Τα τελευταία χρόνια, οι νεότερες γενιές, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από το ταμπού και το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, προσεγγίζοντας με μία πιο μοντέρνα και ευαίσθητη ματιά το ζήτημα τόσο των προβλημάτων που άπτονται της ψυχικής σφαίρας, όσο και της ψυχοθεραπείας.

Στην πράξη όμως ανακύπτει εύκολα το ερώτημα: τι έχουν στο μυαλό τους οι προσερχόμενοι σε έναν ψυχοθεραπευτή;

Όταν νοσεί το σώμα το βλέπουμε. Τις περισσότερες φορές μπορούμε να το αγγίξουμε. Είναι φανερό στον εαυτό μας και στους άλλους. Όταν νοσεί η ψυχή τι γίνεται; Ποιος το βλέπει; Και κυρίως ποιος θέλουμε να το βλέπει; Κάποιες φορές ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός αλλά ούτε και οι γύρω μας.  

Ως διάγνωση γενικά εννοείται η συναγωγή συμπεράσματος, το οποίο στηρίζεται σε ορισμένες ενδείξεις. Στην Ιατρική, ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον προσδιορισμό μιας ασθένειας βάσει ορισμένων ενδείξεων ή συμπτωμάτων, τα οποία εξετάζονται ιατρικά. Στην Ψυχιατρική και την Ψυχολογία, η διάγνωση δανείζεται τη σημασία που της αποδίδεται στην Ιατρική.

Η λέξη «ψύχωση» είναι μία λέξη η οποία χρησιμοποιείται υπερβολικάσυχνά από τον κόσμο με λάθος νόημα και περιεχόμενο. Στο κείμενο αυτό, γίνεται μία προσπάθεια να δοθεί μία επιστημονική αλλά και κατανοητή ερμηνεία του όρου αλλά και της θεραπευτικής αντιμετώπισης που θα ήταν ιδανικό να ακολουθείται.