (NES).

Ξεκινά στη χώρα μας το ερευνητικό πρόγραμμα της πρωτοβουλίας του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για την πολιτιστική συνταγογράφηση,σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού. Η Πολιτιστική Συνταγογράφηση εντάσσει τις τέχνες και τον πολιτισμό τόσο στην προληπτική όσο και στη θεραπευτική αγωγή, με στόχο την προαγωγή της ψυχικής υγείας.

Στη σύγχρονη εποχή αρκετοί άνθρωποι όταν υποφέρουν ψυχικά, καταφεύγουν στο διαδίκτυο αναζητώντας να ονομάσουν αυτό από που τους κάνει να υποφέρουν. Διαγνώσεις όπως κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, κρίσεις πανικού, κρίσεις άγχους κ.α, αποτελούν τις διαφορετικές διαγνώσεις που ο οποιοσδήποτε έχει διαβάσει στους ιστότοπους και ίσως εν μέρει έχει αναγνωρίσει στον εαυτό του.

Η φυλακή χαρακτηρίζεται σαν μία «μικροκοινωνία» των κρατουμένων. Θεωρείται ένας άλλος κόσμος που ορίζει το δικό του κοινωνικό σύστημα, έχει τους δικούς του κανόνες και ο κάθε κρατούμενος καλείται να υπακούει σε αυτούς, ώστε να καταφέρει να επιβιώσει.

«Για εκείνον που κατανόησε πραγματικά ότι δεν υπάρχει τίποτε το φρικτό στο να μη ζει, δεν υπάρχει τίποτε το φριχτό στο να ζει. Επομένως, είναι ανόητος όποιος λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή υποφέρει στη σκέψη ότι θα έρθει.»  Πλάτων

Ο Χωρισμός είναι ένα είδος απώλειας, ένα μικρό πένθος.
Μετά τον χωρισμό ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά αλλά υπάρχουν κάποια κοινά στάδια από τα οποία μπορεί να περάσουμε προκειμένου να τον ξεπεράσουμε.

Συνήθως όταν διαβάζουμε τη λέξη πόνος, νιώθουμε δυσαρέσκεια, ο εγκέφαλος μας θα ανακαλέσει είτε έναν έντονο σωματικό πόνο που έχουμε νιώσει, είτε μια πιο δύσβατη περίοδο ψυχικού πόνου που έχουμε βιώσει. Το 1979 ο Διεθνής Οργανισμός για την Μελέτη του Πόνου (International Association for the Study of Pain, ΙΑSP) όρισε τον πόνο «ως μια δυσάρεστη υποκειμενική, αισθητική και συναισθηματική εμπειρία, που συνδέεται με πραγματική ή δυνητική ιστική βλάβη ή που περιγράφεται σαν τέτοια». (1)

Ο θυμός είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα και μας θέτει συχνά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν πρόκειται για ένα βίτσιο, αλλά για μία ανθρώπινη συγκίνηση (συν + κίνηση). Είναι ένα πάθος που εκφράζει το αίσθημα της δυσαρέσκειας, της αδικίας και της προσβολής.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει πολλές εκφάνσεις ή συμπεριφορές στις οποίες εθιζόμαστε. Αυτές μπορούν να περιγραφούν ως τα μέσα και οι συνήθειες που αναπτύσσουμε για να αποδράσουμε από τις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Αποτελούν απλώς ένα άλλοθι που μας επιτρέπει να αποφύγουμε προσωρινά να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σχετικά μικρή. Πρόκειται για μία σκληρή πραγματικότητα που φοβίζει πολλούς ανθρώπους. Σαν αποτέλεσμα αυτού, μερικοί από εμάς προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε αυτό τον ελάχιστο χρόνο που καλούμαστε να ξοδέψουμε σε αυτόν τον πλανήτη.

Είμαστε συχνά τόσο απασχολημένοι με το να ζούμε τις ζωές μας που πραγματικά μερικές φορές ξεχνάμε να οργανώσουμε το χρόνο μας αποτελεσματικά, και να μπορέσουμε να ζήσουμε και να αξιοποιήσουμε τη ζωή μας στο μέγιστο δυνατό.

Οτιδήποτε κάνετε συνειδητά ή ασυνείδητα καθοδηγείται από κάποια ανθρώπινη ανάγκη. Αυτές οι ανάγκες, μας παρακινούν και μας εμπνέουν να δράσουμε με θετικούς τρόπους. Ωστόσο, όταν ορισμένες από αυτές τις ανάγκες παραμένουν ανικανοποίητες, ο νους θα βρει κάποιους τρόπους για να τις ικανοποιήσει και δεν συνεπάγεται ότι είναι πάντα για το καλό μας. Οι τρόποι του νου, μπορεί κάποιες φορές να μας οδηγήσουν σε διάφορα προβλήματα, ακόμη και εθισμούς.

H κατάθλιψη πιθανώς να είναι κληρονομική, είναι το συμπέρασμα στο οποίο οδηγούνται οι τελευταίες μελέτες, οι οποίες επιβεβαιώνουν πως κάποιοι τύποι κατάθλιψης τείνουν να περνούν απο γενιά σε γενιά. Το φαινόμενο είναι πιο έντονο σε ότι αφορά στη διπολική διαταραχή.

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

«Πολλές φορές ένιωθα να πέφτω και να νιώθω ότι δεν μπορώ να το κάνω όλο αυτό. Είναι η ίδια αρνητική συμπεριφορά που έχω και στο γήπεδο ορισμένες φορές. Μάλλον αυτή είμαι εγώ... Κανείς δεν μιλάει για τις δυσκολίες  της μητρότητας, την πίεση που αισθάνεσαι, την απίστευτη απογοήτευση που νιώθεις κάθε φορά που ακούς το μωρό να κλαίει.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μίας αλλαγής στα συμπεριφορικά πρότυπα των ανθρώπων, κατευθυνόμενα πρωτίστως από το συναίσθημα του φόβου, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε καταθλιπτικά ή επιθετικά, ευερέθιστα, απόλυτα και απαιτητικά συμπεριφορικά μοτίβα.

Στη εφηβεία ορισμένες συμπεριφορές μπορεί να κάνουν τους γονείς να αρχίσουν να ανησυχήσουν όταν υπερβαίνουν το εύρος του "φυσιολογικού".