Η οικογένεια και το φιλικό περιβάλλον κάλλιστα μπορούν να βοηθήσουν! Εφόσον η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που αποδυναμώνει και εξαντλεί τον άνθρωπο, το πιθανότερο είναι πως θα αυτός κάποια στιγμή θα αναζητήσει την βοήθεια του περίγυρου του.

Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε αν το θέλουμε να μεταμορφώσουμε τις σχέσεις μας και τον τρόπο που σχετιζόμαστε. Όλοι οι άνθρωποι αναπτύσουμε μια μορφή προσκόλλησης με τον πρωταρχικό μας φροντιστή που συνήθως είναι η μητέρα. Ο πρωταρχικός αυτός δεσμός καθορίζει τον τρόπο που σχετιζόμαστε και ακόμη περισσότερο τις ερωτικές μας σχέσεις.

Οι πράξεις μας στην πορεία της ζωής πολλές φορές μπορεί να επιφέρουν αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές άλλων ανθρώπων. Τότε εμφανίζεται αυτό που λέμε υγιής ενοχή, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι συμπεριφερθήκαμε άσχημα και πληγώσαμε κάποιο συνάνθρωπό μας. Και αυτή η ενοχή όχι μόνο είναι χρήσιμη, αλλά είναι και απαραίτητη διότι μας προειδοποιεί ότι η συμπεριφορά μας είναι λανθασμένη και συντελεί στην απορρόφηση σωστών κανόνων συμπεριφοράς.

Τα ψυχολογικά προβλήματα δεν είναι απαραίτητα προϊόν μυστηρίων και αδιαπέραστων δυνάμεων, αλλά μπορούν να προκύψουν από απλές διαδικασίες όπως η εσφαλμένη γνώση, η εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων - Aaron Beck.

Η εξουθένωση ή αλλιώς burn out έχει οριστεί ποικιλοτρόπως από τους ερευνητές. (Stalker & Harvey, 2002). Οι περισσότεροι καταλήγουν σε έναν πολύπλευρο ορισμό που αναπτύχθηκε από τους Maslach και συνεργάτες (1996) και περιλαμβάνει τρεις διαστάσεις: τη συναισθηματική εξάντληση, την αποπροσωποποίηση και τη φθίνουσα επίδοση.

Το 1974, ένα εύρημα σε ένα εργαστήριο της Ιατρικής και Οδοντιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ βοήθησε στον επανασχεδιασμό του βιολογικού χάρτη του σώματος: ο ψυχολόγος Ρόμπερτ Άντερ ανακάλυψε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως και το μυαλό, μπορεί να εκπαιδευτεί. Το συμπέρασμά του προκάλεσε σοκ. Η ισχύουσα άποψη στην ιατρική ήταν ανέκαθεν ότι μόνο ο εγκέφαλος και το κεντρικό νευρικό σύστημα μπορούσαν να αντιδράσουν στην εμπειρία αλλάζοντας τον τρόπο συμπεριφοράς τους.

Ας αποσαφηνίσουμε κάτι στο σημείο αυτό: διαφορε­τικοί άνθρωποι εννοούν διαφορετικά πράγματα με τον όρο «ευτυχία», αλλά θα χειριστώ το συγκεκρι­μένο ερώτημα ως ένα ερώτημα σχετικά με την υποκειμενική ευημερία – το σύνολο των ψυχολογικών χαρακτηριστικών ενός ανθρώπου που (ίσως εν μέρει) συνιστούν πόσο καλά πηγαίνει η ζωή για τους ίδιους.

Η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι τόσο στενή από παλιά, ώστε η ζωή του και ο πολιτισμός του είναι αδιανόητα χωρίς αυτά. Ο άνθρωπος αρχικά χρησιμοποίησε τα ζώα και τα προϊόντα τους για να αντιμετωπίσει βασικές βιοτικές ανάγκες, όπως είναι η διατροφή και η ένδυσή του. Με τη βοήθεια των ζώων καλλιέργησε τη γη και μετέφερε προϊόντα. Τα χρησιμοποίησε ακόμη για να αυξήσει την πολεμική του δύναμη. Χρησιμοποιούνταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας για προστασία και ασφάλεια, για συναισθηματική υποστήριξη και για βοήθεια σε φυσική αναπηρία, σε ψυχολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα.

Η σεξουαλικότητα είναι μια κεντρική πλευρά του ανθρώπου για τη ζωή του, που περιλαμβάνει το φύλο, το κοινωνικό φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ευχαρίστηση, την οικειότητα και την αναπαραγωγή, που επηρεάζεται από την αλληλεπίδραση βιολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, νομικών, ιστορικών, εθμικών, θρησκευτικών και πνευματικών παραγόντων.

Η σεροτονίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής του κεντρικού νευρικού συστήματος ο οποίος συναντάται τόσο στον εγκέφαλο, στις περιοχές που ευθύνονται για τη συγκινησιακή έκφραση του ατόμου, όσο και στο γαστρεντερικό σύστημα και το αίμα.

Το τελευταίο διάστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ανησυχία των πολιτών παγκοσμίως έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Οι ταχύτατες εξελίξεις και τα κοινωνικά περιθώρια που καθημερινά στενεύουν, λόγω του γνωστού κορωνοϊού, είναι δύσκολο να αφήσουν κάποιον αδιάφορο. Είναι, λογικό επόμενο τόσο το άγχος όσο και η αγωνία, λοιπόν, να «κυριαρχούν» στις ζωές όλων αυτή την περίοδο, αν και σχετικά με αυτό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, φέρουμε κυρίως εμείς οι ίδιο την ευθύνη.

Ο άνθρωπος είναι συναισθηματικά δεμένος με την τροφή. Από τη γέννησή μας, η ψυχική και σωματική επιβίωσή μας συνεχίζει να εξαρτάται απόλυτα από την μητέρα μας (ή από οποιονδήποτε άλλο και άλλη «τροφό»), καθώς, σύμφωνα με την ιατρική, το πρώτο τρίμηνο της ζωής μας, θεωρείται το τέταρτο τρίμηνο κύησης.

Όταν κατηγορούμαι για ένα έγκλημα που δε διέπραξα, αναρωτιέμαι γιατί το ξέχασα. William Goldman
Η απόλυτη ενοχή που βιώνει ένα καταθλιπτικό άτομο μπροστά σε καταστάσεις όπου κατηγορείται ή επικρίνεται. 

Η ικανότητα επίγνωσης των συναισθημάτων των άλλων μπορεί να συμβάλει σημαντικά στη δημιουργία καλύτερων σχέσεων. Το να είσαι σε θέση να συνδεθείς συναισθηματικά με ένα άλλο άτομο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οικοδόμησης πραγματικής οικειότητας και επαφής. Όσο καλύτερα μπορείτε να καταλάβετε τη συναισθηματική κατάσταση κάποιου ανθρώπου, τόσο καλύτερα θα μπορείτε στη συνέχεια να κατανοήσετε και να βοηθήσετε τους άλλους.

Η επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να δώσει περισσότερη προσοχή σε ένα αφανή αλλά υπαρκτό «σαμποτέρ», στο «σύνδρομο του απατεώνα» (imposter syndrome), που μπορεί να υποσκάψει την ψυχική υγεία και την επαγγελματική σταδιοδρομία αρκετών ανθρώπων.

Πολύ συχνά οι επαγγελματικοί σύμβουλοι έρχονται αντιμέτωποι με διαφόρων ειδών προκλήσεις. Συχνά χρειάζεται να παλεύουν με τις πεποιθήσεις τους, τους δικούς τους απαιτητικούς κανόνες και πιστεύω και φυσικά με τις προκαταλήψεις τους. Το φάσμα όλων αυτών είναι τεράστιο και εύκολα ενεργοποιήσιμο με έναν απλό συνειρμό. Βοηθός στο προαναφερθέν, εκτός τις προσωπικής επίγνωσης και εποπτείας είναι και η γνώση.

Τα άτομα που κάνουν εξαρτητικές σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν λένε όχι. Καταλαβαίνουν τους άλλους και έχουν την ικανότητα να κάνουν τους άλλους να νιώθουν όμορφα. Το πρόβλημα είναι ότι το «δόσιμο» είναι μονόπλευρο και τόσο έντονο που ταλαιπωρεί αυτόν που δίνει.

Η μελέτη της παραβατικής, αποκλίνουσας συμπεριφοράς, έχει χαρακτηριστεί από τις πιο δύσκολες στον τομέα της κοινωνιολογίας, και συνάμα από τις πιο ενδιαφέρουσες. Τον εικοστό αιώνα, άρχισαν να διαμορφώνονται διάφορες θεωρίες για την προέλευση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς.

Σοβαρές συνέπειες στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών έχει η πανδημία και το lockdown και, μάλιστα, αυτές οι συνέπειες μπορεί να είναι σοβαρότερες από αυτές των ενηλίκων. Σε αυτό συντελούν τα μέγιστα η διακοπή της κανονικότητας της εκπαίδευσης, των σωματικών δραστηριοτήτων και των ευκαιριών κοινωνικοποίησης, παράγοντες που είναι σημαντικοί για τη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών.

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη ή άγχος που εμφανίζουν Αλτσχάιμερ εκδηλώνουν συχνά τα πρώτα συμπτώματα αυτής της συχνότερης μορφής άνοιας σε πιο μικρή ηλικία, σε σχέση με όσους, επίσης, παθαίνουν τη νευροεκφυλιστική νόσο αλλά δεν έχουν άγχος ή κατάθλιψη. Αυτό είναι το συμπέρασμα μίας νέας αμερικανικής επιστημονικής μελέτης, της πρώτης που κάνει αυτήν τη συσχέτιση.