Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα ότι σε καταστάσεις όπου ξεσπούν ένοπλες συγκρούσεις, τα πιο ευάλωτα μέλη των κοινωνιών – δηλαδή τα παιδιά, είναι αυτά που πλήττονται περισσότερο από τις συνέπειες του πολέμου.

Η «σκληρή αγάπη» και η «πειθαρχία» αποτελούν συχνές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο της κακομεταχείρισης. Από όλα τα ρητά, υπάρχει ένα που απεχθανόμαι περισσότερο: «Τα ραβδιά και οι πέτρες μπορεί να σπάσουν τα κόκκαλά μου , αλλά τα λόγια δε θα με πληγώσουν ποτέ.»

Γιατί φταίει πάντα η γυναίκα ή καλύτερα γιατί δεν φταίει σε έναν σύγχρονο κόσμο. Οι εποχές έχουν προχωρήσει, τουλάχιστον έτσι δείχνει η τεχνολογική εξέλιξη, η ιατρική εξέλιξη, η ψυχολογική εξέλιξη, αλλά στον πυρήνα πολλών ατόμων μερικά πράγματα και απόψεις έχουν μείνει ίδια.

Το ζήτημα της κακοποίησης είναι ευρύ, πάντα επίκαιρο και έχει πολλές προεκτάσεις και συνέπειες στην ψυχική υγεία και στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων.

Τα παιδιά συχνά αντλoύν ισχυρές κοινωνικές ή αντικοινωνικές ιδέες από παιδικές ταινίες και κινούμενα σχέδια. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, όλες οι μορφές βίας (σωματικές βλάβες, ληστείες, χρήση όπλων, βιασμοί, εκφοβισμοί) μεταξύ ανηλίκων παρουσιάζουν αυξητική τάση την τελευταία πενταετία. 

Η κακοποίηση του παιδιού αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας με άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες για την υγεία.